गझल

व्यर्थ धावाधाव झाली, पण खरोखर
जीवना नाराज मी नाही तुझ्यावर

मी किती कोठे दडू पाहुन तुम्हाला
आठवांनो घाव घाला.. या..! मनावर

फेरफटका मारण्याचे टाळते मी
आठवांची वाट झाली खूप खडतर

तू नको घालूस फुंकर , ऐक वाऱ्या
या निखाऱ्याला पुन्हा येईल गहिवर

आपले नाते सुगंधी राहिले ना
पण तरी सजवू फुलांनी आपुले घर

मन पुन्हा गर्भार झालेले व्यथेने
वेदना पुरवेल डोहाळे परस्पर

फक्त डोळ्यांनीच केले बोलणे अन्
मौन समजावून गेले कोरडा स्वर

कळले नाही कोठे चाललो मी..
तुझ्याच दारी जणु भुललो मी..

प्रेमात तुझ्या जरी पडलो परि..
अंतरी तुझ्या पार हरलो मी..

संपले दुवे सारे संपली आशा..
आभाळी कोठे धुंद विरलो मी..

आकांक्षा सार्या गेल्या उडूनी माझ्या..
स्वप्नात फक्त आता उरलो मी..

होतीस तेंव्हा तूच मनाची आस..
अजूनी का तुझ्यात अडलो मी?...

एकमेकांना उणे समजू नये
(नी स्वतःला शाहणे समजू नये)

चांदणे परसामधे पडते म्हणुन
आपली तारांगणे समजू नये

माणसेही राहती रानीवनी
नेहमी बुजगावणे समजू नये

हे असे परक्यापरी येऊ नये
नी स्वत: ला पाहुणे समजू नये

ही कशाची भूल या रातीवरी
चांदण्याला चांदणे समजू नये

पाहते ती नेहमी माझ्याकडे
पण असे की, पाहणे समजू नये

डॉ. सुनील अहिरराव

मित्रहो, मी नुकतंच गझल लिहिण्याचा एक प्रयत्न केला आहे. मराठी अनुवाद करण्याचे प्रयत्न केले., पण हवे तसे जमून येत नाहीये, तुम्ही प्रयत्न कराल काय ? जाणवले कि अनुवाद हे नुसते शाब्दिक असून चालणार नाही,

"ऐ ख़ुदा ना कर बेइज्जत इतना "

ऐ ख़ुदा ना कर बेइज्जत इतना
कि ज़ाहिद ही काफिर ना हो जाए

पढता रहा जो ता-उम्र तेरी इबादतें
जहन्नुम का हकदार ना हो जाए

फन जिसका था सिर्फ सच बयां करना
झूठखोरी मे ही मोहारत ना हो जाए

कंगरी कलेजे को रखे गरम बस इतना
कि दिल ही बेचिराख मेरा ना हो जाए

हे असे दिवसा उजेडी आभाळ आंधारू नये
करावे उपकार कुणी केस मोकळे सोडू नये.

हसतोच आहे हाय मी मंदिरात अन् मसणातही
काय याला दुःख कसले?असे कुणा वाटू नये.

काल शिकलो मी धडा प्राक्तनाच्या बेदिलीचा
क्षणासाठी तोडले मोगऱ्याला , मग वाटले तोडू नये

का अशा जाणिवानां होतात जखमा सारख्या?
काळीज चिरणार्या अशा आठवां कुणी काढू नये.

....म्हैश्या