करुण

पाऊस अडतो, माती काळी
कातर वेळी, रिक्त झोळी

थोडीशी जमीन, थोडेसे आभाळ
मोठ्या चेहर्‍यावर, छोटे कपाळ

वितभर पोटास, पेरभर अन्न
मुठभर काळीज, सुन्न सुन्न

झकपक विज, शहरी वेग
गाव आंधळे, भुईला भेग

राऊळाशी रांग, लांबच लांब
विठू न राखे, त्याचाच आब

कां रे असे, जगणे विटाळ?
रात्र काळ, दिवस दुष्काळ!

|- मिसळलेला काव्यप्रेमी -|
(०५/०३/२०१३)

-पाऊस -

हिरव्यागार शेताचा मालक मी जरी
सोबत आता फक्त रणरणती सावली ,
खळाळत्या नदीला ना ओंजळभर पाणी
भरलेली विहीर तर कधीच आटली ,
ठिगळ लावतच जगतो मी शेतकरी
ते तरी किती पुरणार...धरणी सुद्धा फाटली
…पण उजळेल आता तिची कुस
……उद्या पडेलच की पाऊस …!!!

गावात खांब आलाय विजेचा
अजून काम राहिलंय थोडं ,
लावेन मग दिवा शंभर चा
लकाकेल मस्त माझं झोपडं ,
देव आहे माझ्या पाठीशी
कसं होईल काही वेडंवाकडं,
....तोरण म्हणून बांधीन ऊस
.....उद्या पडेलच की पाऊस !!!

आज माझ्या गावचा | रस्ता उदास वाटला | वेशीतल्या कमानीचा | खांब का हा वाकला ||१||
एक कामधेनू होती | इवल्याशा आठवांत | दावे भकास आज | भिजले गं आसवात ||२ ||
काळ्या आईस नाही | काळ्या ढगाची भेट | थरथरणा-या मनात | रणरणते ऊन थेट ||३||
एक भिंत येथे होती | उन्हामध्येही ओली | मातीत शुष्क भेग | पडवीत रुंद झाली ||४||
ओठांत आज नाही | हक्काचे एक हासू | आई महागले गं | डोळ्यांतलेही आसू ||५||

- संध्या
०६ मार्च २०१३

माय....

मला सुटता सुटेना
माझ्या लेकराची माडी ..
जोडले घरटे कधी रे
वळखीची काडी काडी..

माझ्या पंखातला चिमणा
नवं घरटं बांधतो ..
वेळ नाही माझ्यासाठी
मला दबकत सांगतो ..

नव्या घरट्यात असल
नव्या चिमणीचे राज्य
बघ माऊलीचे पंख
कसे घायाळ रे आज ..

आज माझच लेकरु
दावी आश्रमाचा रस्ता
कशी आली पहा येळ
आज मावळतीले झुकता

पिल्लाची नवी कोठी
किती मोठी रं असावी?
पण माझ्या अडगळीस
तिथे जागा का नसावी?

पावसाला बोलवायला हवे आता
-------
तुझ्यासोबत पहिल्या पावसात भिजतांना
तुझ्या पैंजणांची नादनक्षी मनावर
कोरली होतीस
त्या नक्षीतल्या कुयऱ्यांच्या
चक्रव्युहात अभिमन्यु झाला
होता माझा...
-------
अंगणातला पारिजातकही आता फारच
काकुळतीला आला आहे
तुला आठवतं?
पावसाची रिपरिप चालू झाल्यानंतर
इवलेसे थेंब निथळणाऱ्या पारिजातकाजवळ
तुझ्या ओढणीखाली
ते तुझ्या सुगंधी श्वासात भिजणे
.
.
खरचं पावसाला बोलवायला हवे आता
-------
कोसळणाऱ्या धारांमध्ये
खिडकीतुन हात बाहेर काढून

निघाली खाशी हो स्वारी
दुष्काळी त्या दौऱ्यावरी
संगे घेउनिया लवाजमा
फौजफाटाही तो भारी

तिकडे नाही की पाणी
कोरड्याच साऱ्या विहिरी
संगे घेउनिया बिस्लेरी
ट्रकमधे भारी भारी

खाण्याला नाही बाजरी
ना दाणा ना भाकरी
संगे घेउनिया कारभारी
कुशल सैपाकी आचारी

डोईवर छत्री ती धरी
सोबतचा चमचा कुणीतरी
संगे घेउनिया गालीचा
पायघडी ती कुणी अंथरी

निघाली खाशी ती स्वारी
पहा हो विमाने ती वरी
संगे घेउनिया सामग्री
दुष्काळी त्या दौऱ्यावरी !
.

कवि गोपालदास 'नीरज' यांच्या एका अतिशय गाजलेल्या कवितेचा अनुवाद करण्याचा माझा प्रयत्न. ही कविता 'नई उमर की नई फसल' या चित्रपटात गीत म्हणून घेतली आहे.

सुकली, गळली स्वप्नफुले अन् सखे बोचरे काटे
बाग पारखी सौंदर्याला, बाभुळबन हे वाटे
खुळ्यासारखी घेत राहिलो बहराची चाहूल
निघून गेले कधीच तांडे, बघत राहिलो धूळ ||

आज जरा जास्तच झाली आहे असे रोज बार मधे बिल आल्यावर वाटते,फक्त चार पेग लावुन देखील दोन तासांत ते शेट्टी हराम्खोर फारच लुट्तय ,

तरी बोटे चालतात नोटा मोजायला पण बिल वाचायला डोके मात्र चालत नाही , back ground मध्ये गोंगाट अन शिव्यागाळी शिवाय काहीच ऐकु येत नाही,

तितक्यात बायकोचा फोन येतो, संध्याकाळी भाजी आणायला बाहेर पड्लास आता गिळायला तरी येणार आहेस का म्हणून आवाज कारदावतो, रागाचा माझ्या हि तिथेच असाच पारा चढतो. (मग वेटर देखिल ९० अन ६० ची सोय करुन जातो ;) )

या घराला विचारले मी एकदा
असा रिकामा रिकामा असतोस
वाईट नाही वाटत?
क्षणभर विचार करून घर म्हणाले,
नाही, म्हणजे नेहमीच नाही
.
.
म्हणाले या भिंती पाहिल्यास
किती सुंदर रंग लेवून उभ्या आहेत
इकडे ये, या खिडक्या पहा
आपली कवाडे उलगडून उनपावसाला बोलावून आणताहेत
.
.
अन् ते दार बघितलेस
सताड उघडे, सगळे सामावून घ्यायला उत्सुक
येणार्‍याला खिडकीतून आलेला पाऊस विनामूल्य देणारे
वा सोनसळी उन्हाची खुशाल मेजवानी घालणारे
.
.
हे सगळे पहिले कि नाही वाईट वाटत
मी सुखावतो आणि आकंठ भरून जातो