मुक्तक

लिही रे कधीतरी.
काहीही, अगदी काहीssही चालेल.
पत्र, कविता, दोनोळीची चिठ्ठी पण पळेल.
पण कागदावरच्या शाईला हुंगता आलं पाहिजे.
शब्दांवर बोट अस्संss फिरवता आलं पाहिजे.
मग कान्याच्या मागे खांब खांब खेळेन,
वेलांटीच्या तळ्यात डुबकी मारेन.
अनुस्वाराच्या डोक्यावर हलकी थाप..
मात्रेवर चढताना लागेल धाप..
खोडलेलं अक्षर पाहून विचारात पडेन,
काय बरं लिहाताना अडखळलं पेन?
पण "माझ्यासाठी" लिहिलंस! हे खासंखास
जणू प्रत्यक्ष भेटीचाच होईल भास.
....म्हणूनच म्हटलं, लिही की रे कधीतरी....

गुलाबी थंडी
हवेत गारवा
अंगावर रग
शेकोटीची धग

संक्रातीचा सण
सुगडाचं वाण
सवाष्णी सोळा
काळी चंद्रकळा

तीळाचा हलवा
हलव्याचे दागिने
तीळाचं दान
बाळाचं बोरन्हाण

बाजरीची भाकरी
तीळाची पेरणी
लोण्याचा गोळा
खिचडीचा मान

गुळाची पोळी
तीळाची वडी
हलव्याचा काटा
वाढवतो गोडी

तीळगुळ घ्या गोड बोला

होत खळाळता प्रवाह
नदीच्या अंगा खांद्यावर
इवलेसे मुलं होऊन खेळावं

होत चमचमता प्रकाश
रात्रीच्या नभ अंगणात
शुभ्र टिपूर चांदणं व्हावं

घेत मखमल अंगावर
घुटमळत मनाच्या पायरी
लाडकी मांजर व्हावं

मांडावं, पुसावे कागदावर
पुढच्या वळण वाटेचे
जुळवत हिशोब राहावं

पूर्वसंचित फुलपाखरे
बसता कमल मनी
गहिवर ऊतू जावा...
-भक्ती
१२/०१/२०२३

होतात निरुत्तर प्रश्न
त्या तिथे अचानक जावे
शब्दांचा मांडुनी खेळ
तर्कास जरा डिवचावे

तर्काचे पडतील मोडून
मग सुघड, नेटके इमले
पडझडीत येईल हाती
शब्दांच्याही पलिकडले

तो अनवट खजिना येता
हातात क्षणार्धापुरता
मागणे अधिक ना उरते
चांदण्यात सचैल भिजता

कालचक्र उलटे फिरले अन्
पुन्हा जन्मलो
जुन्या चुका विसरून नव्याने
करून बसलो
काचपात्र भंगले तरीही
जोडत बसलो
मुखवट्यांस समजलो चेहरे
तिथेच फसलो
अढळपदी उल्का बघताना
जरी कोसळलो
डोळे कितिदा आले भरूनी
तरीही हसलो
बेचिराख होता होता मग
पुनश्च रुजलो