कविता

हातसन डेअरीची बॅलन्सशिट चाळता चाळता
मनाला हिसका बसला आणि एकदम आठवलं-

कार्तिकातल्या पहाटे
गाय व्यालेली,
इनकॅन्डेसन्ट पिवळ्या उजेडात
कडब्यावर पडलेलं ओलसर वासरू चाटत असलेली,
सैरभैर तिच्या उष्ण उछ्वासानं,
तुझी छाती भरून गेलेली.
तेव्हा तुझ्या पाठीवर थंडीच्या चांदण्या शिरशिरल्या.

---

जोखमीचे हिशोब मांडता मांडता
जिवंत ठेवायला तुला,
त्या क्षणांची हमी कधीच पुरणार नाही
हे पक्कं ठाऊक होतं तुला,

तिने पेन मागितलं

मी हात दिला

तिने शिवी घातली

मी स्माईल दिली

ती धावून आली

मी मिठीत घेतली

ती शांत झाली

हळूच प्रेमात पडली

आधी मी वेडा होतो

आता ती पण झाली

माझी गांधीगिरी

प्रेमात कामी आली

आता ती हात मागते

मी पेन देतो

मी शिवी घालतो

ती स्माईल देते

मी धावून जातो

ती मिठीत घेते

प्रेम हे असं गड्या

हळूहळू होते

सिद्धेश्वर विलास पाटणकर

असा पिझ्झा बेस द्या मज आणुनि
सजविन मी जो चीझ टॉपिंगज् ने
बेक करुनि त्यास ओव्हन मध्ये
खाईन मी तो आनंदाने

थिन क्रस्ट वा थिक असो वा
मिट असो वा मिटलेस असो वा
शर्करावगुंठित सोडयासंगे
खाईन मी तो आनंदाने

हाय कॅलरी लो फायबर
तयाला एक्स्ट्रा चिजचा थर
पोषणमूल्ये असो नसो वा
खाईन मी तो आनंदाने

मिट लव्हर्स वा मार्गारिटा
वरती एक्स्ट्रा चीझ मारा
नानाविध टॉपिंग्ज संगे
खाईन मी तो आनंदाने

चीज असो वा व्हेजि असो वा
स्मॉल मीडियम लार्ज असो वा
चिकन टिक्का वा चिकरोनी
खाईन मी तो आनंदाने

सोनसावळी स्वप्ने सगळी सुखेच लेवुन आली
सोनपावले कुणा परीची हळुच उमटली दारी

कुणी रेखिल्या त्या गालावर मोरपिसांच्या ओळी
गाल गोबरे, गोड गुलाबी राजकुमारी प्यारी

नाजुक काया प्राजक्तासम कुरळे कुंतल भाळी
अप्सरा कुणी, शापभ्रष्ट ती मदनशराची स्वारी

लेक असावी एक गोडशी नको धनाच्या राशी
कुशीत घेवुन तिज सांगावी रोज कहाणी न्यारी

हातात तिचे बोट कर्दळी जबाबदारी खाशी
कोण परी ही? वळता नजरा, सुख वाटावे भारी

तिने रुसावे, रुसुन बसावे, कासाविस मी व्हावे
डोळ्यात तिच्या मला दिसावी माझी सौख्ये सारी

आभाळ उरी फुटते
रात्र उठे अंधारी
प्राणात पेटे वादळ
क्षितीजाचे रंग असुरी

शुभ्र चांदण्या जाळून
काळोख पसरे चहुकडे
प्रकाशाच्या तुकड्यासाठी
एक छाया तडफडे

पानांच्या हिरव्या देहातून
हुंकारते वाऱ्याचे काळीज
घायाळ त्या सुरांभोवती
श्वासांचा हलतो आवाज

मंद शुक्राचा भास
भुलते चंद्राची वाट
निद्रेत आज फुलांच्या
उसळते दु:खाची लाट

गणपत वाणी, सतत मागणी.

विड्या ओढून थकलेला गणपत वाणी
कवितेच्या छपराखाली
अलंकार गोळा करताना मला दिसला.

म्हणाला,
'पूर्वीसारखे संपन्न अलंकार आता
कोण कवी वापरतो?
तसा एखाद दुसरा हौशी असतो
नाही असं नाही, पण त्याला काय अर्थेय ?'

त्याला एकदा मालक म्हन्ले,
'अरे, इतक्या अलंकृत कवितेचा खप होत नाही
काव्यापेक्षा कवित्व जड
आवरा आवाराच्या हाकाट्या पडतात
कवितेला हाणून पाडतात.
गणप्या, आता तुझं काम एकच,
अलंकार काढायचे, अन
कविता वाळत टाकायची.'

'मग काय होईल मालक?'

कोवळे काही ऋतू अंगावरुन गेले...
मोहराने रान सारे बावरुन गेले!

लालिमा चढला कसा शब्दांस आज माझ्या?
गीत माझे कोणत्या ओठावरुन गेले!

राहिले आहेत काटे सोबतीस,बाकी
पाकळ्यांचे झुंड या देठावरुन गेले!

हे कसे आले अचानक या नदीस भरते?
दोन तृष्णे'चे बळी काठावरुन गेले!

वेदनेवर वासना जेथे उभार घेते
शब्द माझे आज त्या कोठ्यावरुन गेले!

—सत्यजित

रंगआंधळा इंद्रधनुष्य,
शोधतो रंगाऱ्याला.
म्हणे माझे रंगव डोळे,
रंग येऊ दे जगायला.

रंगाऱ्याने मग पांढरा,
रंग लावला कुंचल्याला.
ओढता एकच फटकारा,
रंगारंग कुंचला झाला.

रंगारी मग शोधतो कुप्या,
सप्तरंग साठवाया.
रंगआंधळा इंद्रधनुष्य,
बाहेर पडला जग पहाया.

एक गाणे दूरवरुनी, निशिदिनी झंकारते
पैलतीरावरुनी काही ऐलतीरी आणते

हृदयस्पंदी ताल त्याचा, राग त्याचा अनवट
भिनत जातो नाद, मग अनुनाद येतो गर्जत

लय अशी अलवार मजवर प्राणफुंकर घालते
रोमरोमातून काही तरल मग ओसंडते

मुक्तछंदी शब्द, त्यांच्या सावल्या धूसर जरी
अर्थ उलगडती नवेसे ऐकले कितिही तरी