रोज पुन्हापुन्हा तो बाहेर पडतो
संगे फक्त कोरडा उःश्वास घेतो
हजारो वर्षापासुन तो तिला शोधतो
ती अजुनही असल्यावर विश्चास ठेवतो
प्रत्येकाच्या शरीरात जावुन तो पाहतो
तिच्या अोळखीच्या खुणा शरीरात शोधतो
पवनाच्या रुपातुन तो मला रोज भेटतो
पुन्हापुन्हा तिचे कुशल मला विचारतो
प्रत्येक श्वासातुन मी समजावु पाहतो
श्वासाशिवायच्या शरीरास मी तरी नाकारतो
तो मात्र अजुनही विश्वास ठेवतो
तिच्या श्वासहिन शरीरास शोधत राहतो
श्वासाशिवाय तो तरी भटकत राहतो
श्वासावरच्या विश्वासास ठोकरु पाहतो.....
लहानाचा झालो मोठा, पंखात आले बळ,
बुडलो ज्या रंगात तो माझाच रंगच होई,
होती स्वप्न डोळ्यात, होते बळ पंखात,
मागे न बघता, स्वप्नात जगत राही,
सरले सगळे दूर, ठेविले सगळे मागे,
आठवणींना सुद्धा आसवात बुडवित राही,
झोकून देई स्वतःला, गुलाबी या चिखलात,
शोधितो असे काय, न मिळून कशात राही,
उघडून पाहतो मुठ, हात रिते दिसतात,
रेषांची जाळी मात्र, सामोरी भुलवत राही,
काही करू तरीही, तहान ही शमेना,
वासनेच्या दलदलीत, अडकत मी राही,
मृगजळामागे भ्रमाच्या, नेहमी धावत आहे,
थकून जातो जेव्हा, घेरून निराशा राही,
एखाद्या गोष्टीची माहिती नसताना, ऐकीव किंवा दृष्य निकषांवर ठाम विश्वास ठेवणारे, किंवा स्वत:च काहीतरी अंदाजपंचे चुकीचे समज करून घेणारे जण बरेच असतात. हे असे झालेले समज कुणी काही सांगून बदलणं महाकठीण असतं; ते अनुभवाशिवाय होत नाही. आणि मग ज्या विश्वासाने ते अशा काही गोष्टी सगळ्यांना सांगतात ते बघताना फार मौज येते. आंब्याचंच घ्या ना ! आंब्याचा ‘सीझन’ आला, की मुंबईतले मुंबईबाहेरचे (यात स्वल्पविराम नाही आहे बरं का) फार कौतुकाने, हिरीरीने आंबे घेण्याच्या मागे लागतात. त्यांच्यातल्या प्रत्येकाला ही खात्री असते की त्याने जो आंबा विकत घेतलाय, तो भारीच आहे सर्वात.
