कुठेतरी फुललेलं फुलपाखरु आणि लाल फुलांचा सडा असावा
वाटतं मला
काही पक्षी रंगीबेरंगी किडे बाजरीचं कणीस पाणी चौफेर असावं
वाटतं मला
आभाळ झळाळून ऊन पडावं
पंक्चर झालेल्या सायकलला वंगण लावून दमडावं
रीम वाकडी व्हावी चिखलात चाक रुतावं खांद्यावर घेऊन घरला चालत जावं
असावी म्हणून ठेवलेली
दाढी
चांगली हातभर वाढली
जंगलातून भुत बाहेर पडावं
तश्या माझ्या कविता
अचानक आलेल्या
जरीची टोपी घालूनंच
मी कविता लिहायला बसतो
अगदी राजबिंडा
(प्रेरणा: आदूबाळ यांची समर ऑफ ६९ ची अनुवादित रचना पाहिली, आणि मीही एका इंग्रजी मालिकेच्या
प्रारंभगीताचा मराठीत केलेला हा प्रयत्न .... )
जरी न दिली तुज कोणी कल्पना याची,...
आंधळी खडतर वाट मित्रा, ही जीवनाची...
पोटासाठी पाळावी लागे, लाचारी टुकार नोकरीची...
फाटक्या खिशाल्या लाजेखातरही, न साथ कोण्या दमडीची...
पेरणीविना करपून गेली, कोवळी प्रेमशिवारं तुज्या मनीची...
आठदिन माहवर्षे उलटली कैक, कोरड्या रहाटगाडग्याची..
परी तुझ्यासवे तिथे असेन मी, हे जाणून घे तू ...
गेले अनेक दिवस
तुझे नि माझे रंग
एकमेकात मिसळतो आहे मी …
मला माहिती नव्हते
कि सगळे रंग एकत्र आले
कि बनतो तो काळा रंग …
आता चाचपडतो आहे
त्या अंधारात शोधत
तुझ्या त्या वेगवेगळ्या छटा …
तुझ्या डोळ्यांचा निळा
त्या अधरांचा गुलाबी
अन तुझ्या हातातल्या गुलमोहराचा लाल …
खूप वेळा पुसायचा प्रयत्न केला
स्वताला, स्वताच्या रंगांना
पण, सगळे इतके गडद झाले आहे कि …
पुसताना भीती वाटते आता,
कॅनव्हास फाटण्याची …
किंवा
पुन्हा पांढरा पडण्याची …
नकोच ते ....
- विश्वेश
प्रेरणा : गेम
आयडी कसा बदलता आला पाहिजे
डुआयडी बनून मोकळेपणान फिरता आल पाहिजे...
थोडं थांबून .. दुसऱ्याला खिंडीत पकडता आलं पाहिजे
वेड बनून ... मी त्या गावचा नव्हेच असं सांगता आलं पाहिजे
सगळ्यांना हे जमतंच असं नाही...
धाग्याचा काश्मीर होतोच असं नाही
तरी आजही छुप्या आयडी वर जग चालत..
सगळं काही असूनही आपलं एखाद डुआयडी लागतं ..
'डुआयडी में पागल दीवाने को' आजही जग
हासत..
आणि मग डुआयडी बनून प्रत्येकजण 'मेसेज'
करत...
या गावचं, त्या गावचं
पाहुणं तुमी कोण गावचं?
लाल गावचं कि हिरव्या गावचं
पिवळ्या गावचं कि तिरंग्या गावचं.
निळ्या गावचं कि टोपी गावचं.
पाहुणं म्हणे, ऐका राव
मान मोठा मिळे ज्या गावात
चरायला मिळते सारे रान
तोची आहे आमुचा गाव.
सरडा आमचा गुरु भाई
त्याच्या सवे रंग बदलतो.
शिकारीच्या गावी
मुक्काम ठोकतो.
या गावचं, त्या गावचं
पाहुणं तुमी कोण गावचं?
टीप: या कवितेचा राजनेत्यांशी काही एक संबंध नाही.
सेदान सेदान
सुस्साट कार
टॉप एन्ड मॉडेल
बेस्ट इन क्लास
बट कान्ट फाईन्ड पार्किंग यार!
निघाली कार
दूर दूर फार
ठाऊक नाही
रस्त्याचा पार
रस्ता काही संपेना
मायलेज काही पुरेना
तुझे नाव
नी केवळ भितीने गारठून जायला होते
पानांवरून ओघळून गेलेला प्रत्येक थेंब
डागांची लांबच रांग दुखण्याचीही थांबलेली
अन तुझी आठवण म्हणजे स्मरण शब्दातील
रण, सरण आणि मरण
जसा सडलेल्या समुद्राने त्याच्या उदरातून
ओकलेल्या सड्याचा
किनार्‍यावर पसरलेला ऊग्र वास
बंद पडलं गुह्राळ आणि बंद पडला तांब्या
प्रतिभेच्या वासराचा नुसताच झालाय ठोंब्या!
गवत खाई पाणी पिई हलत जागचं नाही
डिवचलं गुदगुल्या केल्या, तर हसतं नुस्तच "ह्ही ह्ही!"
सोडून दिलं माळरानावर, तर येतं फिरून परत.
"काय लागलं हाती? ", तर म्हणे-" बसलो असाच चरत. "
येऊन पुन्हा गोठ्यात शिरतं, नि रहातं निपचित पडून.
लिहायला काढलं की दाव्याला बसतं अडून.
काल जुनी अडगळ साफ करताना कॉलेज मध्ये असताना ट ला ट जोडून लिहिलेली कविता सापडली. जुन्या आठवणी जाग्या झाल्या आणि रात्री ४ वाजेपर्यंत बायकोशी गप्पा मारत बसलो. सहज तुमच्याशी शेअर करावी वाटली म्हणून इथे टंकली.
पहिली कविता मी लिहिलेली, माझ्या बायकोला (तेव्हा गर्लफ्रेंड होती) एका साध्या कागदावर लिहून गुलाबा सोबत दिलेली. तिने तो कागद अजून जपून ठेवला आहे.
मला ना तुझ्या प्रेमाचं गणितच कळत नाही
तुझी प्रेम करण्याची रीत मला कळत नाही
हिरव्या शालूत
कळी लाजली
फुलपाखराचे जी
झिंगाट झाले जी.
फिरफिर नाचला
शिट्टी वाजवली
झिंगत म्हणाला
आय लव यू.
झिंग झिन झिंगाट
झिंग झिन झिंगाट.
प्रिन्स चिमण्याने
डाव साधला
बेसुध फुलपाखरू
चोचीत धरला.
फुलपाखरू खाऊन
चिवताई खुश
चिवचिव प्रिन्स
आय लव यू.
झिंग झिन झिंगाट
झिंग झिन झिंगाट.
दूर झाडावर काळा कावळा त्यांचे प्रेमाचे चाळे बघत होता,.......
