देव पाप्यांशी धार्जिणा
जैसी गाय कसाबाशी
पुण्यवान कष्टती जगी
दर्शन भासेही न पावती
रावणे राम पाहिला
शिशुपाले कृष्ण जैसा
कंस तो भाग्यवान
कालिया सहजी उद्धरला
संभ्रमात साधुजन
व्हावे पुण्यनिष्ठ की पापनिष्ठ ?
भेटे देव तामसियांशी
सर्वाआधी .....
सामान्य जन तीर्थाशी जाती
लक्ष्मिचा अपव्यय करिती
संसार व्यवहारी कष्टती
अकारण जन्मोजन्मी
गंगाधरसुत म्हणे प्राधान्य तिमिराशी जगी
मैत्री वाढवावी घट्ट तयाशी
ज्याने कधी काळी धरित्रीचे तृषार्त अंतःकरण अनुभवले होते
स्वर्गलोकापल्याडच्या कृष्णचरणांची अभिप्सा धरली होती
त्या मज पामराला या भयावह तरीही सुमधुर भवसागरात
जीवात्म्याने जन्म घेण्याचे प्रयोजन एकदाचे उमगले आहे
त्या सावळ्याच्या डोळ्यातले चिरंतन सौंदर्य मी पाहिले आहे
मी ऐकला आहे त्या प्रेमिकाच्या बासरीतला धुंद आवेग
त्या चिरंतन परमानंदाच्या गूढरम्य अनुभूतीत
माझ्या अंत:करणातली शोकव्यथा कायमची मौनावली आहे
ऐका ! ती सध्या काय करते
उठल्या उठल्या वाय- फाय करते
सकाळ पासून खाय खाय करते
तिखट खाऊन हाय हाय करते
बिल आले की नाय नाय करते
रोज नव्या मित्राला 'हाय' करते
संध्याकाळी त्याला 'बाय' करते
रोज नवा ड्रेस 'ट्राय' करते
वय लपावे म्ह्णून 'डाय' करते
खोटं खोटंच 'शाय' करते
दुसऱ्याचा भेजा 'फ्राय' करते
स्वतः मस्त 'एन्जॉय' करते
तीच जाणे कसे काय करते
कळलं ? ती सध्या काय करते ?
------ बाळ ठोम्बरे
जीर्ण-शीर्ण कातडी सर्प हा टाकतोच. त्यात शेषाने पृथ्वीला उचलून धरले आहे. जीर्ण कातडी टाकण्यासाठी पृथ्वीला समुद्रात बुडवावे लागेलच. माणसाच्या पाशवी कृत्यांमुळे पृथ्वीचा देह हि जीर्ण-शीर्ण झाला आहे. प्रलय पृथ्वीला पुन्हा नवीन चैतन्य मिळवून देणारा आहे...
जीर्ण-शीर्ण कातडी
शेषाने टाकली.
प्रलय अमृतात
धरती न्हाली.
हिरव्या शालूत
नववधू लाजली.
प्रीतीचे गाणे
नभी गुंजले.
अंकुर चैतन्याचे
पुन्हा प्रगटले.
मोडली ही प्रीत जरी, थांब थोडे बसून जा |
जगेन तुझ्या आठवणीवर, फक्त एकदा हसून जा |
कोमेजले हे फूल जरी, गंध आणखी आहे ताजा ;
दैवाचा हा खेळ सारा ; नाही मुळी गं दोष तुझा.
द्रावले ना हृदया जरी, पापण्यांना पुसून जा ;
जगेन तुझ्या आठवणीवर, फक्त एकदा हसून जा |
लावुनिया जीवास लळा, फुलविलास गं प्रीतमळा;
कापिता केसाने गळा, झालो बघ मी वेडाखुळा.
