कविता

हसण्या उसंत नाही
रडण्यास अंत नाही.

निळे सावळे जगणे
मजला पसंत नाही.

बहरली जरी झाडे
हा तो वसंत नाही.

दिले टाकुन जरी तू
मी नाशवंत नाही.

सांगुन थकलो मी, पण
दुनिया ज्वलंत नाही.

-कौस्तुभ
शुद्धसती मात्रावृत्त

प्रेरणा:
https://www.misalpav.com/node/46836

रवा होता खमंग भाजला
तरीही
उप्पीट मात्र बरे झाले

फोडणीत मोहरी तडतडली
तरीही
उप्पीट मात्र बरे झाले

उडीद डाळ त्यातच परतली
तरीही
उप्पीट मात्र बरे झाले

आधणातल्या रव्याला दणकून वाफ आणली
तरीही
उप्पीट मात्र बरे झाले

डिशमधल्या उप्पीटावर खोबरे-कोथिंबीर सजली
तरीही
उप्पीट मात्र बरे झाले

मीठ, साखर, लिंबू सगळी भट्टी पर्फेक्ट जमली
तरीही
उप्पीट मात्र बरे झाले

कसा काय देवराया, हा कहर झाला कोरोनाचा
न भूतो न भविष्यती,असा खेळ पाहिला आयुष्याचा

किड्यामुंग्यांसारखी माणसं मरू लागली जिकडेतिकडे
यातून लवकर सुटका कर देवा, एवढ़े कळकळीचे साकडे

कधी नव्हे ती आता,सर्वांना नाती कळू लागली आयुष्यभराची देवा, अद्दल घडवलीस चांगली

माझ्यासारखं कुणीच नाही, असं "माणूस" मिरवीत होता
फुकटच्या "हुशारया" आणि नुसता "गुर्मीत" होता

आणलंस थोडं शुद्धीत,फिरवलीस तुझी काठी
व्याकूळ झाला माणूस, आपल्याच माणसांसाठी

चांगलाच धडा शिकवलास, आम्हाला असंच हवं होतं
"मी"पणाच्या अहंकारात,विसरून गेलो नातंगोतं

ती अन् पाऊस..

खूप दिवस झाले
आता पावसात
चिंब चिंब भिजून
भरलेलं सावळ ते आभाळ
नजरेत सामावणारी ती

भिजावं का थोडतरी?
ह्या येत्या पावसात
चिंब चिंब घेऊ न्हाऊन
असा विचार करणारी ती

गेले कित्येक दिवस
दिवस? छे! कित्येक वर्ष
छत्रीबाहेर हात काढुन
भिजण्याचा प्रयत्न करतीये

हा पाऊस मात्र
द्वाडच फार
भिजवले मलाच फक्त
मन मात्र तसेच कोरडे

कोण जमूरा कोण मदारी

तीन पायांची शर्यत न्यारी
कोण जमूरा कोण मदारी

बुद्धिबळाच्या या पटावर
इथे नांदते घराणेशाही
लोकशाही टांगून खुंटीवर
प्रजेस बोलायची चोरी

लोण्यावरती ठेवूनि डोळा
इमानाच्या खोट्या शपथा
सरड्यासंही वाटावा हेवा
वजीराची तर बातचं न्यारी

हत्ती, घोडे आणि उंटही
फिरता वारे चाल बदलती
मोह-मायेचे हे पुजारी
कसली निष्ठा अन कसली भक्ती

प्याद्यांची पण कथा निराळी
निसुगपणाची दाट काजळी
'संकटाच्या' तव्यावर देखील
शेकती स्वार्थाची पोळी

माझा कातर स्वर आज गातो भेसूर लयीत
वाट चालतो घरची काटा-काचा तुडवीत.

स्वप्न पाहून मोठाली सोडला मायेचा मी गाव
आलो शहराच्या खुराड्यात घालून पंखावर घाव.

राब राब राबलो आटवून रक्त आणि पाणी
सटवाईने लिहिली भाळी जिंदगी दीनवाणी.

हात राठ झाले आणि तळव्याची चप्पल
पिलं मोठी झाली त्यांना देऊ कोणती अक्कल.

जग वैरी आपलं आपण जगाचे पोशिंदे
गाड्या-माड्या घडवून आपल्या जगण्याचेही वांदे.

कामाचं दाम फक्त जीवाचं मोल शून्य
माणसासारखं जगायला काय वेगळं लागतं पुण्य?

(स्थलांतर करणाऱ्या कष्टकऱ्यांना समर्पित)

गणितं..

आयुष्याच्या पाटीवरची
गणितं माझी चुकली
चुका लपवण्यासाठी
मी ती पटापट पुसली
मनाचा शिक्षक आहे थोर
कडक शिस्तीचा
पुसलेली गणितं
परत परत विचारली

उत्तर देता येईनात
झाली पळता भुई थोडी
माझे मनच होऊनी मैत्र
आता माझी शिकवणी घेई
शिकवणी झाली चांगली
मास्तरांनी सांगितला
एक जालिम उपाय
जुनी शिदोरी पाठीला
नवे अनुभव बांध गाठीला
निर्धास्त होऊन जग
मी आहेच तुझ्या सोबतीला

आता तरी फुटू देरे देवा तुला पाझर,
खूप झाला आता हा कोरोना चा कहर...

कोण करतो कोण भरतो,अशी येथे गत आहे,
श्रीमंतांनी आणला आजार,गरीब आता भोगत आहे...

मुठभर लोकांच्या नालायक पना मुळे, हा आजार पसरतो आहे,
त्यांच्या सोबतच मरणाऱ्या गरिबांना, तू का विसरतो आहे...

मान्य करतो चूक आमची, माजलो होतो जास्त,
कळली चूक आम्हाला, अजून किती करशील त्रस्त...

तुझ्या नियमांना आव्हान देऊन, करत होतो मनमानी,
पिंजऱ्यात केले कैद आम्हाला, मोकाट केलें सारे प्राणी...

त्या रात्री त्याला
चंद्रावरचा डाग
स्पष्ट दिसला.
आणि मग त्यानं
घट्ट मिटून घेतली
खिडक्यांची दार...

सताड उघडी ठेवली
भयाण काळोखात
नयनांची कवाडं...

त्या स्मशान शांततेत
निर्दयीपणे ओढल्या त्याने
रक्ताळलेल्या रेघा
आपल्याच हातावर

आणि मग पुन्हा
पहाटच झाली नाही...

-कौस्तुभ

त्या स्वप्नांना..

काय करु? समजत नाही.
मनास माझ्या मी
कसा आवर घालु?
हे मज आता उमजत नाही..
झोपी गेलेल्या त्या स्वप्नांना
आता मी जागवाया जात नाही..

स्वप्न आहेत ती
काही श्रावणातल्या पावसाची
तर काही बहरलेल्या वसंताची..
झोपी गेलेल्या त्या स्वप्नांना
आता मी जागवाया जात नाही..

स्वप्न आहेत ती
घोटभर चहाची
अन् भरपुर गप्पांची
झोपी गेलेल्या त्या स्वप्नांना
आता मी जागवाया जात नाही..