माझ्या वडिलांची ५० वर्षांपूर्वीची कवितांची डायरी सांभाळून ठेवली आहे. वडील पत्रकार, कवी, संपादक होते. तरुण असतानाच गेले. त्या डायरीतील कविता खाली टंकत आहे. कवितेतला मला फारसा गंध नाही. मिपाकरांकडून जर काही रसग्रहण झाले वा प्रकाश पडला तर बरे ह्या उद्देशाने मिपावर टाकत आहे.
"शर"
माझ्या संज्ञेचा पारा....
पडलाय तुटून कुठंतरी
रडतय इथे मानवाचे चिरदुःख
हतभागी गुडघ्यात दुर्दैवी मान खुपसून
शतकानुशतके ...!
माझी ही एक कविता मी फार पूर्वी लिहिली होती. त्यानंतर काही मास्तर घरी येऊन मला फुकट गणित शिकवू लागले आणि ती संधी साधून या कवितेचा सूड म्हणून त्यांनी मला सडकून चोपले!!!
गाव माझं सारं पेटलं
फुलांचं रान होरपळून गेलं
कुणी घातला हा विषारी विळखा
सोडूनी गेला कुठे दूर सखा
पापण्यांकाठी दु:ख ओलं थरथरलं
सुना झाला हा हिरवा मळा
जाळला कुणी माझा सुर्य कोवळा
डोळ्यांत आभाळ निळं गहिवरलं
केला तुझ्यासाठी प्राणाचा आडोसा
उरात भडकलेला वणवा विझवू कसा
देहात साऱ्या आठवणींचं जहर पांगलं
(वैयक्तिक सुखांपुढे इतर सगळं तुच्छ वाटणाऱ्या जोडप्यांना समर्पित)
सुखांची बिलकुल कमी नाही, मस्तच चाललंय आमचं
स्पेस मात्र मिळत नाही, काय बरं आता करायचं
येता जाता सिनेमे बघून, खुशालचेंडू जिणं जगतोय
महिन्याकाठी पोशाखांवर भरमसाठ खर्च करतोय
चंगळवादी मन झालंय, आयुष्य झालाय बाजार
स्पेस मात्र मिळत नाही, दाखल करू का तक्रार?
स्मार्टफोन हाती नसला की, जीव होतोय कासावीस
विकत घ्यायला जातो तेव्हा, करत नाही घासाघीस
ऐषारामात जगतोय आम्ही, माहीत नाही माघार
स्पेस मात्र मिळत नाही, दाखल करू का तक्रार?
प्रियकरं प्रेयसींना
शिळेने साद घालत आहेत
पण गॅसवरील कुकरच्या
शिट्ट्याच शेवटी खऱ्या आहेत
ते म्हणतात हृदयरुपी
हिरे अमूल्य आहेत
पण बाजारात बटाटे
४० रुपये किलो आहेत
त्यांच्या ओठांवर कविता
अन् मनांत गाणी आहेत
पण घराघरांतून
महागाईची रडगाणी आहेत
त्यांच्यासाठी ललनांचे चेहरे
नभीचे चंद्र आहेत
पण तव्यावरील भाकऱ्याच
सर्वांची पोटं भरीत आहेत
तिच्या तनाच्या अत्तराचे
त्याच्या मनात सुवास आहेत
पण उतू जाणाऱ्या दुधांचे
वास हेच वास्तवात आहेत
- सौ. रोहिणी विक्रम मनसुख
सांगू कशी मी खुळी प्रीत
मोडू कशी उभ्या जगाची रीत
तुझ्या वाटेवर धावते ही नजर
येशील का शोधीत माझे घर
अनोळखी सुरांचे उमलून आले गीत
लागली तुझीच रे काळीजओढ
ह्रदयाला झाला वेदनेचा स्पर्श गोड
चंद्रसावल्यांनी मोहरली काळोख्या मिठीत रात
हळूच आली तुझी चांदण चाहूल
स्वप्नातल्या पाखराची पडली वेडी भूल
दडवू कसे हसऱ्या ओठांतले गुपित
वाहत असेल झरा संथ
त्याच्या काठाशी बघ
पाण्यात पाय बुडवून
बसले असेन स्तब्ध
बहरली असेल बाग
एखाद्या झाडापाशी बघ
फुलांशी हितगूज करत
पाहत असेन पाखरे स्वच्छंद
हिरवाळलेला डोंगर
त्याच्या माथ्यावर बघ
घोंघावता वारा अंगावर घेत
असेन स्वतःच्याच विचारात गर्क
जर कुठेच नसेन मी
होत नसेल माझ्या
अस्तित्वाचा बोध
तू मला माझ्याच
कवितांमध्ये शोध
- सौ. रोहिणी विक्रम मनसुख
दात नाही
यावे दिसून
हसतो आम्ही
हातचं राखून
सर्वांपासून
लपून छपून
रडतो आम्ही
हातचं राखून
वजनावर
डोळा ठेऊन
जेवतो आम्ही
हातचं राखून
पहाटेचा गजर
लावून
झोपतो आम्ही
हातचं राखून
करत नाही
मनापासून
मदत करतो
हातचं राखून
मित्रांनाही
तोलून मोलून
मैत्री करतो
हातचं राखून
भावनांना
आवर घालून
जगतोच आम्ही
हातचं राखून
- सौ. रोहिणी विक्रम मनसुख
ओ माझा चेतना
ह्वा तू अनिकेतन
रूप रूपांना ओलांडून
कोटि नावांना पार करून
छातीनी चीरून भावचा भाला
ओ माझा चेतना
ह्वा तू अनिकेतन
शंबर धर्मांचा भुसकट पाखडून
सर्व तत्वांने मागे सोडून
दिगंताचा शेवटपर्यंत चडून
ओ माझा चेतना
ह्वा तू अनिकेतन
कुठेही थांबू नको
कधीही घर बांधू नको
अंत्याना कधी पोहोचू नको
ओ अनंत ह्वा
ओ माझा चेतना
ह्वा तू अनिकेतन
अनंत ही अनंत
होवत तो नित्ययोगी
अनंत तू अनंत ह्वा
ह्वा ह्वा ह्वा ह्वा
ओ माझा चेतना
ह्वा तू अनिकेतन
गवत ह्वा डोंगरा खाली
घराला मोघरा ह्वा
दगड ह्वा कष्टांचा पाऊस पडला तरी
गुळ साखर ह्वा दीन दलिताला
सर्वांत मिसळून जा मंकु तिम्मा
- कन्नडा मूल 'डी वि गुंडप्पा'
