कविता

सुंदरसा तो पाऊस यावा
--------------------------

सुंदरसा तो पाऊस यावा
भिजून जावी सारी धरती
या मातीचा दरवळ व्हावा
इंद्रधनु उमटावे वरती

अशा धुंद त्या वातावरणी
तुझी नि माझी भेट व्हावी
त्या समयाची होऊन करणी
नजर हृद्गते थेट व्हावी

गुपित काही नच उरावे
पण ते दोघांनाच कळावे
मिटवून मग सारे पुरावे
जगापासून दूर पळावे

-----------------------
बिपीन

चार थेंबांत संपेल
मग पाऊस तो काय,

चार शब्दांत मावेल,
मग माणसाचं मन ते काय,

संपलाही असता तो,
जर
प्रत्येक थेंबाला आभाळ मिळालं असतं,

मावलेही असते ते,
जर
प्रत्येक शब्दाला आयुष्य लाभलं असतं,

पण मग उरल्या थेंबांचं आणि शब्दांचं काय ?

-अभिजीत

५ ऑगस्ट १९६२ या दिवशी मर्लिन मन्रोचा मृत्यू झाला की तिने आत्महत्या केली ते तिलाच माहीत किंवा परमेश्र्वराला माहीत. या कविची ओळख झाली आणि त्याच्या कविता वाचताना ही मर्लिनवर त्याने लिहिलेली कविता सापडली... कार्देनालच्या कवितेत काहितरी वेगळे आहे हे मला सतत जाणवत होतं.... अर्थात कविता हा आपला प्रांत नाही... :-)

श्रावण आला गं सखे
----------------------------

श्रावण आला गं सखे
माहेराची सय आली
हाती जरी किती कामं
त्या साऱ्याला लय आली

परसात एक आड
अंगणात किती झाडं
त्या झोक्यांची याद आली

प्रेमळ गं भाऊराया
वहिनी करिते माया
भेटायची इच्छा झाली

देवासमान गं पिता
देवासमान गं माता
पानं गळायला आली

आताच जायला हवं
त्यांना पहायला हवं
चिंता इथे भय घाली
------------------------
बिपीन

कृष्णास एकदा कृष्ण सापडेना,
दर्पणी पाहता छबी दिसेना,
प्रकाशी चालता सावली दिसेना,
उरला फक्त शरीराचा भास,
मनाचाही थांग लागेना,
"पाहिले का मज कोणी?"
पुसे असा तो भक्तांना,
"देवा, नित नवी लीला आपली,
आम्हांस काही कळेना."
बसला मग ध्यानास तो,
वृत्तींचा लय काही होईना,
तिन्ही लोकी निरोप धाडियेलें,
देव गण गंधर्वांसही काही समजेना,
एके पहाटे दिसे स्वप्नात तो स्वतःला,
" तुझा तुझ्यावर हक्क नसे,
हे तुला कसे उमजेना?
तुझे अस्तित्व भक्तांच्या कणांकणांत,
तिकडे मीरा न उरली तिच्यात,

सरसर सरसर आली सर
------------------------------------
सरसर सरसर आली सर
सरसर सरसर आली सर

सरसर सरसर आली सर
भरभर भरभर छत्री धर
धरू कशी ? सुटलाय वारा
छत्री उलटी झाली तर ?

सरसर सरसर आली सर
लवकर रेनकोट अंगावर
घालू कसा ? घालूनही जर
आतून सगळा भिजलो तर ?

सरसर सरसर आली सर
छत्री नको रेनकोट नको
धाराच झेलू अंगभर
पाऊस होऊ क्षणभर

सरसर सरसर आली सर
----------------------------
बिपीन

त्यागाने धजलेले, भक्तीत चूर,
देह हे सजलेले ।
धुळीने नटलेले, समर्पणां आतुर
पाय हे वळलेले ।
नामाने माखलेले, वारीचे काहूर
हृदयीं ह्या उठलेले ।
मातीने रंगलेले, भजनांचे सूर
नभीं या दंगलेले ।
माऊलीने भारलेले, भक्तांचे ऊर
कीर्तनीं या न्हालेले ।
पंथ भिजलेले, भक्तीने महामुर,
जीव हे चिंबओले ।
ध्यास ल्यालेले, जरी क्षणभंगुर
आयुष्य विठुरायांत मुरलेले ।
- अभिजीत

बैसला फांदीवरी हा चिंब भिजुनी कावळा
मेघांपरी आभाळीच्या, रंग त्याचा सावळा.

तीक्ष्ण त्याची नजर आणि बुद्धी तर तिच्याहुनी,
ना धजे कोणी म्हणाया पक्षी दिसतो बावळा.

व्यर्थ शोधी भक्ष्य अपुले, ना फळेही दृष्टीला
निवडले जे झाड त्याने ते निघावे आवळा?

कर्ण जरी नसती, शिरी...आर्त काही घुमतसे
थांबला जो थेंब नयनी, काक अश्रू सावळा?

या अशा ओल्या दिनी काय भरवावे पिलां
आजही नाही कुणाचा पिंड पुजला राऊळा?

( मीटरमध्ये खूप चुका आहेत. पण बिचा-या कावळ्यावरची बिचारी कविता.. मानून घ्या. :))

आभाळभर माया, आठवणींच्या सुरकुत्या
प्रखर बुद्धीची प्रभा, अंगी विशिष्ट कला
आज्जी माझी...

मायेची पाखर, उडून गेली दूरवर
परी आठवण नाही पुसली कदापि
आज्जी माझी...

संवादातून प्रेमाचे ऋणानुबंध जोडले
भेटीत स्नेहच जपले, हेच संचित साधले
आज्जी माझी...

कधी प्रसंगातून शब्दाविनाच सुटले,
डोळ्यातून अश्रु अर्धवट ओघळले,
प्रयत्नांत कधी धडपडले, घडले
परी मी किंचित नाही घाबरले
आज्जी माझी...

आप्तांना भेटण्यास जीव कासावीस
दिसताच पाणावले डोळे आठवणीने
आज्जी माझी...

पावसाच्या धारा
--------------------------------------------------------------------------------
पावसाच्या धारा
भन्नाट वारा
टपटप टपटप
पागोळ्या दारा

पोरं घरामध्ये
बसली अडकून
वीज कडाडे
ढगोबा धडकून
लख्ख प्रकाश
आकाश तडकून
पावसाचा तोरा
धिंगाणा सारा
पावसाच्या धारा

पाणी साठले
त्यात खेळू या
धबक धबक
ते उडवू या
पाण्यात होड्या
चला सोडू या
पाण्यात भोवरा
फिरे गरागरा
पावसाच्या धारा