मौन माझे तुला एवढे सांगते
तू किती बोलते तू किती बोलते
मैत्रिणी मैत्रिणी रोज जे बोलती
फोनची कंपनी त्यावरी चालते
वाजले चार रे, दे मला तू चहा
मी नव्हे, तू मला, रोज हे सांगते
उंट तंबू मधे, आणि उघडयात मी
या कपाटात तू, वल्कले कोंबते
सांगतो दुःख मी, अश्रू तू गाळते
ते न माझ्यावरी, तू टिव्ही पाहते
शस्त्र नाही करी, हार नाही तरी
येतसे लोचनी, चक्क ब्रम्हास्त्र ते
वाढले वय तसे, समज ही वाढली
रात्र समजून तू, दिवसभर झोपते
राग मानू नको, स्वप्न होते तुझे
दिवस संपेल हा, का तरी लोळते
सुंदरी काय आहे तुझ्या मनांत?
का अशी वागतेस तू कोड्यांत?
कधी राग,कधी अनुराग,
कधी प्रेम, कधी आग
कधी हो, कधी नाही
कधी घरी विचारते,कधी माहीत नाही,
तू तर रोज सखे भेटतीस,
सुंदरी काय आहे तुझ्या मनांत?
का अशी वागतेस तू कोड्यांत?
*
कधी मधाळ हास्य,कधी भृकुटी भंग
कधी भांड भांड भांडतेस,
तर कधी गळ्यात पडून रडते
कधी स्वत:च खर करतेस,
तर कधी माझं चुकलं म्हणतेस,
सुंदरी काय आहे तुझ्या मनांत?
का अशी वागतेस तू कोड्यांत?
हे कोड कधी उलगडेल का?
तिच मन कधी कळेल का
एवढस पिल्लू... My bundle of joy
हसून म्हणालीस... त्यात तुझे efforts काय?
आईने वाढवलं... जन्माला घातलं!
तुझं नाव लावून
हातात तुझ्या दिलं...
आहेस तू... असणारच आहेस!
माझं सगळं तर आईच बघते आहे..
घर तू चालवतोस?... तुला चालवायचंच आहे!
आपापलं जगणं आपण जगतोच आहे!
खरंय पिल्ला... वेळ नाही दिला..
माझं नाव आणि फक्त पैसा दिला!
आई सांगत होती तुझं लडिवाळ वागणं
तिच्या डोळ्यात दिसत होतं तुझं मोठं होणं!
वाटलं होतं तुझ्याशी दोस्ती करीन
मन सारं कधीतरी मोकळं करीन
पिल्लू जसजसं मोठं झालं
आकाश त्याला बोलावू लागलं
काही करण्या उरले नसता । आपली पाटी कोरी असता ।
काही बकांची ध्यानस्थ स्तब्धता । मत्स्यमारीकारणे ।।
दिसता कोणीही नवखा । लबाड साधिती मोका ।
त्याची बुडवती नौका । लागलीच ।।
पाडावी भोके यथेच्छ । भाषा तरी वापरावी स्वच्छ ।
भासवावे तयाते तुच्छ । आत्मक्लेशे ।।
कवीचे उडवावे शिरस्त्राण । मागाहुनि करावे शिरकाण ।
मनसोक्त मारावे पादत्राण । कवितेवरी ।।
आपण गाडिले कुठे झेंडे । आपल्या कापसा किती बोंडे ।
सगळे विसरून फेकती अंडे । अशावेळी ।।
अशाने होते तरी काय । कवी हतोत्साही होऊन जाय ।
परि अंतरी लागते हाय । कायमची ।।
फुंकिले मी प्राण माझे,बासुरीचा सूर झाले
गायचे तू टाळलेले..गीत मग मशहूर झाले!
हे बरे झाले खरे तर..मी तुला मंजूर नव्हते
जाहले नाही तुझी पण,या जगा मंजूर झाले!
चालले होते कुठे मी? मज कुठे रस्ते कळाले?
