करुण

सांज होता
वाट आंधळी
जनावरांची काया
भयाण करणारी

मात्र ,
जंगल म्हण्जे जनावरेच
नि शहर असायला माणसेच
असा काही नियम नाही

रक्त वाहिले का
कुणी पाहिले का
खोल किती जखमा
चौकशी चा चष्मा

घातले लोखंडी सळे
वय होते खुळे
सगळे मात्र कळे
तरी
निरपराध मी

रोज रोज तेच
रस्ते वेगळे नावे वेगळी
भुकेल्यांची ताटे भरली
उद्वेगांची गर्दी
निराशेत सरली

वेशी वर लखतरे
मोकाट जनावरे
लपलेली 'समोर'
मात्र 'न' दिसणारी

अन्नधान्य स्वस्त आहे

अन्नदाता या युगाचा जाहला उद्ध्वस्त आहे
(फक्त कारण एवढे की अन्नधान्ये स्वस्त आहे)

शेर नाही चांगला की, मी नसे कळपात त्यांच्या?
दाद का आलीच नाही, छान! वा... वा!! मस्त आहे!!!

मी म्हणालो फक्त इतुके "शब्द माझे शस्त्र आहे"
चक्क माझ्या भोवताली चोख बंदोबस्त आहे

अर्थसंकल्पात होती खायसाठीची व्यवस्था
कागदावर आकडे अन् माल सारा फस्त आहे

कोण गेले, कोण मेले, कोण पुसतो काळजीला
झोपली सद्भावना अन यादवी आश्वस्त आहे

पुस्तकाने कोणत्याही नोंद नाही घेतली की
कष्ट आणिक भाग्य-लक्ष्मी हाच रेशो व्यस्त आहे

पिकासोपासून हुसेनपर्यंत कोणाचेही कुठलेही
चित्र ऊचलून पहावे
प्रत्येक चित्रात एक विविक्षित रेघ असते
खरं तर भव्य कॅनव्हासवर ती अगदीच
लहानशी असते
अहो ते पिकासो अन् हुसेनही जाऊ दे
मोरपीस पाहिलयं कधी निरखुन?
त्या सुंदर रंगसंगतीतही एक बारीक रेघ असते
पिसाच्या बरोब्बर मधोमध
बर्‍याचदा या रेघेचा संदर्भ चित्रकारालासुद्धा
समजलेलाच असतो असेही नाही
पण
त्या रेघेशिवाय चित्र मात्र अपूर्ण असते
माझ्या असण्यामध्ये तुझे अस्तित्व
त्या रेघेसारखे आहे
----
एकाकी तळ्याच्या
नितळ पाण्यात दिसण्यार्‍या

दारुपुराण सांगतो मी,तुम्ही ऐका शांतचित्ता
ऐका एका दारुड्याची कथा ॥धृ॥

रोज येतो दरु पिऊन
बाटली खिशामद्ये घेऊन
सांगे रुबाबात येऊन
चल वाढ मला भोजन
रोज हवी मच्छी मटण
बायको आण्ल सांगा कुठुन
रागाने ऊठतो पेटून
अर्ध्या जेवणावर ऊठुन
होते त्याची चालू,ही बडबड आता
ऐका एका दारुड्याची कथा ॥१॥

खिशामध्ये हात घालुन काही तरी खात होता
एका हातात हांडा घेऊन घाईघाईने जात होता
रखरखीत ऊन्हात वहात होत्या घामाच्या धारा
विचारले आम्ही त्याला कुठे जातोयस रे पोरा
त्यानेही अगदी सहजतेने आम्हाला उत्तर दिले
घरी आहेत आई वडिल तहाणेने व्याकुळलेले
कष्ट करुन त्यांना आलेय थोडी कणकण
पाण्यासाठी आमची होतेय अशी वनवन
शेजारच्या गावामध्ये म्हणे टँकर येतोय दोनदा
बघतो तिथे मिळ्तोय का पाण्याचा एखादा हंडा
तसं तर धरण पण आहे आमच्या गावाच्या उषाला
पण म्हणतात ना धरण उषाला अन कोरड घशाला
आमच्या ही बाबतीत असच काही तरी घडलय

