कविता

कॉलेज
आयुष्यात अल्लड जीवनातून
संजस्याकडे पडलेल पाऊल
नादान मनाला किशोरी जीवाला
तारुण्याची लागलेली चाहूल
गुरुजनांनच्या सावलीत
लागलेलं कोमल झाड
प्राध्यापकांच्या सहवासात
झालेली मैत्रीची वाढ
बालपणी मैदानाची
लागलेली कास
कॉलेज जीवनात
त्यात स्पर्धेची आस
सिनिअर रुपी नात्यानं
पडलेली त्यात भर
त्यांच्या सहवासातून

तुझी आठवण येते.
हेच एक निर्विवाद सत्य कोपऱ्यात मुलासारखे उभे असते.
हवं ते म्हण, हव्या त्या व्याख्या आणि संज्ञा निवड.
जोवर देहाचे अस्तर नव्याने फुलत आहे तोवर माझं मन तुझ्या पास येत राहील.
चुकलेल्या क्षणांसाठी आकांत करावासा वाटतो मला,
करतोही तो जीव तोडून, आतड्यापासून.
जीविताचे गुपित जगजाहीर करू म्हणतोस तर तुझ्या आपलेपणाचा ध्यास ओरडून सांगावा लागेल.
तुला कितीवेळा ते ऐकू आलंही आहे,
तू तुझ्या दुर्लक्षाची मालकी मला दे आता.
तेव्हढी माया अजून दाटून येत असेल तुझ्यात.
ती देखील जीवापाड जपेन.

माणूस असण्याचे तापत्रय भोग-उपभोगल्यावर,
दुनियादारीचा तिरका खेकडा सर्वांगावर नाचवल्यावर,
प्रवासाची मोठीच मजल मारून,
थकून येतो तुझ्या घरी.

तुझ्या मंद हालचाली डोळे भरून पाहीन,
तुझ्या खांद्यावर शांत झोपून जाईन.

बोल बोल बोलण्याचे खापर फुटून गेलेलं असेल.

तुझ्या ओठांवरचं लालभडक हसू आणि खोल काही शोधत जाणारी नजर, दोन्हीत हरवून जायचंय.

डोळ्यात समाधान असेल तू जवळ असल्याचे,
असेल स्पर्शात निरामय ओलावा,
तेव्हा सैल झालेलं अंग आवडता कंटाळा मागेल.
तुझ्या उबेची आस लागेल कसलीच घाई नसलेली.

ओढ्यावर माळावरच्या
थांबला चांद शरदाचा,
कडब्याच्या पडवीपाशी
चमचमतो हिरवा वेचा

सौंदळीच्या झाडाखाली
भूजलात पेटली धुनी,
वाहते मंद ही रात्र
थिजलेल्या वाऱ्यामधुनि.

सिगरेट कधीची विझली
बोटांत जळुनि सबंध,
श्वासातून येतो अजुनि
त्या सातविणीचा गंध

ना मागत नाही निद्रा
ही पहाट समंजस क्षीण,
धाडली तिला कवितेच्या
माहेरी पाठराखीण

स्मरणांच्या फिकट धुक्याचे
पडतील कुठे दहिवर?
कुसळाच्या सुकल्या देठी
आधीच अडकले गहिवर

कधी असतेस, कधी नसतेस,
       तरीही मला सगळीकडे तूच दिसतेस...

कधी कारवा होतेस, कधी मारवा होतेस,
कधी मनाला धुंद करणारा गारवा होतेस..
कधी ऊन होतेस, तर कधी पाऊस होतेस,
कधी त्याच वेड्या पावसाची चाहूल होतेस..
असंच कधी असतेस, कधी नसतेस,
       तरीही मला सगळीकडे तूच दिसतेस...

कधी शब्द होतेस, कधी भावना होतेस,
कधी प्रेरणा देऊन जगण्याची साधना होतेस..
कधी रंग होतेस, कधी तरंग होतेस,
कधी या मनातून दरवळणारा सुगंध होतेस...
असंच कधी असतेस, कधी नसतेस,
       तरीही मला सगळीकडे तूच दिसतेस...

