कविता

प्रा.= प्राध्यापक डॉ. = डॉक्टर
दा.= दादा ता. = ताई

उंटावरल्या प्रा.डॉ. दादा ताई
तुमच्या वणी आमास्नी मागे
प्रा न्हाई डॉ न्हाई
मात्र येक सांगुन ठ्येवते
उंट हाय तुमचा लंगडा

बुडत्या नावेतून वाचण्यास
देव प्रत्यक्षात येत नाही
हे अनुभवातन म्हाईत र्‍हातय
तेवड आमा बी कळतय
कळण्यास आमा प्राडाँचे
नवनास्तिक शहाणपण लागत न्हाई.

अध्यात्म मोप झाले, व्यवहार तो सुटेना
अंतर्मनात चाले, तो घोळही मिटेना
 
मी एकटाच आलो, जाईन एकटा मी
गर्दी कशास जमली? उत्तर कुठे मिळेना
 
विज्ञान हाच पाया, विज्ञान हीच निष्ठा
मानून चाललो तर, तेही पुरे पडेना
 
दिक्काल वेग सारे, सापेक्ष एकमेका
स्थिर वेग का प्रकाशा, बुद्धीस हे गमेना
 
बुद्धी पल्याड सृष्टी, मी त्यात एक बिंदू
असुनी स्वत:च पाशी, मी कोण हे कळेना

कोरोना गो, गो कोरोना
साहेब म्हटले कोरोनाला
असा तो व्हायरस पुचाट
गेला घाबरून साहेबांना ||ध्रू||

आले आले ते परदेशी
घेवून आले व्हायरसला
खोकून शिंकून झाले बेजार
त्यांनीच आजार पसरवला
खटाखट देवूनी मुस्कटात त्याच्या
एकदा व्हायरसचा आवळा गळा
कोरोना गो, गो कोरोना
साहेब म्हटले कोरोनाला ||१||

कसला हा विषाणू व्हायरस
कोरोना नावाचा चायनाचा
थुंकू नका, हात तोंड धुवा
मास्क बांधा तुमच्या तोंडाला
कोरोना गो, गो कोरोना
साहेब म्हटले कोरोनाला ||२||

का चाफा म्लान पडला
कसे शशीस पडे खळे
*
कोमजले ताटवे फुलांचे.
का बाग विराणसी दिसे..
*
ओघळले काजळ गाली
नेत्र का असे मिटलेले?
*
अधर का असे अबोल
मुख चंद्रमा का मलूल?
*
काय चूक मम कळेना
हा रुसवा संपता संपेना
*
भास की आभास आहे
प्रवास एकट्याचाच आहे
*
कोणत्या जगात तू
कुणास ठाऊक आहे?
*
तुला भेटण्यासाठी सखे
देहाचा अडसर आहे...
avi

अपुर्ण

का कोरतेस, काजळ तु कुरंग नयनात,

नसेल बघणार मी, तर श्रुंगार व्यर्थ आहे

*

का लिहितिस त्या भावपुर्ण कविता

नसेल गाणार मी, तर ते शुष्क शब्द आहेत

*

जरी माळला ,सुगंधित मोगरा तु कुंतलात

स्पर्षाविना माझ्या, तो साजणे, गंधहिन आहे

*

लावलेस जरी अस्मानि सुर तु गळ्यातुनि

माझ्या साथि विना ति मैफित अधुरी आहे

*

जरी जगात प्रेम आहे, हे पुर्ण सत्य आहे

तरी माज्या विणा साजणे, मात्र सारे मिथ्य आहे

*

का रेखाटतेस हट्टाने ,सुख चित्र भविष्याचे

भरु देत रंग मजला, अन्यथा ते बेरंगी आहे

*

तुला बापू म्हणू की बाप्या ?
स्वतःच्याच
स्खलनशीलतेने
असुरक्षीत
ईतरांनाही
असुरक्षीतता वाटणारा
तुला बापू म्हणू की बाप्या ?

जीवातला शिव
भुकेला प्रणयाच्या लीलेला
निसर्ग सुंदर प्रकृती
मायेच्या प्रितीला

दुधाळ चांदव्यात,
प्रखर तेजाळते
एक चांदणी माझ्या,
घरात डोकावते

मी बसतो दडून,
तिच्यापासून
ती हलत नाही,
टक लावते

माझा मी लिहितो,
हळुवार गुणगुणतो
ही, मी लिहिलेले,
गावाला ऐकवते

चालत राहते रात्र,
ही चांदणी मात्र
अमीट असल्याच्या,
थाटात वावरते

उशीरा कधीतरी,
फिरते माघारी
ती गेल्यावर तिची,
टिमटिम आठवते

रात्रभर छळते,
मला जागवते
पहाटे निमूट माझ्या,
कवितेत उतरते

- संदीप चांदणे

आज मराठीचा दिन
ठोकू घोषणा भर्पूर !
करू फॉरवर्डं मेसेज
घेऊ बडवून ऊर !!
माये मराठी पहा गं
प्रेमा आला महापूर !
सोनियाचा दिनू आता
नाही राहिला गं दूर !!
पोरे पाठवू आमची
इंग्रजि माध्यमामध्ये!
शिल्लक जागा राहतील
मराठीच्या शाळांमध्ये !!
याला म्हणतात त्याग
खळबळ मनी माजे!
मराठी बांधवांसाठी
इत्के केलेची पाहिजे!!
मेसेजेस इंग्रजीत
इंग्रजीत बोर्ड सारे!
वाचवण्या मराठीला
काहीतरी करूया रे !!
शिकू इंग्रजीमधून
इंग्रजीमधून बोलू!
वाट इंग्रजीची धरू
वाट मराठीची लावू !!

"असुं"या च्या जिद्दीने
व्यवहार सिद्ध होतो
असूया घर करते
सुंदर सत्यास कडवट मानत
खुले विनाअट प्रेम पारखे होते

कल्पना आणि विचार करा..

एकपत्नी व्रताचे बंधन तोडून
राधेकडे पाहिल्या बद्दल ..

सीता रामाची
अग्नी परीक्षा घेते
रेणुका जमदग्नीचा
प्राण मागते
अहल्या गौतमास
पत्थर होण्याचा
शाप देते

मित्रा, आपण भेटलो परत
पन्नास वर्षांनी या स्नेहमेळाव्यात…
आणि आठवणींच्या चित्रांचे रंग
परत एकदा ओले झाले...
आठवला भाजी-भाकरीचा डबा,
आईनं पहाटेच उठून तयार केलेला
अन्नपूर्णेच्या मायेनं
एसटीने आपल्यापर्यंत पोहोचवलेला ...
आठवला बिनाका गीतमालाच्या
सरताज गीतांचा कल्ला ..
कित्येक बुडवून लेक्चर्स ,
गेलो मॅटिनी शो पाहायला ..
आपण सर्वच कुणबीकीचा
वसा आठवत लढत होतो ...
अडचणींचा गोवर्धन
जिद्दीच्या काठ्यांनी तोलत होतो ...
आयुष्याच्या संध्याकाळी
कृतार्थतेच्या सात्विक भावांनी