समजून मला दुधखुळा, हृदय माझे पिसून जा;
जगेन तुझ्या आठवणीवर, फक्त एकदा हसून जा |
~~~मैत्री~~~
आपसुक ओळख
सगळ्यात निखळ,
आपुलकीचं नातं
सर्व सामावून घेतं,
जीवनाच्या मेळाव्यात
भेटतात अनेक,
मनाच्या कोपऱ्यात
मैत्रीचं विशेष,
रक्ताच्या नात्या पलिकडचं
सर्वात अधिकतमच,
एका हाकेत
निस्वार्थ सोबत,
जणु ओंजळीत
मैत्रीची गाठ,
सुख शांती ची शिदोरी
दुख जाई दूर कोसवरी,
हक्काचं रागावणे
क्षणांत माफ करणे,
हातात हात
कायमची साथ,
अलगद प्रवास
सुखाचा सहवास,
डोळ्यांत आठवणी
अन,निःशब्द मैत्री....
कवी- स्वप्ना..
तो मला आवडतो
जेव्हा लाडिकपणे
अंगाशी झोंबतो,
तेव्हा तो मला खूप आवडतो.
जेव्हा किरकोळ लागलं की
बँड-एड लावायला सांगतो,
तेव्हा तो मला खूप आवडतो.
मी योगासने करताना
पोटावर येऊन बसतो,
तेव्हा तो मला खूप आवडतो.
मी जरासं आवरून बाहेर जाताना
"आई... तू परी दिसतेस" म्हणतो,
तेव्हा तो मला खूप आवडतो.
कधी घाईत चटका बसतो
कधी चुकून बोट कापतं,
तेव्हा पळत येऊन बघतो
तेव्हा तो मला खूप आवडतो.
कधी कधी माझ्या रागवण्यावर
रडवेला होऊन जातो,
तेव्हा तो मला खूप आवडतो.
पेर्णा- निओ यांची कविता "ती मला आवडते"
जेव्हा तो त्याच्या पार्टीनंतर तर्राट होऊन
माझ्या अंगाशी कसाही झोंबतो
तेव्हा तो मला आवडत नाही
जेव्हा किरकोळ वादातून तो मला
हिंसकपणे Get out you bitch म्हणतो
तेव्हा तो मला आवडत नाही
माझ्या खरं बोलण्यावर, समजावल्यावर
मलाच लाथाबुक्क्याचा प्रसाद मिळतो
तेव्हा तो मला आवडत नाही
मी एकटीच आवरून बाहेर जाताना
तो एकटक संशयानं बघतो
तेव्हा तो मला आवडत नाही
ती मला आवडते
जेव्हा लाडिकपणे
अंगाशी झोंबते
तेव्हा ती मला खूप आवडते
जेव्हा किरकोळ गोष्टीला
खट्याळपणे Oh My God म्हणते
तेव्हा ती मला खूप आवडते
माझ्या टोमण्यांवर
गुद्द्यांचा प्रसाद देते
तेव्हा ती मला खूप आवडते
मी टकाटक आवरून बाहेर जाताना
हूं... करून नाक मुरडते
तेव्हा ती मला खूप आवडते
जेव्हा माझा पचका होतो
तिला कशी जिरली एकाची
असा लहान मुलासारखा आनंद होतो
तेव्हा ती मला खूप आवडते
कधी कधी माझ्या रागवण्यावर
भोळा भाबडा चेहरा करते
तेव्हा ती मला खूप आवडते
नवकवितेच्या वाटेवरचे वळण द्यायचे हाक,
"गण-मात्रांचे कृत्रिम बंधन सत्वर तोडुनी टाक !"
यतिभंगाचे भूत लेखणीस कायम भिववित होते
त्या भीतीने तरल काहिसे हातून निसटत होते
गोळा करूनी धैर्य, ठरविले, नको अता मळलेली
वाट पुन्हा ती छंद-बद्ध कवितांची कोंदटलेली
वृत्त-छंद-मात्रांचे अवजड ओझे लेवुनी बसली..
..होती माझी कविता, विमुक्त होता निर्मळ हसली
त्या हसण्याचा खळाळ ध्वनि मज सांगुनी गेला काही,
"मुक्तक लिही, पण ध्यानी ठेव..यमकाविण "गंमत" नाही !"