ब्लॉग दुवा https://www.apurvaoka.com/2018/12/blog-post.html

लहान मुलं झोपत नाहीत अशी तक्रार बहुतेक पालकांची असेल कदाचित. अशाच एका पालकाच्या तक्रारीवर चिंतन करताना गमतीत सुचलेलं एक काव्य.

सो गया ये जहाँ च्या चालीवर काही मराठी ओळी. यांनी चार दोन मुलं मुली वेळेवर झोपल्या तर त्यांच्या पालकांनी जरूर अभिप्राय कळवावा☺️

झोपली जंगले
झोपली श्वापदे
झोपले झाड ही
झोपली पाखरे
झोपली धरा अन अंबरे
घरे अन मंदिरे
झोपले चराचर

तुमच्या माझ्या दिलाचा करा व्हाटस ॲप गृप
मुक्यामुक्याने करु आपन दोघे चॅटींग ||

नाना हिचं लवकर ऐका अन गृपचं घ्या मनावर
पोर पार सुटली, था-यावर नाही हिचं मन ||को||

गुड मार्निंग करा सकाळी, उठल्यावरून
माझी आटवन काढा, विडीओ कॉल करुन
नका लावू...अहो नका लावू साधा कॉल,
खर्च करा डेटा, टाका सारा रिचार्ज संपवून ||

मी झाली मेंबर त्याचं अन तुमी आडमिन
दोघचं गृपमधी राहू नको तिसरं कोन
शेल्फी बघा तुमी अन तुमीच बघा स्टेट्स
प्रायव्हेट मेसेज टाका मीच ते वाचन ||

- पाभे

सभोवताली उदासी साचून राहीली आहे
तीचा परीघ केवढा हे माहीत नाही
माहीती करुन घेण्याची गरजही वाटत नाही
इथे फक्त मी आहे आणि माझ्यामध्येही ती आहे
अगदी तुझ्यासारखीच...

ती सुद्धा हल्ली कधीतरीच येते भेटायला, पण येते...
मग मी सुद्धा तीच्यासोबत काही क्षण घालवतो
ती लवकर जाऊ नये म्हणुन मुद्दाम एकटाच राहतो
आता तर वाटतं तीच मला जास्त जवळची आहे
अगदी तुझ्यापेक्षाही...

आयुष्याच्या रणांगणात
होतच राहतील स्वाऱ्या
वाघासारख्या चढाया कर
संकट परतविणाऱ्या

जरी होतील किती वार
तरी हार नकोस मानु
पराभवाचा विचारसुद्धा
तू मनात नकोस आणु

घोंगावणारी वादळेही
शिकवण देतात नवी
नवं त्यातुन शिकण्याची
तुझी दृष्टी मात्र हवी

बेडरपणे तुटुन पड
संकटांवर आता
थांबु नको येईल म्हणत
वाचविण्याला त्राता

झेलत राहा पाऊसवारा
कणखर बनत जाशील
हार मानेल संकटसुद्धा
सक्षम असा होशील

नसेल जरी जगात साऱ्या
आज तुझे काही
तरी नसेल भविष्यातही
असे मुळीच नाही

विडंबनाचे निमित्त: परवा, एका बॅचलर मित्राकडे कामानिमित्त जाणं झालं. कामाचं बघता बघता रात्री उशीर झाल्यावर त्याला म्हटलं, आता घरी जातो, उद्या बघू. तर, पठ्ठ्या आपला, "झालं रे! किती वेळ लागतोय! पाचच मिनिटे अजून." असं म्हणून दुसऱ्याच नवीन कामाला सुरूवात करीत होता. मलाही मग डुलु डुलु डुलक्या सुरू झाल्या. झोप अनावर झाल्यावर मी तिथेच झोपायचं हे दोघानुमतें ठरलं.