प्रवास चालू आहे माझा
शून्याकडून क्षितिजाकडे
.
.
अथक,
अविरत
.
.
थांबता नाही येणार मला
खूप थकलोय, पण
थांबलो तर मन रागावेल
आणि पाय तर चालायला नकार देतायत
जाऊन जाऊन कुठे पोहोचणार?
क्षितीज तर एक रेघ..
आणि शून्य? ते काय?
सुरवात केलेल्या बिंदुला
गोल फिरून पोहचणारी
एक वळसे घेणारी रेघच ना?
.
.
मग का चालावे?
पण मन, ते का ऐकत नाही?
मनालाच ठाऊक
विचारले जरी
सांगता थोडीच येणार आहे त्याला?
आणि सांगितलेच तरी
कळणार कोणाला इथे?
जाऊ दे

बोलायचे आहे काही, सांगायचे आहे काही
भावनेस तिच्या कसे, शब्दांचे वावडे बाई

वेदना मुकेपणाची, सलत आत राही
निश:ब्दात गुज हे, गुंफीयले जात नाही

मनाचा सय्यम मोठा, परी उर फुटो पाही
पाणावल्या डोळ्यांनी, ती जळतच राही

आनंदते आक्रंदते परी, ओठांवर काही नाही
आंदोलने मनातली, जणू गोठून आत जाती

उपभोगले त्याने बाईपण, ती वेदनेत न्हाली
जीवन उरले फक्त .. जगणे जळून जाई

... रेशा

आमच्या आगामी " नायक क्रमांक एक" या चित्रपटातले शिर्षक गीत खास आमच्या चाहत्यांसाठी.

या चित्रपटाची पटकथा, संवाद आणि गीते आम्ही स्वतः लिहिली आहेत याची वाचकांनी कॄपया नोंद घ्यावी.

(कंसातल्या सुचना दिग्दर्शकासाठी असुन, नायक नायिकेने कंसाबाहेरच्या शब्दांचे गायन करत नॄत्य करायचे आहे. चित्रीकरण सुरु करण्या आधी कॅमेरामॅनच्या कॅमेर्‍याची बॅटरी चार्ज आहे कि नाही ते तपासावे)

(ज्याच्या कडे बर्‍यापैकी कपडे असतील त्यालाच नायक म्हणुन घेण्यात यावे. नायिका आम्ही आधिच निवडली आहे. तिच्या आईने तीला बर्‍यापैकी कपडे घालुन चित्रीकरणाला पाठवायचे आश्वासन दिले आहे)

या अश्वत्थामम्याला कुठे शोधू

तो एक पुण्यश्लोक माणूस

निर्दयी राजकारणी म्हणून हिणवलेला
एक न्यायी म्हणून नावाजलेला
मी नाही शोधू शकत त्याला आजकालच्या संधीशोधू राजकारण्या लोकांन मध्ये

ऊराशी खोल जखम झालेला
एकटे पणाशी नाते जोडून विरक्त झालेला
मी नाही शोधू शकत त्याला आजकालच्या विरक्ततेच्या पांघ्ररूणात लपलेल्या ढोंगी लोकांन मध्ये

रक्तपाताशी जवळचे नाते सांगणारा
कठोर म्हणून नावाजलेला
मी नाही शोधू शकत त्याला आजकालच्या संरक्षणाशी नाते असलेल्या ढोंगी लोकांन मध्ये

अमरतेचा शाप असणारा
भळभळणारी जखम बाळगणारा

काल रात्रीच्या पावसाने
खूपच गोंधळ केला
.
तुझ्या घरातील काही
गळक्या कौलांना वाहून
घेऊन आला
वाहत वाहत त्या कौलांनी
माझ्या घराशी आधार घेतला
त्यांनी माझ्या मनाचा
नकळत ठाव घेतला
.
.
पाणी वाहते असले तर किती गोष्टी धुतल्या जातात नाही?
.
काल रात्रीच्या पावसाने
खूपच गोंधळ केला
.
सारे अंगण मनासारखेच
भिजवून गेला
भिजल्या मनाने भिजल्या अंगणात
जीव कासावीस झाला
अंगणातून कुंपणाजवळ
धावाधाव करत राहिला
.
.
घरांना कुंपण असणे किती आवश्यक असते नाही?
.