वाङ्मय

माझ्या चेहर्यावर नाक फक्त चेहरा बरा दिसावा म्हणून देवाने घाईघाईत चिकटवलं असणार असा माझा समज आहे. वस्तू नाकाजवळ घेतल्याखेरीज मला फारसा वास जाणवत नाही. 'तुला नाक नाही श्वास घ्यायला भोकं दिलीत देवाने' बहीण म्हणायची मला. तरी मला ही इष्टापत्ती वाटते. कारण चांगल्या गोष्टी नाकाजवळ नेऊन मी वास घेतो पण वाईट वास मला त्रास देत नाहीत हे सुखाचं नव्हे का? एकदा कॉलेजमधून दुपारी घरात पाऊल टाकल्याक्षणी 'आजपण बटाट्याच्या काचऱ्या?' म्हणाली बहीण तेंव्हा 'तुला नाक नाही सोंड दिली आहे देवाने' असं तिला म्हणालो होतो मी. असो..

- डॉ. सुधीर रा. देवरे

जेम्स आणि लिलीची हत्या झाली तेव्हा पीटरने विश्वासघात केला ही गोष्ट सिरियसच्या लक्षात आली . जेम्सवर त्याचं भावापेक्षाही अधिक प्रेम होतं . तो संतप्त अवस्थेत पीटरला ठार मारण्याच्या हेतूने त्याच्यामागे गेला . त्यांची गाठ अनेक मगल लोक असलेल्या रस्त्यावर पडली . मात्र सिरियसपेक्षा पीटर चपळ ठरला . " तू लिली आणि जेम्सचा विश्वासघात केलास " असं मोठ्याने ओरडून पीटरने एक मोठा जादुई स्फोट घडवून आणला , या स्फोटात 12 मगल लोक मृत्युमुखी पडले . याचवेळी आपलं एक बोट पीटरने कापलं आणि क्षणार्धात उंदराच्या रुपात परिवर्तीत होऊन तिथून पळून गेला .

पेरणा अर्थात विज्जुभाउंची ही कथा

दिवसभर मंत्रालया बाहेर बंदोबस्तासाठी उभे राहून वैतागलेला राणे हवालदाराचा घरी जाताना थोडीशी टाकून जाणे हा दिनक्रम होता.

आजची रात्र काही वेगळीच होती. बेस्टच्या बसने सोडलेला धुर रस्त्यावर पसरला होता.

त्यातून नाकासमोर हात हलवता चालताना राणेसाहेब ओसांडून वहाणाऱ्या कचराकुंडीपाशी जरासे रेंगाळले.

कुंडीच्या मागे काहीतरी खसफसले. थोडेसे जवळ जात राणेसाहेब ओरडले " कोण आहे रे तिकडे ".

कुंडीमागे कोणीतरी होते. त्यांनी काठीने जरासे ढोसले

हॅरी पॉटर भाग पाच - .

या भागात पुस्तकं न वाचलेल्यांसाठी खूप स्पॉईलर्स आहेत , कथेची जवळपास पुर्ण पार्श्वभूमी आहे .

हॅरी पॉटरच्या जगतातील महत्वाची पात्रे -

एल्बस डम्बलडोर आणि वोल्डेमॉर्ट नंतर हॅरी पॉटर विश्वातील सगळ्यात महत्त्वाची पात्रं म्हणजे स्वतः हॅरी त्याचा मित्र रॉन विज्ली आणि मैत्रीण हर्माइनी ग्रेन्जर . पण त्यापूर्वी किंचित दुय्यम पण कथेच्या दृष्टीने महत्वाची पात्रं म्हणजे -

१ . जेम्स पॉटर , २. लिली पॉटर , ३ . सिरियस ब्लॅक ,

४ . रीमस लुपीन , ५ . पीटर पेटीग्र्यू ,

६ . सेव्हरस / सिवियरस स्नेप

७ . डर्स्ली कुटुंब

मी जेव्हा "श्यामची आई" पुस्तकात दिसणारा त्या काळाचा फोटो आल्बम, या विषयावर लेख लिहायला लागलो तेव्हा तो भसाभसा विस्कळीत होत गेला. कोंकणातल्या एखाद्या देवराईत कोणाच्या काटछाटीचं भय नसल्याने वाटेल तशी झाडं झुडपं अन वेली गुंताडा करत फोफावत जाव्यात तसं होत गेलं. त्याच काळातल्या एकमेकांच्या संदर्भांना साक्ष देणारी स्मृतिचित्रे, आमचा जगाचा प्रवास ही पुस्तकंही मी अर्धवट उष्टावून ठेवली. शेवटी क्रूरपणे खूप नोंदी "कापातल्या न्हाव्यांच्या" क्रूरतेने सपासप कापल्या आणि फक्त श्यामची आई या निरागसतेच्या पोथीवर फोकस ठेवला.