वृद्धाश्रम

छान कविता ! साधी पण भीडणारी.
काही ठिकाणी आढळणारे कटू वास्तव !
बदलती वेगवान जीवन शैली कुटूंब आणि नाते संबंध उध्वस्त करत आहे, करू पहात आहे.

भिकारी आणि पाखंडी आहे तो ज्याने माऊलीची सेवा केली नाही . दुःख याचे सदैव मनात माझ्या , मी करूनही ती मला मिळाली नाही ..

चुकत नसतो , त्याचा हिशेब कधीच चुकत नसतो

जो करतो तोच फेडतो या जन्मी

साधं गणित आहे, लेका

इथे फक्त भागाकार होत असतो

तू एव्हढं करतो , तुला किती मोल तयाचे

पोटाला बांध गोळे चार पौंडांचे

दोन दिवस काढले तरी खूप झाले

विसरून जाशील हगायचे ?

माउलीपुढं विज्ञान नाही

माउलीपुढं ज्ञान नाही

माउलीपुढं देव नाही

इथे नतमस्तक आस्तिकही आणि नास्तिकही

माऊलीवाणी कुणीच नाही

खूप सुंदर कविता. हृदयस्पर्शी

का बरे हताश निराश व्हायचे? जुन्या जमान्यात एकत्र कुटुंब पद्धतीत नातवंडे आजी आजोबासोबत वाढायची. आजचे आजी आजोबा त्यांच्या जवानीत नव्या वाटा शोधायला वेगळे झाले. त्यांची मुले त्यांच्यापेक्षा वेगळ्या वाटा शोधताहेत. आज लोकांची एकंदर प्रवृत्ती स्वतंत्र राहायची आहे. वृद्ध माणसांचे लोढणे वाटते. थकलेल्या शरीर मनाने परत संसाराची जबाबदारी ओढण्यापेक्षा वृद्धाश्रमात मजेत वेळ वाया घालवलेला बरा. याची तरतुद करून मग काही उरलेच तर ते मुलांना देऊन आपण मजेत राहावे. जिंदगी ना मिले दोबारा. मुलांच्या आठवणीत डोळे भरुन आयुष्य कंठण्यापेक्षा हे जास्त बरे.