१० वर्षाचे कोवळे पोरं ते. शिकायच्या नादात सायकल सरळ टपरीवर उभ्या असलेल्या राणाच्या बुलेटला जाऊन धडकली होती.
राणा ! झोपडपट्टीचा दादा ! आपल्या नव्याको-या बुलेटचा सायकलने उडवलेला रंग बघून त्याचे खोपडे सटकले.
"बच्चा है भाई, जाने दो !" टोळीने म्हणेपर्यंत त्याच्या हातात तो कुप्रसिद्ध सुरा चमचमायला लागला होता.
ह्या सु-याने राणा कसा एका झटक्यात पोटाचा कोथळा बाहेर काढतो हे बरेचदा ऐकले होते त्याने मित्रांकडून.
"मर साले अब " म्हणत एका झटक्यात सुरा त्याच्या पोटात फिरला. एक कळ उठली आणि रक्ताने त्याचे कपडे भिजायला लागले.

एका बरोबर एक आला. त्यातून झाले पाच. कोणी असे तर कोणी तसे. पण सुखात राहू लागले सात. संपत्ती तरी अजून कशाला म्हणतात हो ?

पाचांच्या बरोबर पाच आले. त्यातून झाले दहा. कोणी असे तर कोणी तसे. पण सुखात राहू लागले वीस. संपत्ती तरी अजून चांगलीच जमत होती.

दहांच्या बरोबर सहाच आले. त्यातून झाले सहा. कोणी असे तर कोणी तसे. पण सुखात राहू लागले बावीस. संपत्ती तरी अजून हवीशी वाटत होती.

सहांच्या बरोबर शून्य आले. त्यातून झाले शून्य. तरी पण सुखात राहत होते सहा. संपत्तीच्या कल्पना कालानुरूप बदलणारच आणि बदलल्या तर कोणाला फरक पडतो ?

सगळ्यांनाच शून्य आवडू लागले तर आपले कसे होणार !

दुपारी भावड्याबरोबर खेळताना झालेल्या भांडणानंतर आईचा मार खाऊन छोटी आन्जी दिवसभर रूसून बसलेली. संध्याकाळी बाबा घरी आले की धावत जाऊन त्यांना बिलगली.

"काय झालं बबड्या?"

"मला तर वाटतं हा भावड्या नसताच तर बरं झालं असतं बाबा." आन्जी बाबांच्या कुशीत हुंदका देत बोलली.

रात्री जेवतानाही बाबांनी आन्जीला बळंच आणून बसवली. आई अजूनही जाणूनबुजून तिच्याकडे लक्ष देत नव्हती.

जेवायला सुरूवात झाली तसा भावड्या रडवेला होत आईला म्हटला, "आई! भोपळ्याची भाजी नाय ग आवडत मला." "खातोयस का मुकाट्याने, का देऊ धपाटा?" आई रागावून बोलली.

सरतशेवटी आज जॉब पूर्ण होणार होता. इतक्या दिवस फोनवर तोंड चालवले त्याचे बक्षीस मिळणार. म्हाताऱ्यांची लूट करताना टोचणी लागते खरी, पण उत्क्रांतीच्या नियमांनुसार- ओटीपी दुसऱ्याला सांगायचा नसतो हे पण माहीत नसलेला माणूस नामशेषच होणारच.

पण म्हाताऱ्याचा फोनवरचा अविर्भाव आज वेगळाच होता. चढ्या आवाजात प्रश्न विचारत होता, पोलिसांत तक्रार करणार म्हणत होता. सगळं मुसळ केरात ! त्याने फणकाऱ्याने फोन ठेवला.

संध्याकाळी, म्हाताऱ्यानं फोनवरून जो डायलॉग मारलेला तोच सेम टू सेम डायलॉग टीव्ही वर सुपरिचित आवाजात ऐकल्यावर तो सटपटला- आणि दगाफटका झाल्याचे दुःख झाले.

म्हातारी भोपळ्यात बसली मुलीचा निरोप घेतला.
“ह्याचा ब्रेक आणि अॅक्सिलेटर कुठेय?”
“आई, हे गुगलचे मॉडेल आहे कृत्रिम बुद्धिमत्तेवर चालते.”
“म्हणजे एआय ना?”
“”चल रे भोपळ्या टुणूक टुणूक.” अस म्हटले कि गाडी पळायला लागते. ह्या गाडीला नॅचरल लँग्वेज इंटरफेस आहे. आपल्याला जशी पाहिजे तशी पळवावी. बाय आणि टेक केअर.”
वाटेत वाघोबा दिसला. स्कूटरवर बसून वाटच बघत होता.
“म्हातारे, थांब. कुठं पळतेस?”
“आता काय झालं?”
“म्हातारे, ये भोपला मुझे दे दो.”
म्हातारीने कावा ओळखला, ऑर्डर दिली, “भोपळ्या, फास्ट फॉरवर्ड.”

गरुडाच्या भीतीने बाटलीत लपलेल्या सरड्याची अवस्था भयंकर झाली जेव्हा गरुडाने बाटलीच उचलून आकाशात भरारी घेतली आणि उंचावरून खाली सोडून दिली.

आपला मृत्यू अटळ आहे याची त्याला खात्री पटली. घाबरून त्याने डोळे घट्ट मिटून घेतले.

मृत्यूचे जवळून दर्शन त्याने यापूर्वीही घेतले होते जेव्हा काचेच्या “सुरक्षित” पिंजऱ्यातून सुटका होऊन तो मुक्त जगात दाखल झाला.

बाटली पडली पण फुटली नाही, कारण ती एका बेडकावर पडली.

बाटलीत शिरण्याची केविलवाणी धडपड करणाऱ्या बेडकाचा गरुडाने क्षणार्धात घास घेतला.

याच बेडकाने त्याला ऐनवेळी गरुडापासून सावध केले होते आणि तो बाटलीत लपला होता.

मंगळावरील वसाहतीत प्रचंड धावपळ सुरु होती. तातडीने ग्रह सोडण्याचे आदेश आले होते.

एक मोठी उल्का काही तासात मंगळावर आदळणार होती.

काउंटडाऊन शून्य झाल्या क्षणी तिने बटन दाबले, तेव्हाच तिच्या आईचा फोन आला.

तिच्या बाळला घेऊन आई स्पेसस्टेशनवरच भेटणार होती.

“लवकर नीघ बाई...शेवटचे स्पेसशटल सुटण्याची वेळ झाली, बाहेर बघ उल्का चंद्रापेक्षा मोठी दिसते आहे.” आईचा आठवा फोन आला.

“आम्ही एकटे जाणार नाही” आई निग्रहाने म्हणाली .

“स्पेस शटल गेले... आता आकाशभर उल्काच आहे” आई रडतच म्हणाली.

“आई.... जरा नीट बघ बरं उल्केकडे” ती म्हणाली.