कविता

तुरडाळ शेतात पिकली
अन बाजारात येऊन भडकली
कोण लागणार तिच्या नादी
तशी ही स्वस्त नव्हती कधी

गिऱ्हाईक नुसतेच लांबून जाई
भाव विचारण्याची सोय नाही
फोडणीशिवायच तडतडू लागली
व्यापाऱ्यांची फाटू लागली

तरीही मख्ख व्यापाऱ्यांनी
साठेबाजी चालूच ठेवली
सरकारने डाळीला मुक्ती दिली
पण फक्त गोदामे बदलली
अधिकाऱ्यांची चंगळ झाली
सामान्यांची कोंडी वाढली

मोर्चे, आंदोलने करुनही
सरकार घट्ट बसून राही
वरण भातालाही जनता महागली
समोर दिसेल ते मुकाट खाऊ लागली

क्रृष्णमेघ
प्रणयी बरसून गेला
तो क्रृष्णमेघ होता.
. राधेच्या सांजशेल्याशी
हितगुज करूनी आला
म्रृद् गंधी चाहूल त्याची
मनात पसरूनी गेला.
अंग शहारून गेला
तो क्रृष्णमेघ होता.
घनगंभीर गर्जत आला
घनःश्यामाचा पांचजन्य जणू
जलप्रपाती मोहरली ती
तप्त धरेची अधीर तनू
मन वेडावून गेला
तो क्रृष्णमेघ होता.

अरे बोला बोला जय महाराष्ट्र बोला
कुणाच्या बापाची भीती नाय
बोला दणकूण बोला
तुम्ही जय महाराष्ट्र बोला
अरे बोला बोला जय महाराष्ट्र तुम्ही बोला

आता नाही तर कधीच नाही हे ठेवा ध्यानी
सीमाभाग आमच्यात घेवू लक्षात घ्या तुम्ही
उगा पिरपिर करू नका नाहीतर
एकच ठेवून देवू टोला
बोला बोला जय महाराष्ट्र बोला

बापजादे खपले आमचे सीमालढा देवून
लाठ्या काठ्या खाल्या लई हाल सोसून
खोटे गुन्हे नका दाखल करू
कन्नडीगांनो, झाले मराठी आता गोळा
बोला बोला जय महाराष्ट्र बोला

अंबरनक्षी
======

सुखाच्या जाणिवेपोटी
निद्रीस्तदामिनी झाली
नेणीवलकेर लहरता
निर्झरली शब्दमाऊली

उरले ना रितेपण रिते
आठवसाठले रांजण
डोळ्यातील आसवांनी
आता भरले गं आंगण

त्या क्षितिजरेषेवरती
झेपावला मानसपक्षी
विलंबित जलदांसाठी
उमलली ही अंबरनक्षी

ही सांज ढळण्याआधी
तेवते गाभारसमई
स्मरणातील उत्सवसंध्या
पांघरते गर्दनिळाई

- सांजसंध्या
4.6.2017

शब्दांचे इमले रचता
रचता मी इथवर आलो
पण वीट वीट कोसळता
नि:शब्द, खोल मी उरलो

त्यावेळी जखमी अवघे
भवताल सोबती होते
विझत्या शब्दांच्या संगे
झिन झनन निनादत होते

शब्दांच्या विझत्या ज्योती
उतरती गडद डोहात
तरि नाद कुठुन हे येती
जणु पैंजण रुणझुणतात

-मी काठावर, की मीच खोल डोहात?
-की रुणझुणतो मी, पैंजण होऊन त्यात?

दिवसाचा ताप संपला
कि ऊन उदास होऊन
कोपऱ्यात एकटे बसते.

आपण कुणासाठी सावली
झालो नाही म्हणून
हुरहुरते, हळहळते.

अंधारात गडप होऊन
पाण्यापलीकडचे मृगजळ
शोधू लागते.

-शिवकन्या

मी एकटाच आहे
मज एकटाच राहू दे
काय मागणे असे ते
मी तुजसी देतो रे

स्तुतिसुमनांचा वर्षाव
जरी करिसी मजवरी
तरी संतोष बहुत मज
परी जवळीक न साधी रे

तू वेगळा मी वेगळा
पडू नको गळी रे
देवत्व कठिण आहे रे
तुज पेलणार नाही रे

अंतर राखणे बरे रे
तुज अंतरी थारा नको रे
तू मम सौंदर्यात
लिप्त होउन राही रे

सर्वस्व मजला वाहुनी
कवटाळिशी दारिद्र्य रे
सुखी होउनी संसारी
राहशील तर बरे रे

तू संत ना महंत
ना बुद्ध ना भदंत
नर नारायण जोडी
एकदाच झाली रे

जमले सभोवताली जे
सारे ओळखीचेच होते

साऱ्यांच्याच शस्त्र हाती
निः शस्त्र मीच होतो
हत्यारे उगारली जरी
उपकारकर्ता मीच होतो

जगण्याची भ्रांत त्यांना
जेव्हा केव्हा पडली
माझीच भाकरी मी
त्यांच्या पुढ्यात वाढली

सारेच कसे विसरले ते
जेव्हा नागडे होते
माझेच वस्त्र अर्धे
पांघराया शरमले होते

त्यातील एक लहानगा
अगदीच पोर होता
वार त्यानेच केला
जो माझा मुलगाच होता.

भावनांना नेहमी का आवरावे
आणि अर्ध्यातून सारे का हरावे

धार का लागे तिच्या दो लोचनांना
काय त्याला हे कळावे बारकावे

चूक होते त्यात काही गैर नाही
मान्य ती त्याने करावी मोठ्या मनाने

एकदा त्याने तरी माघार घ्यावी
नेहमी मागे तिनेची का सरावे

डाव आहे दोन वेड्या पाखरांचा
दोन वेड्या पाखरांनी सावरावे

एक रडता एक का हसतो कधी हो
रुद्ध झाल्या पाखराला हासवावे

हासता हातात घ्यावा हात त्याने
ना पुन: होणार आता आर्जवावे

गावाकडच्या मावळतीचे
…….रंग बिलोरी
प्रसन्न पिवळे, गडद गुलाबी
निवांत निळसर, कबरे करडे
पाहून निवती माझे डोळे
…....निब्बर शहरी

प्रसन्न पिवळ्या संध्याकाळी
खेळ अ॑गणी रंगुनी जावा
दावण तोडुन, आचळ सोडुन
....अचपळ गोऱ्हा
.....पिऊन वारा....
उधळत जावा

गडद गुलाबी संध्याकाळी
शुक्र जरासा तेजाळावा
उडता उडता पुन्हा थव्याची
.........नक्षी मोडुन......
.........चुकार पक्षी......
उतरून यावा