करुण

फिरून सरला काळ,अजुनही घुटमळते मी वळणापाशी
युगायुगांची फरफट तरिही,अजून आहे मी वनवासी

नवा साज अन् नवे रूप मज,भोग तरीही जुनेच पदरी
आसपासचे नवीन चेहरे,जुनीच तरिही नजर विखारी
नवे ध्येय मज गाठायाचे,जुनी तरी भिँतीँची घुसमट
उंबरठ्याच्या पल्याड अजुनी जुनेच भयकंपाचे सावट
जुनीच प्यादी जुनाच पट, परि नवा खेळ हा आयुष्याशी
युगायुगांची फरफट,तरिही अजून आहे मी वनवासी

चारोळ्या - १

या चारोळ्या मी जवळपास साडे पाच वर्षांपूर्वी लिहिलेल्या आहेत. यमकं बर्‍यापैकी जुळलेली असली तरी हे "र ला र आणि ट ला ट" जोडणं नव्हतं. बरंचसं उस्फुर्त.

११
कुठल्याही नात्याची खोली
प्रसंग आल्यावरच कळते
नेहमीची पायाखालची वाटही
कधी आडवाटेला वळते

१२
अस्वस्थता ही मनाची मी
सांगू कशी अन् कुणाला
असून गजबज भोवताली
आतून मात्र मी एकला

पहिले ठिगळ मि.का. च्या कवितेला.
वरिगिनल कविता <a href="http://www.misalpav.com/node/17298" title="प्रलय">प्रलय</a>

शंख करत माझ्या नावाचा
बाप धावतो मागे मागे
गुणपत्रक ते बघता बघता
नेत्र तिसरा उघडु लागे

अकडा मोठा बॅकलॉगचा
तरी भटकतो मित्रांसंगे
लेक्चर बुडवुन कट्ट्या वरती
रात्रं दिन करीतसे दंगे

निर्लज्ज हात पुढे पसरतो
पॉकेटमनी संपताच तो
छळायस जन्मला कारटा
हताश बाबा करवदतो

मग

१
धीर गंभीर गाज सागराची
सोबतीला आहे बोचरा वारा
हरवून गेल्या दिशा सार्‍या
अन मी शोधतो आहे किनारा

२
किती ऋतू असे उन्हाळ्यात गेले
किती ऋतू तसे पावसात चिंब झाले
कळले नाही मला कधीही ते सारं
माझ्या मनात आसवांचे मेघ दाटलेले

३
डोळे पाण्याने भरून आलेले आणि
मनात आठवणींचे आभाळ दाटलेले
झाकोळून गेल्या चेहृयावर माझ्या
थर होते टोकणार्‍या वेदनांचे साचलेले

गरिबीचा आसूड
दुनिया माझी न्हवं,
पायात डोकं
दुमडून घ्यावं .....!

अछुत जीव
मनास ठावं,
क्षुद्र मराण
भाळी ल्यावं .....!

हक्काचं मागणं
घोर जीवा लावं,
शिक्षेच्या झाकोळात
मुजून जावं .....!

आक्रीत करण्यां
मन वेडं धावं,
चाकोरीबाहेर पाऊल
मरणास भ्यावं .....!

आश्रूंभिजल्या भूमीच्या
गंधात न्हावं,
'कर' नभाकडं
मातीत एकरूप व्हावं .....!

श्री. साजीद यासीन पठाण

दिल्लीतील बलात्काराची शिकार झालेल्या "निर्भया"च्या शेवटच्या शब्दांवर आधारित एक कविता सध्या सगळीकडे ऐकू येते आहे. ती इंदू वर्मा यांनी लिहिली आहे. तिचा हा भावानुवाद.

http://www.youtube.com/watch?v=fyrj5tMwjic

आई, त्रास खुप सहन करून
मनाला तुझ्या खुप त्रास देवून
सांगून तुला काही, मी जात्ये आहे....

( चाल – उगवला चंद्र पुनवेचा )

“उसवला शर्ट नवीन पुन्हा,
मज देई शिवुनिया-“ उखडला पति तिचा ||

"काही सुया अशा घुसल्या,
सटकुनी अडकुनी तुटल्या,
मम बघा रुधिर क्षती बोचल्या-"
करुणरस तो गळु पडे, खवळता, पत्निचा ||
.

सुना एकांत
मनांत भ्रांत,
कसे जगावे
तुझ्यासवे ?

तू गुणांची
'माया' मनाची,
ओंजळ फुलांची
सुगंधित !

प्रेम मनांत
मन बंधनात,
विरह आघात
पिढ्यानपिढ्या !

मन पारवा
ओला गारवा,
तरी हा आघात
वारंवार !

खंबीर होई
विरुद्ध लढाई,
तन बंबाळ
जखमांनी !!

श्री. साजीद यासीन पठाण
दह्यारी (सान्गली)

संधीकाळी सुखावत होता जो
गंध वाऱ्याचा तो विसरू,
दिलासा एकमेकां देऊ....
अन पुन्हा अनोळखी होऊ .... !!

नको आठवण काढू
झंकारणाऱ्या स्वरांची,
वादळात विखुरला जो
मेणा खांद्यावर घेऊ....
सखे गं.. पुन्हा अनोळखी होऊ .....!!

विसरू ती गुंफण
कुरवाळणाऱ्या हातांची,
नको आवाज झुल्यांचा
मन बंदिशीत ठेऊ......
पुन्हा अनोळखी होऊ .....!!

एकमेकांच्या पाऊलखुणांवर
अंधारून छाया आली,
ते व्रण वाळूतले सखे
चल, आपणच पुसून पाहू......
सखे पुन्हा अनोळखी होऊ ....!!

गर्दी आकांत माझ्या
ओशाळणारे ओठ हलले,
ज्यांनी केले वार
शेवटी धीर देऊन गेले !

वादळातील शरीर माझे
पाहायला तमाशा आले,
केले चौकात उभे ज्यांनी
नजरा उंचावून गेले !

कारणे ऐकवण्या अपयशाची
समीक्षक ते होऊन आले,
देऊन धीर उसना
भुंग्यांनी वासे पोकळ केले !

हूल भरारीची देऊन
बळ वांझोटेच दिले,
माझ्या परस्परच त्यांनी आता
घरटे माझे हिरावून न्हेले !

फुंकर घालण्याचे नाटक
सोद्यांनी हुबेहूब वटवले,
उरात दडवल्या दुःखाची
शेवटी किंमत करून गेले !