कविता

आमचं ठरलयं, संयुक्त महाराष्ट्रात बेळगाव उरलंय

चल उठ मराठी गड्या पुन्हा एकदा लढ लढा
बोल की आता आमचं ठरलयं
आमचं ठरलयं अन
संयुक्त महाराष्ट्रात बेळगाव उरलंय ||धृ||

नको कानडी सोन्याचा घास
लावील तो आम्हाला फास
किती मार आता सहन करायचा?
मुकाट अन्याय किती सोसायचा?
सरकारनं अपमानाचं जीणं केलंय
म्हणूनचं आमचं ठरलयं अन
संयुक्त महाराष्ट्रात बेळगाव उरलंय ||१||

मॉल संस्कृती व ऑनलाईन शॉपिंगच्या झगमगाटापुढे टिकण्यासाठी बऱ्याच दुकानांना कात टाकावी लागली. ज्यांना नाही जमलं ती तशीच दिवाळीच्या गजबजाटात जुनं अस्तित्व टिकवण्याचा क्षीण प्रयत्न करत असतात , त्यांना समर्पित...

सैराट
पाहता तिला भर दुपारी, पहाट होत जातो मी
चाकरी कुणाची असो, कंत्राट होत जातो मी.
*
तसा बर्फ-गोळा हेच नाव साजरे मला
बोलता ती कुणाशी, सैराट होत जातो मी.
*
मार्गिका असे माझी, सरळ नाकासमोरी
उल्लेख होता तिचा, भन्नाट होत जातो मी.
*
मी कुणाला काय द्यावे? लायकी माझी नव्हे
कफल्लक होत असता, खैरात होत जातो मी.
*
-डॉ. अशोक कुलकर्णी (एपी)

सैराट
पाहता तिला भर दुपारी, पहाट होत जातो मी
चाकरी कुणाची असो, कंत्राट होत जातो मी.
*
तसा बर्फ-गोळा हेच नाव साजरे मला
बोलता ती कुणाशी, सैराट होत जातो मी.
*
मार्गिका असे माझी, सरळ नाकासमोरी
उल्लेख होता तिचा, भन्नाट होत जातो मी.
*
मी कुणाला काय द्यावे? लायकी माझी नव्हे
कफल्लक होत असता, खैरात होत जातो मी.
*
-डॉ. अशोक कुलकर्णी (एपी)

गुन्हेगार!

एकेका श्वासाचा हिशोब मांडून केलेले आरोप
ती आरोपी असल्याचे सिद्ध करत होते ..ते !
"तिचं जगणं " हाच कसा गुन्हा असू शकतो…
नेहमीच ?

पण गीतेवर हात ठेवून तिनेही मान्य केले
की जगण्याचे विशेष असे काही कारण नाहीये!
" तो मर क्यो नहीं जाती ?"
तटस्थ लोकांनी प्रश्न विचारला!
नेहमीसारखाच !

ज्या प्रश्नांना उत्तर नसते, वा ज्यांचे ना उत्तर सुचते,
चौरस घेउन कागद काही, लिहून घ्यावे सुबक नेटके.
करून होडी त्या सा-यांची, पाण्यावरती सोडुन द्यावी.
काठावरती बसून आपण, त्या होडीची गंमत घ्यावी..

कुणी खोडकर खट्याळ मुलगा त्या होडीला उचलुन घेइल.
हसेल क्षणभर.. पान जाळिचे शीड म्हणूनी वरती ठेविल.
फुंकर घालुन हलके हलके पाण्यामध्ये लोटुन देइल ..
त्या पानाचा भार केवढा?? इवली होडी कशास साहिल?
डुबकी मारील एखादी वा लटपट लटपट पुढेहि जाइल..
नवीन पाणी नवा किनारा, दूरदूर वा-याने न्यावी ..
काठावरती बसून आपण, त्या होडीची गंमत घ्यावी..

मला ग बाई वाट गावली, माझ्या नशिबानं
सप्तशॄंग गडावर जायचं, नवरात्रीत चालून ||धृ||

हाती धरली कावड
गोदेच्या निर्मळ पाण्यानं ||१||

गड झाला हिरवा
साथ दिली पावसानं ||२||

घर माझं भरलं
धन धान्याच्या राशीनं ||३||

जगण्याची रीत दावली
देवी सप्तशॄंगीनं ||४||

नवसाला पावली आई
आशीर्वाद दिला तिनं ||५||

पुजा करून ओटी भरीन
कुंकू लावीन हातानं ||६||

सगे सोयरे झाले सोबती
पायी चालती आनंदानं ||७||

दर्शनाची आस लागली
घाईनं उचलते पाऊलं ||८||

कृपा असू द्यावी भक्तांवरी
विनवणी करी पाषाण ||९||

आता तिची दृष्टी परत मिळाली होती तिला
तिची भिरभिरती नजर शोधत होती
त्या राजकुमाराला
...
म्हणजे तिने तरी त्याला
आपल्या मनःचक्षु समोर असचं
रेखाटले होते
तरुण, लकाकणार्‍या निळ्या डोळ्यांचा
भुरभुरणार्‍या सोनेरी केसांचा
...
रोज पहाटे उठून
घराबाहेरच्या अंगणात
अंदाजाने फुलं वेचायची
चाचपडत,
अंधारामुळे नाही.. अजिबात नाही
अंधार तर तिचा जुना सोबती
तिची दृष्टी गेली बालपणी, तेव्हापासून
पण
कळी खुडली जाता कामा नये, हि भीती
....
एक दिवस अवचित या राजकुमाराची
अन् तिची गाठभेट झाली

एका पुरूषांच्या जुळ्यांच्या जोडीचे
स्त्री जुळ्यांच्या जोडीशी जुळले

(जोड्या स्त्री-पुरूषांच्या होत्या. आधीच खुलासा केला. कारण कुणी कलम ३७७ चा विचार करतील!)

जुळले ते जुळले
कुणा न कळले

ज्याच्यात्याच्या जोडीदाराचा हातात हात घालूनी
प्रत्येक जोडी हनिमूनास निघाली

एकत्र मजा करायचा विचार नेक
भटकायचे ठिकाण ठरवले एक

बूक केले छानसे सी फेसींग हॉटेल थ्री स्टार
रूम शेजारी शेजारी नंबर दोनशे तिन, दोनशे चार

दिवसभर फिरले डोंगरावर
खाल्ले पिल्ले पोटभर

सेल्फी काढल्या घालून गळ्यात गळे
व्हाट्सअ‍ॅप फेबूवर स्टेटस शेअर केले

आतुरली यामिनी ही
उमलुनी पाकळ्यांना
मातलेल्या चांदण्याही
योजती बाहुपाशांना ।।१।।

गोडी जणु अमृताची
प्रसवे नभातुनी या
जोडी झुरे चातकांची
प्राशण्या ती शुभ्रमाया ।।२।।

अपूर्णता साहवेना
शश शोभे शशीदेहीं
काया छायेत मावेना
पूर्णता ये तिथीलाही ।।३।।

पौर्णिमेचा चांद भोळा
मनामनां मोहणारा
लाजताना तोळातोळा
कोजागिरी लुटणारा ।।४।।