कविता

पावलांना अंत नाही
वेदनेला गाव नाही
चालते ही व्यर्थ चिंता
थांबण्याचे नाव नाही

दूर काळोखात कोणी
गुंफली माझी कहाणी?
त्या तिथे सूर्यास सुद्धा,
उगवण्याचे ठाव नाही..

लाख स्तोत्रे अर्पुनी मी
मांडले वैफल्य माझे..
टेकला मी जेथ माथा,
मंदिरी त्या देव नाही!

अंतरीच्या शून्यतेला
गीत मी कैसे म्हणावे
गोठलेले शब्द नुसते
छंद नाही, भाव नाही!

अदिती

गुबगुबीत बाळाचा पहिला वाढदिवस
वाटतोय अगदी प्रदर्शनीय उत्सवच
चिमण्या नजरेने टिपलेली लठ्ठ श्रीमंती
देतीय भविष्यातील ऐश्वर्याची हमी

पुढच्या टप्प्यात दिसतंय सुखासीन बालपण
मागेल ते मिळतंय कारण कमी नाही धन
बागडणाऱ्या गोंडसाचा काढून टाकलेला लगाम
खुणावतोय की व्हायचे नाहीच कधी गुलाम

धोधो ओतलेल्या पैशातून अंकुरलेले शिक्षण
कमीच पडतंय की लावायला चांगले वळण
केलेल्या गुंतवणुकीतून हवी असलेली वसुली
शोधाया लावतेय कोणा सावजाची टुमदार हवेली

कविते......!.

तू, तुला हवं तसं जग !!
उमलत राहा, फुलत रहा,
कागदांवरून मनांवर बहरत रहा, नेहमी सारखीच!

पण एक लक्षात ठेव आता ......
तू ना माझी , ना त्याची !

मी लिहिलं तुला म्हणून तो वाचेल तुला,
एवढाच काय तो उरलेला दुआ !

कारण भेटलो तर , स्वप्न वाटेल,
नाही भेटलो तर, विरक्त वाटेल !

नव्याने काही केलं तर पाप वाटेल,
जुन्यातच अडकुन राहीलो तर श्राप वाटेल!

हात दिला तर स्वार्थ वाटेल,
ढळणारा अश्रूच, सार्थ वाटेल!

तुझ्या माझ्यासवे....
तुझ्या माझ्यासवे कधी गायचा पाऊसही
तुला बोलावता पोहोचायचा पाऊसही
पडेना पापणी पाहून ओलेती तुला
कसा होता नि नव्हता व्हायचा पाऊसही
तुला मी थांब म्हणताना तुला अडवायला
कसा वेळीच तेव्हा यायचा पाऊसही
मला पाहून ओला विरघळे रुसवा तुझा
कश्या युक्त्या मला शिकवायचा पाऊसही
कशी भर पावसातही आग माझी व्हायची
तुला जेव्हा असा बिलगायचा पाऊसही
आता शब्दांवरीया फक्त उरलेल्या खुणा
कधी स्मरणे अशी ठेवायचा पाऊसही
***********************
विडंबन

जाणवे मज आज जेव्हा
काहीच नसे इथे आपुले,

सांगू कुणा ही व्यथाच माझी
शोधूनी आता मन हे थकले ||१||

अथांग या दुनियेमधला
जणू उपरा मी भाडेकरू,

स्वकेंद्री अशा अवनीवरती
कुणालाच मी माझे म्हणू? ||२||

मी यावे अथवा जावे
लोचनी न कुणाच्या आसवे,

कुणा न वाटे हृदयामधूनी
मन मोकळे करावे मजसवे ||३||

धावतो मी रोज आहे
काहीतरी मिळवावया,

सिनेमाच तो पडदा नुसता
वेळ लागला मज कळावया ||४||

कशापरी तू धाडीलेस मज
सुटेल का कधी कोडे देवा?

