गझल

किती कोसावर कोनाची कहानी बदलते
नदी वाह्यत जाते सयरात पानी बदलते

कई बदलन का रस्ता आपला वैनगंगा?
बदलते चुलबन, चन्दन अन् कठानी बदलते

तुयी ताकत काउन त्याच्या गुलामीत जाते?
इस्यारा कर तू बाप्पू, राजधानी बदलते

उधारीची जिनगी जगला तई थो समजला
उधारीच्या जिनगीवर का जवानी बदलते?

इस्यारा समजन का थो पारधी, जंगलाचा?
निस्याना हुकला होता, थो मचानी बदलते

* कई = कधी
* थो = तो
* चंदन, कठानी आणि चुलबन(चुलबंद) ह्या वैनगंगेच्या उपनद्या आहेत. बाकी सगळे सोपे आहेच.

आज थोडा वेगळा प्रयत्न करुन पाहिला. बघू कसा वाटतो ते... :-)

म्हटलं तर...

म्हटलं तर मी एक प्रियकर हाय, म्हटलं तर येडपट हाय
म्हटलं तर ह्या दोन्ही गोष्टी खोट्या हायेत, वटवट हाय

म्हटलं तर हे जीवाचं दुखणं जीव ओतून ऐकवलं हाय
म्हटलं तर अजून इतकंच असंल, अर्धं म्या लपवलं हाय

म्हटलं तर तुला खुश करायला म्या कारणं रचली हाय
म्हटलं तर तुझ्या डोळ्यांमधे अजबच नशा भरली हाय

म्हटलं तर हा रोग हाय खोटा, खोटं प्रेम आमचं हाय.
म्हटलं तर ह्या प्रेमाच्या रोगात कठिण जगणं आमचं हाय

एक ना कारण सबळ होते
पण तुझे जाणे अटळ होते

हे कसे नाते दुराव्याचे
जे कधीकाळी जवळ होते

कोणता येथे ऋतू आहे
देहभर ही पानगळ होते

चेततो वणवा फुलापासुन
नी झुळुकही वावटळ होते

रोषणाई केवढी आहे
सावल्यांची सरमिसळ होते

डॉ. सुनील अहिरराव

या पोस्ट चा ब्लॉग दुवा हा

ग म्हटलं की गाणं, ग म्हटलं की ग़ज़ल आणि ग म्हटलं की ग़ुलाम अली ही साधी समीकरणं आहेत. माझी ग़ज़ल या संगीतप्रकाराशी, काव्यप्रकाराशी ओळख झाली ती ग़ुलाम अलींच्या चुपके चुपके आणि मेहदी हसन च्या रंजिश ही सही पासून. ग़ुलाम अलींचा सूर अन सूर, शब्द अन शब्द अगदी जवळचा वाटला. मेहदी हसनही नेहमीच आवडत राहिले पण एका अंतरावरूनच.

अंतर; फ़ासला. हे म्हटलं की तत्क्षणी आठवते ती ही ग़ज़ल,

फ़ासले ऐसे भी होंगे ये कभी सोचा न था
सामने बैठा था मेरे, और वो मेरा न था

एकतर्फी प्रेम झाले आवरी संताप तू
वेदना मी बाळगावी हा दिला का शाप तू

वाटही पाहून झाली काळ तो सरला किती
ना घरी ओलांडले या उंबऱ्याचे माप तू

झुरत का मी राहिलो तव घेतल्या वचनावरी
का कधी शंका न आली मारली मज थाप तू

प्रेम केले तुजवरी मी सोडुनी धर्मासही
जागली धर्मास अपुल्या उलटुनीया साप तू

जन्म दुसरा खास घेइन गाठ पडण्या तुजसवे
मीहि देतो शाप तुजला घे शिरावर पाप तू ..
.

डॉक्टर साहेबांची माफी मागुन आपले काव्य पुष्प मी मिपारसिकांच्या चरणी सविनय सादर करतो. या अज्ञबालकाचे चार तोडके मोडके बोबडे बोल तुम्ही गोड मानून घ्याल ही आशा करतो

वेळ संध्याकाळची मी पाळतो
मी विलायती ‘नीट’ घेणे टाळतो

फारसे चखणे नसावे वाटीतही
मी उगाचच मेन्युकार्डही चाळतो

ही मळलेली वाट आहे पण इथे
परताना मी किती ठेचकाळतो

कोणते असतात ग्रेव्हीत हे कलर
रंग शर्टाचा कसा डागाळतो

केवढे जडशीळ झाले हे नयन
देव जाणे कसा तोल सांभाळतो

वेळ दु:खाला दिलेली पाळतो
मी सुखाची भेट घेणे टाळतो

फारसे घडले नसावे कालही
मी उगाचच रात सारी चाळतो

ही फुलांची वाट आहे पण इथे
ऱोज एखादातरी ठेचाळतो

कोणते असते हवेमध्ये जहर
रंग प्रेमाचा कसा डागाळतो

केवढी जडशीळ दुनिया वाटते
देव जाणे कोण ही सांभाळतो

चालला असता तुझा साधेपणा
मी कुठे रंगारुपावर भाळतो

डॉ. सुनील अहिरराव

चार दिवस पुरणारे अत्तर असते
प्रेम तसे मग बाकी खडतर असते

सुटकेचा आयास निरर्थक असतो
कैद तिच्या डोळ्यात दिगंतर असते

आपण अपुली सांभाळावी दुनिया
सूख जरासे दु:ख निरंतर असते

आकाशाला हातच पोचत नाही
नी स्वप्नांचे व्यस्त गुणोत्तर असते

प्रश्न तुला मी तोच कितीदा केला
तुझे आपले एकच उत्तर असते

कुठून कोठेतरी जायचे नुसते..
प्रेम शेवटी एक अधांतर असते

डॉ. सुनील अहिरराव

छायाचित्र जालावरून साभार

भिंतीपल्याड जग असतं, निरखावं की
कड्या काढून दार सताड उघडावं की

पुढे जायचा वसा कधी टाकू नये
ठेच लागली जराशी तर लंगडावं की

आहे त्यातच समाधानी रहावं, पण
इच्छित साध्य करण्या थोडं झगडावं की

घेऊ द्यावा मनालाही निर्णय त्याचा
मनाला जे आवडतं ते, निवडावं की

सदासर्वदा चांगुलपणा अळणी होतो
अधनं मधनं जरा जरासं बिघडावं की

निसटून जातो काळ हातून तरीसुद्धा
जमेल तितकं आपण घट्ट पकडावं की