उगा आग्रहाने बोलावले.
किती आज तेही सोकावले.
कुठे चोर दडला अकस्मात तो?
कुणी दार माझे ठोठावले..!!!
पुन्हा झूळुकिशि सख्य सांधले
पुन्हा एक वादळ घोंघावले.
तिचे बेत होते,तिला धार्जिणे.
तिने बेत माझे धुडकावले.
चितेला म्हणालो आईच तू!
किती छान मजला जोजावले.!
थव्यामागुनि निघाले थवे
कुणी दगड आत भिरकावले?
असो देव वा तू तत्सम कुणी.
असे कोण मजला रे पावले?
किती काळ मजला झुंजावले
अता दु:ख माझे थंडावले.!
जुन्या वेदनेने लळा लावला
सुखाला नव्या मी हुसकावले!
आयुष्याला मी सौख्याचा बाजार म्हणालो.
अन दु:खाला जगण्याचा अधीभार म्हणालो
हाताने ती भरवीत होती घास कुणाला .
तेव्हा मज तू दिसलीस सुंदर फार म्हणालो.
तिने ठेवले खांद्यावर मस्तक विश्वासाने
साधा भोळा हा आपला शृंगार म्हणालो.
किती वेदना दाराजवळि दिसल्या घुटमळताना
होईल तुमचा छान इथे उपचार म्हणालो.
दु:ख म्हणाले निघताना "मज बरे वाटते"
गायब केला जुना तूझा आजार म्हणालो.
बदनामी जर यदाकदाचीत सत्य निघाली.
होईल माझा नक्की जयजयकार म्हणालो.
नियती देखील शस्त्र त्यागुनि हसुन परतली
दिसशी तू तर चतूर देखणी नार म्हणालो
***************************************
मी तरी कोठे स्वतःचे मोजतो निःश्वास आता
डाव मांडायास कोठे राहिला सहवास आता
भोवताली गारद्यांचे कृर जथ्थे केवढाले
आरशाला टाळतो, जपतोच मी जीवास आता
मरण झाले यार आता रंगते मैफल स्मशानी
जीवनाच्या डावपेचांची नसे पत्रास आता
ऊन्हओल्या सावल्यांचे सोसले चाळे मुक्याने
पावसाचा थेंब नाही कोरडे आभास आता
कोण येतो कोण जातो खूण ना उरते कशाची
'चित्रगुप्ताच्या' सहीला मागणी हमखास आता
***************************************
विशाल २३-५-२०१६
..कोणी कसाब झाले,कोणी कलाम झाले..
हातात हात आले,ह्रदयात नाम झाले
ती सोबतीस आली,कामात काम झाले
शिकवण समान होती,त्यांची जरी तरी ती..
कोणी कसाब झाले,कोणी कलाम झाले..
ऐटीत कार गेली,मंत्रीमहोदयांची..
शिस्तीत चालणारे,ट्राफिक जाम झाले..
सारेच चोर होते,पण एकला पळाला
त्याच्या फरार नावे,नंतर इनाम झाले
रावण नको म्हणुनि,ज्यांना पसंत केले
ते ही पुढे परंतु,पुरते हराम झाले
त्यांचीच सर्व दु:खे,त्यांनाच छान विकली
पाहुनि खूश तेव्हा,पब्लिक तमाम झाले
शेजारुनि निघाली,अवखळ बदाम राणी
खिडकित त्वरित गोळा,सारे गुलाम झाले
....विश्वाची उलगड होते.....
केसांस झटकता सखये,ह्रदयाची पडझड होते..
केसांत माळता गजरा,ह्रदयाची फुलझड होते..
पंखांस विसरतो जेव्हा,(तू) सदनाचा पत्ता देते.
मी ऊंच भरारी घेतो,पंखांची फडफड होते.
तू कविता बनूनी भिनता,श्वासांचे ध्रुपद होते!
मी गीत लिहाया बसतो,शब्दांची गडबड होते.
