('जगण्याचे भान हे' गाण्याच्या चालीवर रचलेले काव्य)
देशाचे प्रेम उसळले..
पाचशेचे नोटच गळले..
हजारला कीड लागली..
भ्रष्टांची गल्लत फसली..
मोदींचा निर्णय एकला....
भुरट्यांना केले कंगाल..
बॅंकांची भलती उलाढाल..
उधळून तो काळा पैसा शेठ मावळले....
अकलेचे झाड हे मोदी अपुले..
देशाचे हाड हे मोदी अपुले..
हम्म.. वट ती शेठांची झालीया फुसकी..
झालीया सार्या नेत्यांची मासकी..
जातच नाही गळ्यातून व्हिसकी..
काळी ती नोट निघाली नासकी..
नि:वस्त्र झाले..
भ्रष्ट पळाले..
मंत्र्यांनी सार्या..
चला आज दाखवतो तुम्हा विज्ञानाची प्रगती..
Video games मुळे होणारी मैदानी खेळांची अधोगती..
Robots मुळे माणूस स्वत:चे अवयव विसरलाय..
Machines च्या वाढत्या किंमतींमुळे रुपयाचा भाव घसरलाय..
Whatsapp आणि Facebook मुळे मुक्तसंवादाला बसलय टाळं..
Computer वरील प्रकाशामुळे जग दिसू लागलय काळं..
वाहनांच्या धुरामुळे Oxygen Traffic मध्ये अडकला..
Mileage Cars च्या अतिवापरामुळे Petrol चा भाव भडकला..
विज्ञानाच्या भुतांनी मिळवला अध्यात्मिक देवांवर विजय..
मुंबईसारख्या मायानगरीमुळे झाला गावच्या निसर्गाचा पराजय..
पेर्णा
"याड लागलं, याड लागलं" अशा फॉरिन ऑर्केस्ट्रासहीत मोबाइलची रिंग वाजली.
नंबर कोणाचा असावा असा विचार करीत असतानाच लक्षात आलं, सुरवातीला‘०७१५२’ आणि शेवटी डबल झीरो… अरे हा तर वर्ध्यावरुन आलेला, म्हणजे विदर्भातील दिसतोय. सोन्याबापू तर आला नाही ना सुट्टीवर? का कुणा विदर्भवासीवर अन्याव झाला आता?
‘हॅलो…’
आता कुणा टिपिकल वर्हाडी हेल कानावर पडणार म्हणून आनंद झाला.
मला मधुमाश्यांची भयंकर भीती वाटते. कारण हि तसेच आहे, बालपणीची गोष्ट १२-१३ वर्षांचा असेल. दिल्लीच्या बिर्लामन्दिराच्या मागे असलेल्या जंगलात मित्रांसोबत फिरत होतो. अचानक समोरून मधुमाश्यांचे भले मोठे सैन्य चालून येताना दिसते. कुणीतरी बहुधा त्यांची खोड काढली असावी. पण मधुमाश्यांच्या न्यायच अजब, गुन्हेगार कुणी का असेना, जो समोर दिसेल त्याला डसा. जीव मुठीत घेऊन पळालो. बहुधा उसेन बोल्टचा रिकार्ड सुद्धा मोडला असेल. ओलम्पिक असते तर नक्कीच सुवर्णपदक मिळाले असते. तरीही शरीरावर कित्येक ठिकाणी मधुमाश्यांच्या चुंबनांचे वेदानामयी काटे उमटलेच.
(रूपक कथा)
प्रत्येकाला सकाळी जायची घाई असते,
घुसायचीही मधे भलतीच तयारी असते,
जो मधे घुसला, तो धन्य होतो,
जो तसाच्च राहिला बिचारा तो "अन्य" होतो !!
पण घुसणाय्राच्या मनी कुठलाही खेद नाही,
आज, उद्या, पर्वा, नेहमीच!, असा भेद नाही,
पोटात कळ आणि गच्चीत नळ असेल तर,
तिकडे पहाटे बसणेही अशक्य नाही !!
आशा मनात तुझी धुसर धुसर,
मागताना आवाज कातर कातर,
स्मरता जुन्या त्या आठवणींना,
दरवळलो मी अत्तर अत्तर !!१!!
क्लायंट कायम करतो काशी,
म्हणतो पगार कसा छापाल छापाल
मुहूर्त काढता सणासुदीचा रिलीजला
शिव्या अपुर्या पडतील पडतील !!२!!
डिजाइन टीमची असते बोंब
रिक्वायरमेंट नाही क्लियर क्लियर,
क्यूएची आहे नसती कटकट मागे ,
बग सापडलेत बघा शंभर शंभर!!३!!
पण होत नाही ना!
आपण जावं,
अंगणात जरा सुखानं पाणी भरुन घ्यावं
फुलांच्या बहरात पाखरांची गाणी ऐकत,
मऊशार गवतावर बसून राहावं,
डोळे मिटून.
पण होत नाही ना!
आधी कसं,
जमिनीतच सगळं अदृश्य व्हायचं
कुठेतरी एखाद्या कोंब यायचा
पण तोवर माजलेलं तण
आपणच नकळत काढून टाकावं
तरीही होत नाही ना!
आपण नुसतं बसावं,
करण्यासारखं आहे काय?
शिंपडू थोडा ओलावा
तेवढीच मनाला शांतता
च्यामारी आज होत का नाही?
खरेतर अश्या रोमँटिक कवितेचे विडंबन करावयास कीबोर्ड कचरत होता, पण शेवटी धीर करून टंकलो.. निनाव सर क्षमा करा.. प्रेर्णास्थान
आलो आहे पुन्हा सख्या रे
मिठीत तुझिया आज पहा रे
आवरे वेग मज न अधिक आता
एकदाचा मज पडू दे ना रे...
निजले जग, निजले तारे
अंतर असे हे मिटले सारे
मिठीत तुझिया मी अवतरता
सागरासही उधाण आले
किती बरसलो मला कळेना
तरी मिठीतुन बांध फुटेना
मी तर सारा बरसून गेलो
तुझ्या डोळ्यांत मज बघवेना रे
censor ने बंदी घातलेला
तरीही पायरेटेड सीडी शोधून घेतलेला
निव्वळ प्रौढासांठी गोलातलं A चिन्ह असलेला
कुठलातरी तमीळ चित्रपट
पाहतोचकी आपण
एकही 'सीन' नसलेला
कधी pause, play, fast forward
तर कधी zoom, backward, resume करत
दुसरं काय असतो
एकांत म्हणजे तरी?
