जाप करा हो जाप करा
या मंत्राचा जाप करा !

डिप्रेशन ? हात्तिच्या मारी !
अंधश्रद्धा ? हात्तिच्या मारी !
फोबियाज ? हात्तिच्या मारी !
कर्करोग ? हात्तिच्या मारी !
व्यसनाधिनता ? हात्तिच्या मारी !
कोरोना ? हात्तिच्या मारी !

रोग मुळातच भ्रम असे,
उपचारांची का भ्रांत असे ?
जादू आपल्यात सुप्त असे
गुरूंनी ती जागविली असे !

मंत्र असे हा साधा सोप्पा
घोका, न मारता फुकाच्या गप्पा
तर तर तर तर तर ......?

ही कसली हळवी गीते
मज स्मरति मागोमाग
नात्यांवर जमली राख
आतून देतसे ऊब

ही असली कसली खेळी
तू खेळून जासी सहजी
हरताना जख्मी होतो
तरी वाटे लावू बाजी

स्मरणारे जुनेच डाव
मी करतो अलगद चाल
अन पहाता पहाता देही
व्रण उठती लाले लाल

या खेळाचे मैदान
जरी भासे अंगण वाडी
पण नियती लागता मागे
पळता भुई वाटे थोडी

हे नियम उलटे सुलटे
मज कळो लागले जेव्हा
बळ सरले त्राणांमधले
संपला वेळहि तेव्हा

सरले जरी अंतर आता
परी देणे टळले नाही
तो फेडून घेतो आधी
जे दिलेच नव्हते काही

मन हे कधी शांतपणे खळखळणारा झरा,
तर कधी अथांग सागरी लाट.
मन हे कधी कातळ खडकासारखे टणक,
तर कधी कापसासारखं नाजूक.
मन हे कधी आकाशात उंच झेपावणारे पाखरू,
तर कधी अविचल,स्निथप्रज्ञ क्रौंच.
मन हे कधी हिमालयासारखे भव्य,
तर कधी लाजाळू सारखे संकुचित.
मन हे कधी एक संथ पावसाची लहर,
तर कधी धो धो कोसळणाऱ्या सरी.

-प्रथमेश

कोणे एके काळी जेव्हा लोक एकमेकांंना सहज भेटत असत, कारणाशिवाय..
तेव्हा मॉलच्या पाय-यांवर भेटलास. इकडचं तिकडचं बोललास.
मी हसत होते वेड्यासारखी. आणि तू अचानक हातात हात घेतलास.
त्या स्पर्शात प्रेम होतं, विश्वास होता, ऊब होती..

कोणे एके काळी जेव्हा लोक चेहरा लपवत नसंत.
ओठांच्या कोपऱ्यात तर कधी खळखळून हसत असत.
तेव्हा तू तेव्हा तू माझ्या ऑफीसवर आलास.
अचानक मला जवळ ओढलंस, मध्ये टेबल असूनही..
त्या स्पर्शात प्रश्न होता, आणि उत्तर मिळाल्याचा आनंददेखील होता, ओढ होती...

(नम्र विनंती: कविता हलके वाचावी. न आवडल्यास विसरून जावी. भावना दुखवून वगैरे घेऊ नयेत. तितकी तिची लायकी नाही. दिवस हे असे आहेत. त्यात आपला जरा विरंगुळा, इतकेच!)
--------

आठवतं तुला? तुझ्या अंगाला सेंटचा वास येत होता, सॕनिटायझरचा नाही.

वॉचमनने दारात तुझं टेंप्रेचर मोजलं नव्हतं, पण मी हातात हात घेतल्यावर ते लगेच वाढत चाललेलं मला कळत होतं

तुझे थरथरते, अधीर ओठ घामट मास्कच्या मागे लपलेले नव्हते.

पण हपिसात उपस्थिती 100% असल्यामुळे एकांत मात्र नव्हता नावापुरताही.