गावातील पट्टीच्या पोहनार्याने मृतदेह ओढून आणला. पोलिस गाडी नी पाठोपाठ ऐंब्युलन्स निघाली.
कोवळा मृतदेह पाहून डाॅक्टरना वाईट वाटले. “पोहता येत नाही तर खोल तलावात गेलाच का?”

मी इन्स्पेक्टर अजय. अनेक चोरांना पकडणारा. माझ्या कपाळावर एक व्रण आहे. लहानपणी काकांनी मला मी त्यांचे पैसे चोरले म्हणून मारलं होतं. तेव्हापासून माझ्या कपाळावर आहे. आईलाही काकू खूप छळायची. त्याच रात्री माझ्या विधवा आईनं माझ्यासकट घर सोडलं.

पुढं आम्ही एका महिलाश्रमात राहिलो. मला आईनं शाळेत घातलं. तीही प्राथमिक शाळेत शिक्षिका झाली. मी शिकलो. पोलीसदलात गेलो.

आज आम्ही सन्मानानं जगतोय. माझ्या कपाळावरचा व्रण चाचपला की मी न केलेल्या चोरीबद्दलचा मार आठवतो.

किती छान झोप लागली होती. लोक झोपू पण देत नाहीत.
डोळे उघडले तर लख्ख प्रकाश! एलइडी लॅंप हं.
मागच्या खेपेला कंदिल होता.
अरे बापरे! म्हणजे पुन्हा सगळं नशिबी आलं. गमभन, पाढे, व्हफा, मॅट्रिक, नोकरी, लग्न, मुलंबाळं, हगेरीमुतेरी, त्यांचं शिक्षण, त्यांची लग्नं, त्यांची मुलंबाळं, त्यांची लग्नं, त्यांची मुलंबाळं, त्यांची लग्नं, त्यांची मुलंबाळं...
ओ, शिट! रडू आवरेना.
“काय पण वेडं विद्रूप टकलू माकड.”
“अगं, अस का बोलतेस...”
“अहो असच बोलायचं असतं. नाहीतर आपलीच दृष्ट .. देवानं पदरात टाकलेय...” “पहा, गुलाम हसतोय कसा.”
मातोश्री, हसू नाही तर काय करू?

सगळ्या चिंतांनो, त्राग्यांनो, तणावांनो, भित्यांनो..
रोज थोडंथोडं नका छळू.

तुमची युनिटी करा
आडरानात गाठून मुंडी मुरगाळा
विषय संपवा
सुटकेची एकही आशा ठेवू नका

इकडे पहा
मी इथे ह्या बुडबुड्यात आहे
या आणि पहा
जिवंतपणाची कसलीही सळसळ तुम्हाला दिसणार नाही.

हा बुडबुडा आपोआप फुटायची वाट बघत मी पडून
आहे..
मी स्वतःहून तो फोडणार नाही
तेवढी ऊर्जाही माझ्यात नाही
आणि ज्या रस्त्याचा शेवट माहित नाही, त्या रस्त्याने कधी गेलो नाही..

वडाच्या झाडाखाली एका टपरीवर,
तू छान सिगरेट ओढत असतेस
खोकत खोकत का होईना,
धुराचे लोळ हवेत सोडत असतेस

तुझा तो बॉयफ्रेंड,
तुझी पर्स पकडून उभा असतो
तुझ्यासाठी आता तो,
दुसरी शिलगावून देणार असतो

त्या काळोखातून बाहेर,
कोणीतरी येताना तुला दिसतो
त्या आकृतीकडे बघून,
तुला मोठा धक्का बसतो!!

"फूट्बोर्डवर पाय ठेवा तुम्ही", अभिरुपने चालत्या ट्रेन पकडणार्या मुलीच्या बखोटीला धरुन आत घेतले.
"काय वेंधळेपणा, कशाला धावती ट्रेन पकडता?"
"सॉरी चुकले. घरुन फोन आलेला की त्वरित घरी ये…"
"इथं लगोपाठ ट्रेन असतात. दुसरी मिळाली नसती का?"
ती ओशाळली, आतमध्ये सरकली.
तो सांताक्रुझला उतरला आणि खिसे चाचपडु लागला. मागोमाग ती.
"काय झालं?"
"शट! मगाचच्या गडबडीत आईने मुलीकडच्यांचा एक पत्ता दिलेला तो कागदच उडुन गेला.
मी सांताक्रुझचीच, पत्ता सांगाल?.
"साफल्यनगर"
"समोरचीच कॉलनी, मी तिथेच राहते. कोणाकडे आलात?."

ट्रेन स्टेशनमधुन निघाली . त्या दोघांनी धावतपळत आपला डबा गाठला .

" हे दागिने ." तिने आपल्या बॅगमधला डबा काढुन त्याला दिला .

"आईबाबांना न सांगता मी त्यांचे दागिने घेतले . आपण सेटल झाल्यावर त्यांना नक्की परत करु ." ती रडु आवरत म्हणाली .

"जरुर . गावाकडे चाचुचा बडा कारोभार आहे . आपण त्यांच्याकडेच राहुया ."

"आई बाबांनाही आपल्याकडेच बोलवुन घेउ ." ती म्हणाली .

त्याने तिला हलकेच थोपटले . तिला गाढ झोप लागली .

त्याने उठुन टॉयलेटमधे जाउन फोन लावला .

"आज और एक शिकार फस गयी ."

" शाबास . एक दिन पुरी कायनात हमारी होगी ."

हे भामटे दोस्त..!
ग्लासच्या आवाजानं कबरीतसुद्धा सळसळतील...!

इकडे रिकाम्या बडवायजर्सचा खच..!
तरीही ''येऊद्या अजून'' चाल्लेलंचाय..!

मघाशी टुन्न होऊन एकमेकांच्या आणि वेटरच्याही पप्प्या घ्यायलेले..!
पण मी म्हटलं की बाबा ठीकाय..!

मग आपापल्या बायकांशी फोनवर दबकत्या आवाजात
"दहाच मिन्टात येतो" वगैरे भपाऱ्या..!
पण म्हटलं की बाबा ठीकाय..!

मग जुन्या गर्लफ्रेंडींना फोन लावून तिच्याशिवाय
ह्यांना जीवन अपुरं वाटतंय, हे पटवून द्यायलेले..!
पण म्हटलं की बाबा ठीकाय..!