मी चाळली किति समिकरणे,पण गुढ उकलले नाही
तव मिठित सखये अवघ्या,विश्वाची उलगड होते.**
असतेस जवळि तू जेव्हा..जगण्याचे गाणे होते...
नसतेस जवळि तू तेव्हा....जगण्याची तडफड होते
जो ठिकाना हैं हमारा हम वही जा रहेंगे
मिटटी से आये हैं मिटटी से जा मिलेंगे
ये हवा जो चली हैं इसके संग संग बहेंगे
कभी फूलों को चूमेंगे कभी धुल से खेलेंगे
न काफ़िलों से दोस्ती न मंज़िलों से यारी
कहीं भी रुकेंगे, किधरको भी चलेंगे
बेकार न जायेगा रोना यहाँ हमारा
एक आंसूं में से कल हज़ार फुल खिलेंगे
होशवालों को मुबारक बाग़े होश की सैर
हम दश्ते जुनूं में अपने यार से मिलेंगे
(कुणी अनुवाद केला तर उत्तम)
भरोसा करावा कुणाचा जरी..
भरोसाच नाही कशाचा जरी..!
विचारेन त्यालाच कॉफी चहा
घरी दूत आला यमाचा जरी
मिळो गार माझी तुला सावली
किती त्रास मजला उन्हाचा जरी
मनी मान्य केले शशीचोर मी!
खुळा आळ आहे नभाचा जरी.
म्हणे वाघ गेल्याच जन्मातला
अता जन्म आहे सशाचा जरी
किती त्यात जो तो पुरा गुंतला
खरा खेळ होता मनाचा जरी
अरे वाकला तो कशाने असा.?
तसा भार नव्हता जगाचा जरी!
खरा भक्त त्याला मिळो एकदा
तिथे प्रश्न असला युगाचा जरी!
- कानडाऊ योगेशु
थांबले ट्राफीक आता.
माग लवकर भीक आता.
शांततेचा पॅक्ट झाला
वाढले सैनीक आता
जा पुरा व्यवहार झाला
तुझि नको जवळीक आता!
लग्न झाले..ते हि झाले
चांगले सोशीक आता..
दु:ख झाले भोगुनीया
हासणे ऐच्छिक आता.!
(प्रश्न झाले मांडुनिया
उत्तरे ऐच्छिक आता!)
लागु केली कर्जमाफी
काढ लवकर पीक आता!
उंच त्याचा भाव नेला
वाढले भावीक आता...!
विसर सारे शीकलेले
एवढे तू शीक आता
चेहरा सभ्य दिसावा
शिकुन घे ही ट्रीक आता.
हा लढा अंतिम आहे
फक्त थोडे टीक आता
- कानडाऊ योगेशु
..तुला पाहण्याचा मला छंद राणी..
दिव्यांना नको तू करु मंद राणी
तुला पाहण्याचा मला छंद राणी
पुरे सर्व निर्बंध टाळूनि इथले
खुली मुक्त हो आज स्वच्छंद राणी
मला घे मिठीच्याच कैदेत आणि
नको गे करु तू खुले बंध राणी
तुला मी मला तू असे प्राशवावे..
पुरी रात व्हावी मधू धुंद राणी..
तुला लागला सावळा रंग माझा
तुझ्या मोगर्याचा मला गंध राणी
- कानडाऊ योगेशु
उगा हासरा
तुझा चेहरा!
भरपूर झाला
इथे आसरा
उजेडात आला
जुना कोपरा
पायात रडला
पुन्हा उंबरा
उत्क्रांत झाला
किती वानरा !!
झालास तू ही
बैल वासरा !!
वॉन्टेड आहे
तू ही ईश्वरा!
पत्ता तुझा दे
एक अंबरा!
दिसलाच अंती
मूळ चेहरा!
झाकुन घे तू
डाग पांढरा
तोडुन गेली
गाय आसरा
दुष्काळ आहे
परत पाखरा
फिरतोच आहे
अजुन भोवरा
उघडाच आहे
सोड पिंजरा!
अंधार गेला
नीघ भास्करा!
बोलुनि गेली
काय मंथरा?