पाय जेथे थांबले ते,गाव ही निष्ठूर झाले!
सांगतो आहेस आता,खूण माझ्या आठवांची
पास मी होते तुझ्या तर,कोण होते दूर झाले!
काजवे घेवून हाती,शोध माझ्या सावल्या तू
घेवुनी हाती उन्हे मी,चांदण्याचा धूर झाले!
जीवना बघ..मी तुझाही,साजरा मधुमास केला
तू विखारी दंश करता,अमृताचा पूर झाले!
—सत्यजित
श्रावणसाद
~~~~~*~~~~~
वर्षभर सोसून,
उन्हाचे चटके,
अवनी होरपळून,
उष्मात निजते,
हस्त जोडून,
निसर्ग अभिषेक,
मुक्त करेल,
वेदना व्याकूळ,
स्वागत श्रावणाचे,
साद मखमली,
श्रावण पाळे,
साक्ष इंद्रधनू,
सृजन सोहळा,
वसंत नाचे,
कवी- स्वप्ना..
मावळतीच्या चंद्रकिनारी
श्रावणाची चिंब पहाट
उतरुन आला शुक्र
निळी निळी पाऊलवाट
सावळ्या तरुंच्या छायेत
पसरला धुक्यांचा फुलोरा
थरथरणाऱ्या पानांतून सांडला
शुभ्र कवडसा लाजरा
संथ उभ्या जळांत
मधुर ओले चांदणे
निशब्द ही लहर
गाते मंजुळ गाणे
वेलींवरचा धुंद गारवा
घेवून पंखांच्या कुशीत
एक थेंब जागलेला
गंध हिरवा वेचित
"ती सध्या कुठे सापडेल"
~~~~~~~~~~*****~~~~~~~~~~
ती अडथळ्यांमध्ये
मार्ग काढताना सापडेल,
ती परीक्षां
जोमाने देताना सापडेल,
ती प्रसंगांना
तोंड देताना सापडेल,
ती सगळ्यांसाठी
दाणापाणी मिळवताना सापडेल,
ती घरच्यांमध्ये
रमताना सापडेल,
ती निस्वार्थ
हसताना सापडेल,
ती मैत्री
निभवतांना सापडेल,
ती निसर्गचित्र
टिपताना सापडेल,
ती कला कौश्यल्यात
कधी मध्यम कधी पंचम,सुरांचा साज अलबेला
किती समतोल आहे हा,तुझा अंदाज अलबेला!
मनाचा वेगही अाता अनावर वाढला आहे
मला हाकारतो आहे तुझा आवाज अलबेला!
असे भरतेस काजळ तू तुझ्या डोळ्यांत बंगाली
निशाणा बांधतो कोणी निशाणेबाज अलबेला!
फुलांचे अंग मोहरते,तुझ्या केसांत शिरताना
असावा स्पर्शही कोमल किती निर्व्याज अलबेला!
लिहावे वाटते तेंव्हा सतत दिसतेस तू मजला
कसा गझलेमध्ये बांधू सखीचा बाज अलबेला!
कुणी का पाहिला होता?गुलाबी रंग पुनवेचा!
मला तर वाटतो आहे खरा मी आज अलबेला!
—सत्यजित
स्वप्नात एकदा चार सिंव्ह मारले
अरे लेकानो मारले कसले
चांगले उभे आडवे हाणले
पुढे गेलो तर काय ?
जंगली हत्तींचा कळप चालून आला
बाह्या सरसावून ठोकून काढला एकेकाला
भिरकावून दिले गगनात सारे
अजुनी आहेत ते बनुनी गगनी तारे
याच तार्यांचे पाठ गिरविता
तुम्हासी न ठावे
असे मीच करविता
मखलाशी चालू असे मनाशी
बहुत लढे उशी घेऊन उशाशी
लढता लढता लाथ पसारे
बायको उठुनी झाडू मारे
स्वप्न मोडिता सत्य अवतरे
मारलीस का कधी
खरी कबुतरे ?
सिद्धेश्वर विलास पाटणकर C
