काळाच्या उंबरठ्यावर
अस्पृश्य सावली हलते.
श्वासांच्या झुळूकेसरशी
प्राणज्योत मिणमिणते.
साऱ्यांच्या अधरांवरती
तुझ्या रूपाची नावे.
हा प्रवास अटळ माझा
नि मागे पडती गावे.
इवल्याशा ज्योतीचा
विझून भडका झाला.
जो इथवर घेऊन आला
तो क्षणात परका झाला.
-कौस्तुभ
आता आता दादा होते
कसे मग काका झाले
तरुणाच्या यादी मध्ये
बघा किती मागे गेले
दिसते आहे टक्कल
पांढर्‍या झाल्या मिश्या
हळू हळू मोठ्या होती
कश्या प्रौढत्वाच्या रेषा
शत्रूवर येऊ नये
तो प्रसंग येतो असा
तिशीची बाई म्हणते
काका जागा आहे बसा
पटापट हातातून
आयुष्य जात पळून
पन्नाशीचा टप्पा आला
मागं पहावं वळून
काय काय राहिलंय
केली पाहिजे यादी
काय माहित कधी
धरावी लागेल गादी
तू लक्ष नाही द्यायचे
कुरबुर केली कुणी
ऐकत बसावं मस्त
आवडती गाणी जुनी
एका दिशेचा भेटला किनारा
प्राक्तनाची दौड बाकी
वाट दे तू सागरा.
नाव माझी हलकी जरी
मी खलाशी रानातला.
लाटांची वादळे प्रचंड
उरात लाव्हा तप्तला.
आकाशी दुंदुभी गर्जना करावी
वाऱ्यासवे वेगाची स्पर्धा हरावी.
उन्मळून पडले गर्ववृक्ष सारे
ओहोटीत गेले जीव सर्व प्यारे.
पाहुणा मग पाऊस आला
भरावया एक रिक्त प्याला.
प्याला-होडी ची गल्लत मोठी झाली
वल्हवणी आता पाण्यात शांत झाली.
हे भास्करा, नको होऊस तू लुप्त
लढणाऱ्यांना किती ठेवशील गुप्त.
चांदण्यांचे मर्म थोडे वाटून घे
निशेस सावलीची साथ दे.
गाण्यास पावसाच्या झोकात चाल दे
थेंबास ओघळाया हलकेच गाल दे!
नभ वेढतील जेंव्हा बाहू सभोवती
क्षितिजांस रंगवाया हळवा गुलाल दे!
होतील बघ सुरंगी लाजून गाल हे
भेटीत पावसाच्या हाती मशाल दे!
भिजल्या तनू-तनूवर येईल शिर्शीरी
स्पर्शांतल्या सरींना ऐनेमहाल दे!
शिणतीलही जराश्या गजर्‍यातल्या कळ्या
तेंव्हा उश्यास माझ्या दुमडून शाल दे!
—सत्यजित
क्षितिजावरती पहाट होता अचानक मज आज ये जागृती |
गिरिशिखरांच्या वाटेवरूनि अन् पाऊले मग घेती गती ||
फिरता फिरता असा थबकलाे पाहुनी सुंदर तो देखावा |
मुग्धपणाने अनिमिष नेत्रे तृषार्तापरी पिऊनच घ्यावा ||
पर्वतराजींमधूनि हिरव्या, सूर्यबिंब ते प्रकटत जाई |
झाडे, वेली, फुले, पाखरे, आसमंतही प्रकाशित होई ||
दूर कपारीतुनि एखाद्या, ये धावत फेसाळत धार |
शांत, संयमी, गंभीरपणे अन् विस्तारीतसे तनमनी अपार ||
स्तब्ध उभ्या त्या वृक्षावरती कुणी एखादा येई पक्षी |
दोन क्षणातच अवरोहाची फुलवूनि जाई अद्भुत नक्षी ||
भेट .....
सागर गोटे अन भातुकली
आठवते का ग आता ?
किनाऱ्यावर गोळा केलेले शिंपले
असतील अजून पण ......
तुझ्या वहीतल्या पहिल्या
पानावर माझे नाव लिहिताना
किती खाडाखोड ? ...पहिल्याच ओळीत !
आणि नंतर, पान भरून लिहिलेलं ... !
जेव्हा पुन्हा भेटशील तेव्हा
'ती वही' घेऊन ये .....
पानावरची 'तारीख ' सोडली तर ...
अजून काही जसंच्या तसं शिल्लक आहे का
हे तपासून पाहूया ......
नसेल तर .........
का न धरावे मी मनी धैर्य |
का न व्हावे मी स्वतःच सूर्य || धृ ||
अंधकार दाटला भोवती घोर अज्ञानाचा,
काय करावे, काही न समजे मार्ग प्रकाशाचा,
प्रज्ञाही ती कुंठित झाली या संग्रामात,
काळालाही अखेर केला साष्टांग प्रणिपात,
अशा समयी मनीमानसी बाळगावे स्थैर्य,
का न मी बाळगावे स्थैर्य || १ ||
खालील फोटो पाहून सुचलेली कविता:
फोटो सौजन्य: फेसबूक पेज ऑफ ALDM Photography, Pune
ढासळला वाडा
ढासळला वाडा, पडक्या झाल्या भिंती
उगवल्या बाभळी त्यातून काटेच पडती
आता वंदितो आईसी | जिने धरिले उरासी |
जेव्हा आलो जन्मासि | वात्सल्याने || १ ||
नवमांस गर्भ वाढविला | सोसूनि सर्व यातना-कळा |
न जाणो तूज किती वेळा | दुखावले मी || २ ||
हाती धरोनि चालविले | बोल बोबडे बोलविले |
शहाणपण शिकविले | जगण्याप्रती || ३ ||
कलागुणांचा वारसा | दिला आम्हां छानसा |
स्वयें दाखविला आरसा | योग्य वेळी || ४ ||
निरपेक्षभावे मनासि | दिले अखंड ज्ञानासि |
अज्ञानी या मुलासि | शहाणे केले || ५ ||
जैसी घार पिलांसि | जैसी वेल फुलांसि |
तैसे जपले मुलांसि | सावधपणे || ६ ||
काल ते म्हणाले,
सगळ्याच बायका
तशा असतात.
तशा म्हणजे नेमके कशा,
म्हणून शोधु लागलो,
बायका.
पुराणात, प्राचीन ग्रंथात,
ऑफिसात, समोर- मागे,
इथे तिथे.
गुगलवर.
अगदी मिपावरही.
असतात बायका,
हळव्या, खंबीर,धीट
आणि तितक्याच
कर्तबागरही.
बायका असतात,
पुरुषां प्रमाणेच.
सोशिक, शोषित
आणि बंडखोरही
काहींनाच जाणवतात,
खोल-खोल श्वास,
अन् ते शब्द.
काहींना नाही इतकाच,
फरक असतो त्या,
मुक-संवादाचा.
