विडंबन

चित्तचोरी त्यांची म्हणे फेल झाली
वाचकांची फालतू घालमेल झाली

ना हिशेब जमला ना उधळपट्टी जमली
डोकी नकोत्यात रिकामी खपली

दिखाऊ प्रेमबाजांचा गुंताच नुसता
कामाचे काम सोडून कशाला वाचता

नै सुचत जिलबीसाठी चार ओळी
कच्चीच र्‍हैली आमची विडंबनाची पोळी.

सुरापरीच्या वाटेवरती, गटारांगण अंथरले होते...
गंधभारल्या रात्री होत्या,दिवस जणू मंतरले होते!

मी मोकळा..त्यावर संत्रा, नारंगी नखरे,कातिल चखना...
फक्त एवढे कळले..नंतर, रोम-रोम मोहरले होते!

विरघळलेला बर्फ गारसर,पुन्हा एकदा फसफसलेला...
तोच चखना अलगद खिश्यात माझ्या लपवलेला होता

मला एकदा म्हणे..कसे रे,सुचते इतके तुला निरंतर?
त्याच्या निरागस प्रश्नावरही, चार थेंबे नारंगी उडवले होते

घोट घेतानाही क्षणभर, ग्लास अडखळला तेव्हा...
पुन्हा नव्याने चुंबण्यास, ओठ माझे थर थरले होते

प्रेरणा?
खायला कशाला हवी प्रेरणा? पण तरीही विचारलीत तर ही घ्या

नका रांधू भुसकटे ती मला खवळून खाऊ द्या
वडा तळलाच आहे तर मला निथळून खाऊ द्या!

नको ते रोजचे रडणे, सॅलड अन ब्रेडचे तुकडे
मुलायम लागते हलवा-पुरी कवळून खाऊ द्या!

घन्या अंधारल्या वेळी तरी द्या हाक 'केकां'नो
पहाटे 'कॉफि'ला तुमच्या सवे हुरळून खाऊ द्या!

अश्या बेरंग खाण्याची कुठे उरते खूण 'मागे'?
तांबडा रंग तर्रीचा करी 'मिसळू'न खाऊ द्या!

प्रेरणा

बसण्याचा हिशोब साचा
एक ग्लास त्याचा, एक माझा!

दिसायला दोन्ही एकच
ब्रँडही सारखाच
फक्त चखण्याची रित
ज... रा निराळी
म्हणूनच.. एक ग्लास त्याचा,एक माझा!

माझा आधी संपेल, त्याचा नंतर
चालायचंच हे असं जंतरमंतर! अगदी निरंतर..
त्यातूनच घडते जादू शेवटी
टेस्टी... लज्जतदार... सुरंगी
पण तरिही..
एक ग्लास त्याचा, एक माझा!

आमची प्रेरणा

(सध्या चालू असलेल्या भारत - ऑस्ट्रेलीया कसोटीतल्या ताज्या घडामोडीवर हा आमचा भोन्डला )

पात्र - वात्र परिचय
स्मीथा- स्टीव स्मीथ
ग्लेना- ग्लेन मॅक्सवेल
नाथा - नाथन लायन
रेन्शा - मॅट रेन्शा

केशभूषा - गणपत हज्जाम
वेशभूषा - भगवान कटपीस हाऊस
विशेष आभार : चप्पल गुरुजी

डी आर एस घे स्मिथा
घेऊ मी कशी ?
ह्या स्टॅन्ड चा त्या स्टॅन्ड्चा इशारा नाही आला
ठाऊक नाही मला
घेऊ मी कशी ?

उठ ग ग्लेना
उठू मी कशी ?
डाव्या बाजूचा उजव्या बाजूचा चेन्डू अडविला
खान्दा निखळिला
उठू मी कशी

२१ मार्च हा जागतिक कविता दिन आहे(च), म्हणून एखादी ताजी कविता आपणही शोधू म्हटलं. सादर आहे....

(म्हटलेच होते...)

सुबक दिसता, दे हृदय म्हटलेच होते
नाइलाजाला सवय म्हटलेच होते

खीर देती ते पुन्हा घेता पुरी मी
मीहि चरण्याला विजय म्हटलेच होते

एक मिटता नयन अन खुलताही दुसरा
उमटते गाली वलय म्हटलेच होते

वाटली होतीच भीती या क्षणाची
त्या कडीने ना अभय, म्हटलेच होते!!

'परतुनी' जा(ये)ती कशा समजे न रंग्या
सासवांना मी प्रलय म्हटलेच होते!

-चतुरंग
२१-३-१७

प्रेर्ना - पिरा तैं चा धागा
मूळ कविता - गदिमा

चला जाउ द्या पुढे हि चर्चा
अजुनी नाही धागा संपला
इथेच जमवा कंपू
इथेच टाका तंबू !

आणखी थोडा व्हिजा वाढवू
काही वर्षं अजून थांबू
इथेच जमवा कंपू
इथेच टाका तंबू !

नाही गर्दी नाही प्रदूषण
जीवन इथले असे विलक्षण
उतरा ओझी, विसरा नाती
डॉलर पळभर चुंबू
इथेच टाका तंबू !

घट्ट धरूया आपली संस्कृती
सण वार अन रितिभाती
ढोल ताशे जोरात वाजवू
हिरव्या नोटा छापू
इथेच टाका तंबू !