कुठे भेदूनि दाट अभ्रांस थोडा
फिका चंद्र क्षणमात्र तेजाळतो
निळी पेटती रेष रेखीत गगनी
अनामिक उल्केस बोलावितो
भणाणून आवर्त झोंबे शिडांसी
सुकाणू दिशाहीन कैसे फिरे
पुन्हा का अकस्मात तारा खुणेचा
कुणाला न ठाऊक कोठे विरे
जिभा अंध:कारास फुटती हजारो
तशी गाज ह्या सागराची उठे
रोरावती मत्त लाटा अनादि
किनाऱ्यावरी गर्व त्यांचा फिटे
उद्याच्या उषेचीच आता प्रतीक्षा
उद्याच्याच सूर्यास मी जाणतो
तमाची तमा नाही आता जराही
नव्या वादळी नाव हाकारतो
प्रतिक्रिया
1 Mar 2018 - 8:11 pm | खिलजि
कविता फार सुंदर झालेली आहे .. अति सुंदर कविता .. हे कडवं तर मनात घर करून गेलंय राव ..
जिभा अंध:कारास फुटती हजारो
तशी गाज ह्या सागराची उठे
रोरावती मत्त लाटा अनादि
किनाऱ्यावरी गर्व त्यांचा फिटे
सिद्धेश्वर विलास पाटणकर
2 Mar 2018 - 9:06 am | अनन्त्_यात्री
प्रतिसादाबद्दल धन्यवाद.
2 Mar 2018 - 9:26 am | प्राची अश्विनी
हा मोती राहूनच गेला वाचायचा.
नादमय ..वाह!
2 Mar 2018 - 10:05 am | अनन्त्_यात्री
प्रतिसादाबद्दल मनःपूर्वक धन्यवाद.
8 Mar 2018 - 2:41 am | सत्यजित...
अतिशय सुरेख कविता!
8 Mar 2018 - 10:06 pm | अनन्त्_यात्री
धन्यवाद!
8 Mar 2018 - 10:24 pm | चौथा कोनाडा
सुंदर कविता !
अतिशय चित्रदर्शी !
हाकारणे
12 Mar 2018 - 10:43 am | अनन्त्_यात्री
धन्यवाद!