कविता

ऑफिसमध्ये काल बायका मारत होत्या गप्पा |
महागाईचा विषय होता साधा आणि सोपा |

काल जेंव्हा बाई मी मार्केटला गेले |
भाज्यांचे भाव बघुन हैराणच झाले|

पंधरा रुपयाला एक होती मेथीची जुडी|
एक रुपयाला एक कोथिंबीरीची काडी |

एकरुपयाचे लिंबु पाच रुपयाला झाले |
कांदे व बटाटे पंचविस रुपयावर गेले |

बारा रुपये पाव किलो वांगी व कारले |
फ्लावर व कोबी बघुन डोकेच फिरले |

पंचविस तीस रुपये किलो होते तेथे गहू |
तांदुळ म्हणाला मला हातच नका लावू |

शंभर रुपये किलो झाली तुरीची डाळ |
भडकलेले होते हरबरे आणि वाल |

इतक्या पाण्याचे शरीरमन बनवताना
विचार करायचा देवा,

पाण्याला इतके झोके देताना
उसंत घ्यायची देवा....

उसळून पुन्हा आदळते पाणी
खडक द्यायचा देवा...

दोन डोळे पुरत नाहीत
पाण्याचा संसार पेलताना...

देवा, आता पाण्याचे तीर्थ करा
अन् पाण्यातून मुक्ती द्या....

शिवकन्या

सहज असे चालतांना
भेट ती फुलांची,तू मला दिलेली
ओंजळीत त्या प्राजक्ताचा
गंध राहुनी गेला...
हात नाही हातात माझ्या
पण तूझा स्पर्श राहुनी गेला....

ना किनारा फेसाळणारा
ना लाट एकसारखी झेपावणारी,
अस्पष्ट जाहले होते सारे
नव्हतीच जणू उरली क्षणे
पुन्हा एकदा स्मरणारी....

असे घाबरे मन झाले
शहारे सरसरुन आले
बोटांमध्ये रुतलेली बोटे तूझी,
अचानक तेव्हा घट्ट होती झाली...

वेड कोणते भोवती होते
की हवेत नशा वाहू लागली,
आसुसलेली पहाट होती
की अस्तास जानारी रविकिरणे गुलाली.....

असतो दगड तर कदाचित
जमले असते कोरडे राहणे
हिरव्या पावसात देखील
आतून रुजून न उमलणे

निळ्या नभात ढग व्हावे
अमृताने पूर्ण भरलेला
द्यावे आणिक निघून जावे
इतकेच ठाऊक असलेला

बासरीतून संगीत जन्मते
रसिक मनांना भिजविते
श्वास थांबता फुंकलेला
पोकळ रिक्त शांत उरते

फक्त असावे या जगती
नसो अभिलाषा जगताना
सहजस्फुर्त अस्तित्व असावे
भार नसावा श्वासांना

-अनुप

तू चंद्र माझा
शांत,शुभ्र, साजिरा
तूज स्पर्शिण्या तूज मागे धावणारे
उथळ अभ्र मी....

येवून कवेत तूझ्या
नीखळ उब मनी भरावी
प्रकाशावे मी एवढे
की लाजावी मजसमोर चांदणी....

पेरणा अर्थात

श्मश्रू

पाणावलेला ब्रश
खसाखसा साबणावर फिरवूनी

सुरुवात जाहली श्मश्रू ला
काय बेरहेमीने वस्तरा,
चालवला त्या न्हाव्यानी

रूळली अधरांवरती मिशी,
अन ओघळली दाढी गाली
काय मोल त्या केसांना ,
क्षणात साफ केले त्यानी

असो राठ किंवा विरळसे डोके
नरम करी पाण्याचे थेंब उडवून
ओळखातो न सांगता
कोणाची भादरावी कशी .....

- पैजारबुवा

पाणावलेल्या डोळ्यांमधुनी
काय निखळले अश्रू होऊनी

सुरुवात जाहली सांडायला
काय भावना होत्या त्या,
त्या, का नाही टिपल्या पापण्यांनी

रूळली अधरांवरती काही,
काही ओघळली गाली
काय मोल त्या आसवांना ,
ते तर फक्त खारट पाणी

असो विरह कि सुखाची मिठी
एकसारखे थेंब मग
ओळखावी कशी चव
वेगवेगळ्या भावनांची कोणी.....
- प्रणया

झिम झिम झिम्मड झिम्माड .खेळ खेळू रंगात
आज काय पानोळ्या पानोल्या, आल्या खेळुन करवल्या
पाने मांडीता मांडीता, साखर सांडून त्या गेल्या.
एक करवली हरवली , कोणी नाही देखीली.
तीची उरली सावली, माया सारी सम्पली.
आई बापाची पोर ती . नवर्‍याने चोरीली.
एक फुल चिमुकले. सासूरवाशीन झाले.
लगनाच्या होमात. बाळपणी करपले.
झिम झिम झिम्मड झिम्माड .खेळ खेळू रंगात....
आज काय खेळू संसारी? कवड्या टाकेन चारी.
एक कवडी उलटली, माझी पाटी फुटली.
पाटी जशी फुटली, टचकन माया आटली.
लाह्या भाकर भाजता , विस्तव चटके हाताला.

अनंत पानांचा अश्वत्थवृक्ष सळसळतो आहे..
विशाल खोडावर अवकाशात घुसलेला खोड फांद्यांचा पसारा..
सृष्टीतून जीवनरस शोषून घेत,
ऊन पाऊस झेलत त्याचा उत्सव सुरू आहे..
प्राचीन खोडावर जाड सालींच्या वळ्यामधून
मुंगी किटकांच्या वसाहती फोफावल्या आहेत..
तरहतर्हेचे पक्षी तिथे येऊन 'हे माझं जग' असं म्हणतात
गाणी गात पानांना ऐकवतात..
जरठ जाड पाने शांत समाधानी मनाने
जीवनरसाचा शेवटला थेंब मिळेतो थांबतात.. हिरवेपणा टिकवून अन्न तयार करतात..
निवृत्त मनाने गळून जातात
पिंपळाच्या मुळांचे अन्न होत मातीत मिसळतात..
लाल तजेलदार नाजूक पाने

तहान

सरली सुरेख थंडी फोफावला ऊन्हाळा

संतप्त सूर्य आता ओकेल तप्त ज्वाळा

पक्षी दिशा दिशांना फीरतील ते थव्यांनी

सुकतील कंठ त्यांचे शोधतील ते पाणी

सुकली तळी जळांची पिण्यास नाही पाणी

लहान सानुल्या जीवांची होइल लाही लाही

त्यांच्या जीवाकरिता इतकी कराच सेवा

वाटीत एवढेसे पाणी भरुन ठेवा....!

वाटीत एवढेसे पाणी भरुन ठेवा.....!

धन्यवाद