गझल

चुलीमध्ये घाल

मेघ भरजरी आठवणींचे, दाटून आले काल
नयनामधे आली त्सुनामी, वाहून गेले गाल

जाता जाता हळू घातली भुवई उचलून साद
या चिमणीच्या चोचीसाठी दाणा घेऊन याल?

बोल बोबडे मर्दुमकीचे बोलून झाले फार
असेल जर का तुझ्यात हिंमत, हाती घे तू मशाल

कर्ज काढुनी कशास शेती कसतोस मित्रा सांग
येडपटांचा येडा धंदा कुत्रं खाईना हाल

साहित्याचा खेळ गारुडी तेजीत आला फार
पराजितांचे अश्रू विकुनी झालेत मालामाल

या मातीचा लोळ एकदा क्षितिजे भेदुनी मार
चिंब न्हाऊ दे दिगंताला रंग दे लालीलाल

बैसलो होतो पानटपरीवर उगाच
फुंकित बिड्या,
करीत खेळ आगिशी पेटविल्या अनंत काड्या

ऊठुन बैसलो घेतला दगड टाकिला पत्र्यावरी
आवाज जाहले शेजारचे कुत्रे पळता भुई थोडी.

धाप लागिली घाम फुटला नरड्यात माझ्या कोरड.
हाड कुत्र्या छौ साल्या बंद कर तुझी ती ओरड.

झाड दिसले चढलो वरती बैसलोय मटकुळं करून.
बैसलयं खाली बघतयं वरी कुत्रं खाकरून.

एक थेरीडा बघुन प्रसंग गेलाय बावचळुन.
हासडुनी शिव्या मजला गेला कुत्र्याला घेऊन.

रोखुन मज दाखवा कुणी चालिलो मी अड्ड्यावर.
चार शिपुरडे नेई मजला पुन्हा टपरीवर.

क्रमश:

रंगल्या रात्री अश्या
गोलघुमट टक्कल जश्या

तो विजेचा खांब
तरर्राट उभा असा
या सडकेच्या तोंडावरती
देऊन टाक भसाभसा

दुरून पहा ते कुत्रे
सांडांच्या खांद्यावरचे
लावलाय लळा तु त्यास
आज असा कसा?

बुंगाट ढेकर देऊन
ऊठ त्या पानावरुन
घेऊन जा घागरी
अनं हलव तो हापसा

आम्ही सुर्याची लेकरे
कोवळ्या ऊन्हात निपजितो
अन घेऊन या घागरी
आज सकाळीच हापसितो

दे दे मला तो बंजरखंड
मशेरी त्यावर मी भाजितो
आज सकाळी टकलावर
हात मी फिरवितो

जरी सुखाची आस असणे चूक नाही
हाव आहे ही आता, ही भूक नाही

ओरडूनी सांग अथवा बस कुढत
तेच आहे सत्य की जे मूक नाही

बुद्धीची तलवार तू चालव स्वतःवर
जातीची तुझियाकडे बंदूक नाही

आमुचे ते वेगळेपण प्रिय आम्हा
एक बिक होणे मुळी ठाऊक नाही

कारणाविण काही येथे होत नाही
अचानक हसणे कुणी हा फ्लूक नाही

वाटते ते हो करूनी मोकळा तू
धाकधूक नाही आणि रुखरुख नाही

शेवटी पैसाच देतो चार घास
भावनांनी भागणारी भूक नाही

आरशाला दोष देणे चूक आहे
आरशावर प्रेम करणे चूक नाही

श्वास आहे घास नाही कोरडे नि:श्वास केवळ
भाकरीचा चंद्र नाही, चांदण्याचा भास केवळ

साव म्हणती, चोर म्हणती, ढोरही म्हणती कुणीसे
माणसाची जात माझी, दांभिकांचा फास केवळ

मिरग गेला हस्त गेला पांढरीला ओल नाही
धान नाही पेरणीला, पावसाची आस केवळ

प्राक्तनी सगळ्या जिवांच्या शेवटी मातीच आहे
मोह संपे ना तरीही, खेळ 'त्याचा' ख़ास केवळ

खोल नांदे जखम ओली वेदनेला अंत नाही
मोकळा आहे तरी ना मुक्त मी... आभास केवळ

अंतरीचा रामराया शोधिसी का एकट्याने?
सोड आता नाद वेड्या, वेच थोडे श्वास केवळ

विशाल ५/०९/२०१५

ढगच दाटतात आकाशात सध्या,
नभाचा सातबारा राहतो कोराच हल्ली...

जगणे सुद्धा कठीण झाले सध्या,
पाऊसही बरसतो फक्त कवितेतच हल्ली...

जरी बाप राबतो शिवारात त्याचा,
शेतकरी असण्याची त्याला लाज वाटते हल्ली...

पाहू कोण पुरुन उरतो सध्या,
मारण्याचीच स्पर्धा सुरु झाली हल्ली...

सारे नेतेच उदंड झाले सध्या,
आश्वासनांचाच पाऊस पडतो हल्ली...

जिप्सी