कविता

कुठेतरि बरच दाटलेलं असतं
आणि खरच हमसुन बरसायचं असतं
उगाच नाहि , तर अगदि मनापासुन
डोळ्यातलं पाणि न लपवता
जमेल तितकं सांडायचं असतं
आत दाटलेलं , मळभ साठलेलं
कुठेतरि हमसुन बरसायचच असतं
किती विचार करुन प्रत्येकवेळी
आलच जरी भरुन भलत्यावेळी
सारखं सारखं बाजुला सारायचं नसतं
परक्याजवळ नाहि तर आपल्याच कुशीत
हळुवार डोक खुपसायचं असतं
आत दाटलेलं , मळभ साठलेलं
कुठेतरि हमसुन बरसायचं असतं ..
कुठेतरि हमसुन बरसायचच असतं ...

बर्‍याच दिवसांपासून घोळत असलेल्या काही ओळी, पूर्ण होऊनही आता महिना उलटत आला.. आणिक काही सुचतंय का हे बघत होतो.. पण नाही सुचले. म्हणून मग आता प्रकाशित करतोय.

=======

कुत्र्यांसाठी कपडे आले.
फार काय,
बो, टाय, टीशर्ट घालुन
बड्डे पार्टीसाठी श्वान सजले.

कुत्र्यांसाठी न्हावी आले,
तसेच ॲण्ड्रोईड गेम्स आले.
फार काय;
"जुजबी" प्रियराधनासाठी
पेट्स-पार्क्स आले.

कुत्री कोडी सोडवु लागली
बेरजा वजाबाक्या करू लागली
मालकाला खूश करण्यासाठी
I love you सुद्धा म्हणुन लागली.
फार काय,
सुंदर मालकीणीशी संभोगाचा
आनंद पण लुटु लागली!

अज्ञाताच्या काठावर
शब्द होताना धूसर
अर्थ निरर्थाचे द्वैत
कल्लोळून झाले शांत

अदृष्टाच्या नजरेला
दिठी भिडविण्या आलो
अज्ञेयाच्या अनुल्लंघ्य
उंबर्‍याशी थबकलो

अथांगाच्या डोहावर
अनाहताचे तरंग
नश्वराच्या ओठावर
चिरंतनाचे अभंग

सिग्नल ......

आज लाल दिव्याने नाममात्र
थांबलेत काही गोंगाट ,
नाहीतर कोण इथे थांबतं ......
सगळेच घाईच्या लयीत !

इतक्यात .......
धुळीने माखलेल्या
चाळीस वर्षांच्या
रखरखीत पायाच्या बोटांवर
चार वर्षांच एक डोकं ठेवलं गेलं ..!
अन्
त्या कोमल गालांचा स्पर्श होताच ......
झटकन पाय मागे घेऊन
तो ओरडला " ए हट ...... "

त्याच्या डोळ्यातली लाचारी
पाहायला वेळ नसेल पण,
त्या स्पर्शाने काळीज
गलबलले असणार नक्कीच !

तरीपण ....

का म्हणून दिवसेंदिवस जिलब्या टाकत राहावे ?

का म्हणून आपणच समूहा पाकमय करावे ?

थोडं जागं होऊन बघा , मोठ्ठी कढई नि झारा दिसेल

तो हातात घेऊन बसलेला एक साधा खादाड दिसेल

एक दिवस तरी बुभुक्षित बनून बघावे

भुभुकार करून पाहावे

न पटेल तिथे फाट्यावर मारून बसावे

रुसेल त्याचे फुगवे निपटावे

शांत निवांत राहून जिलब्या धागे वाचावे

वाचता वाचता वाचकाने लेखकाचे पेन घेऊ नये

साधा वाचक जे जे करतो ते ते मनापासून करावे

खदखदून खदखदून हसावे

विरोधकांनी पण तोंडात बोट घालावे

इतके साऱ्या धाग्यावर मौनावे

विहिरीच्या बाहेर असतो आपण..
आजूबाजूचा परिसर..
उत्तुंग पर्वत, विशाल सागर,
वारे, फुलं, गवत, नद्या..
अगदी वाळवंट अन बर्फाळ प्रदेशही..
या साऱ्याचा विस्तीर्ण पसारा..
त्या तुलनेत असलेलं
विहिरीचं छोटेपण..

नन्तर त्याकडे पाठ फिरवत..
सामाजिकता दूर ठेवत
कपडे उतरवून पाण्यात उतरतो
विहीर अगदी उराऊरी भेटते..
सर्व बाजूंनी मिठीत घेते..
आपलेच किरटे पातळ आवाज
वजनदार घुमारेदार असे होऊन ऐकू येतात..
स्वत्वाची जाणीव हरवते..
शरीराच वजन हरपते..
पिसासारखे हलके होतो आपण..

आभाळानं द्यावे पाणी
धरतीनं गावी गाणी
धरतीनं जागा द्यावी
झाडांची आई व्हावी
झाडांनी सावली द्यावी
पक्षांची घरटी ल्यावी
पक्षांनी पंख पसरावे
आभाळात विहरावे
आभाळाने द्यावे पाणी
धरतीनं गावी गाणी

पाषाणभेद ( त्रंबकेश्वर मुक्काम)
२५/०५/२०१९

...पत्र ...
काय मायना घ्यावा?
कल्लोळ कसा लपवावा?
सारेच जाणते पत्र.
...पत्र...
मजकूर रिकामा होता.
पत्ताही लिहिला नव्हता.
पोचले तरीही पत्र.
...पत्र...
जीर्ण शीर्ण झालेले,
कोपरेही दुमडून गेले,
तरीही जपले पत्र!
..पत्र...
खरेच लिहिले होते?
काहीच कसेना स्मरते?
प्रश्न पाडते पत्र!
...पत्र...