गतजन्मींच्या पापांचा वा
पुण्याईचा म्हणू हा ठेवा? ||५||

हिंडताना दूर देशी, गर्द रानी हरवलेला
कोणत्या वाटे इथे येऊन मज मी भेटलो

निसरड्या वाटेवरी, हलकेच पाऊल टाकता
मखमलीचा पायगोवा सोडुनी गुंगावलो

वाटले विहिरीत वाकून डोकवावे मोडल्या
चाहुलीने कोणत्या बोलाविले मज ना कळे

वर्तुळे पाण्यावरीची स्तब्ध होऊ पाहता
दिसत शेवाळातले आकाश निळसर बावरे

घेता विसावा सावली पारावरी रेंगाळली
ऊन कुरवाळीत होते कुरण हिरवे कोवळे

दूर कोठे वाजणारी बासरी मी ऐकताना
स्पर्शली कविता मनोमन मोरपंखासारखी

सांजवेळी गोधुली घरट्यात पक्षी पावता
मिटुनी डोळे सूर शोधत बैसलो तेजाळले

छकु

एकदा एक गंम्मत झाली....
माझी आईच शाळेत गेली.
प्रयोग वही अपूर्ण म्हणून... हातावर पट्टी देखील ख्खाली;
इंग्रजीच्या स्पेलिंगची; प्प्रॅक्टिस तिने नव्हतीच् केली...
सरांनी 'ढ़ढ्ढोबा' म्हणताच मात्र, हिरमुसली झाली!
'छकुला नाव सांगिन....' अस मनातच म्हणाली;
तेवढं म्हणून मग... माझ्यासारखीच खुश झाली.

'सारखा सारखा अभ्यास... मग खेळायचं कधी आम्ही?
तुम्ही मोठे झालात..... आमच्यासाठी काही?'
खूपसारं खेळून मग खूप खूप दमली;
घरी येऊन एकदम 'हुश' करुन बसली.

पुष्पदंत विरचित शिवमहिम्न स्तोत्राचा मराठी समश्लोकी अनुवाद
(१ ते २९ श्लोक शिखरिणी वृत्तात आहेत)
मराठी अनुवादः नरेंद्र गोळे २०१८११०७

१
महिम्नः पारं ते परमविदुषो यद्यसदृशी
स्तुतिर्ब्रह्मादीनामपि तदवसन्नास्त्वयि गिरः
अथाऽवाच्यः सर्वः स्वमतिपरिणामावधि गृणन
ममाप्येष स्तोत्रे हर निरपवादः परिकरः
.
तुझा ज्ञात्यांनाही गवसत नसे पार म्हणता
स्तुती ब्रम्हादींची उचित न ठरे ज्ञान नसता
मला वाटे गावे अवगत जसे स्तोत्र तव ते
शिवा स्वीकारावे हृदगतच माझे सरस हे

मऊ सांजवेळी प्रभा दाटलेली, दिसे आसमंतात आता धुके
तुझ्याही मनी तेच कल्लोळते का? जशी मंदिरातील घंटा घुमे!

स्फुरे का इथे मंत्र बीजाक्षरांचा जरी अंतरंगी जळे वेदना
नुरे शब्दमालेतला प्राण तरिही गमे मालकंसातली सांत्वना

सरे शुद्ध भावातली सत्यसाक्षी कळा शब्द गीतात साकारता
उदासी उगा आर्द्र चित्ती उरावी नदीच्या प्रवाही दिवे सोडता

झंकारता त्या स्मृतींची नुपूरे, क्षणांची द्युती शुभ्र तेजाळते
जणू ते दरीतील अंधारलेल्या अरण्यातले क्षीणसे काजवे

त्या तीरावर आहे तो पिंपळ
पानांतुन ज्याच्या सळसळते ऋतुंची जाग
आणि नखांनी ओरबाडतात ज्याला
बिलंदर खारी ढोलीतल्या.

तळहातच जणू!
पिंपळपानं आहेत काही तांबुस कोवळी
रेषांतुन जीवन घेऊन ओलंकंच
लालसावलेलं, आभा ल्यालेलं प्रकाशाची.
जडमूढ मुळांनी धरली आहे माती घट्ट
पसरून आपली बोटं लांबचलांब
आपोष्णी करायला पृथ्वीच्या गाभ्यातुन!