ठोकत राहा
घडत जाईन
बोलत राहा
ऐकत जाईन
येऊन दे मनातले बाहेर सारे
कल्पनेला अनाहूत बळ मिळेल
शब्दपंखानी उडत जाईन
पोहोचेन सत्वर कवींच्या गावा
सुंदर कविता लिहीत जाईन
रांगतोय सध्यातरी असं वाटतेय
हळूहळू तुमच्या जवळ येत जाईन
प्रेमाने प्रेमाला जोडत जाईन
ठोकत राहा असेच
हळूहळू घडत जाईन
शोधत राहा स्वतःमध्ये मला
इथेच पुढे असेन तुमच्यासमोर
जवळ येता जरा , दूर दूर जात राहीन
बनायचंय थंडगार बर्फ़ावानी
माया करा मजवर आपुल्या लेकरावानी
कल्पनेच्या जगात रमतो मी
स्वप्नवास्तवाच्या हिंदकळत्या सीमेवरून खुणावणार्‍या,
जिज्ञासेच्या तेज:पुंज आकाशातून दिपवणार्‍या,
अज्ञाताच्या कडेलोट दरीतून उसळणार्‍या,
अंतिम सत्याच्या मृगजळातून अथक ठिबकणार्‍या,
स्थूलसूक्ष्माच्या अथांग वर्णपटातून विखुरणार्‍या,
जडचेतनाच्या जटिल कोड्यातून उलगडणार्‍या,
क्षुद्रतेतून बुजबुजणार्‍या,
विराटाला वेधणार्‍या,
कोलाहलातून गजबजणार्‍या,
एकांतातून निनादणार्‍या,
माणुसकीतून पाझरणार्‍या,
अनावर भोगातून- वीतरागी वैराग्यातून हेलकावणार्‍या,
जाणिवेतून- नेणिवेतून धपापणार्‍या,
अनघड शब्दांनो...
हो मी अर्जुन आहे..
तोच तो अचूक लक्ष्यवेध करणारा
गुणवत्तेने भरलेला
नव्या चक्रव्यूहात अडकलेला
न लढताच पराभूत झालेला
हो मी अर्जुन आहे..
या महाभारतात कृष्ण शोधतो आहे
जगण्याचे सर्व संदर्भ बदललेल्या
या महाभारतात कृष्ण कोठे शोधायचा
जरी सापडला तरी
माझ्या वाटणीला किती यायचा
ईथे अवती भवती सारेच अर्जुन
दिशा हरवलेले...
तो कृष्ण..
सखा गुरू ज्ञाता
परिस्थितीची जाणीव करून देणारा
ध्येयाची जाणीव करून देणारा
आत्मताडनाची कविता लिहू नये...
यात होते असे,
कि आत्मा सोडून
बाकी सगळे दुखावतात
यात काय हशील आहे, सांग!
काय कामाची असली कविता?
माणूस जोडत नाही, ती कविता नाही
ही घे चिकन बिर्याणी,
तुला सांगतो,
कविता म्हणजे बिर्याणी
मसालेदार, स्वादिष्ट!
बोन प्लेट तयार ठेवायची
मिणमिणता दिवा ..
मरगळलेल्या मनाला आशेची चाहूल लागली .
कंटाळलेल्या वर्तमानाला भविष्याची पालवी फुटली.
असाच कोणीतरी देवदूत पहाटे पहाटे समोर आला….
“तुला काही प्रश्न असतील तर उत्तरे मनात फुलवीन” म्हणाला .
जीवनाचे रहस्य काय ?संघर्षाचे बीज काय ?
आनंदाचे आणि वेदनेचे प्रयोजन काय ?
श्री कृष्ण ,मोहम्मद आणि येशूचे साध्य काय ?
त्यांना काय करायचे होते ? ते पूर्ण झाले काय ?
जेटयुगाचे बडवा ढोल,बडवा ढोल !!
निषेधाचाच डब्बा गोल ,डब्बा गोल!!
कर्म अंधारी, वासना विखारी !!
(अ)धर्म तुतारी ,क्लांत शिसारी !!!
टाळाटाळ सरळसोट , टाळाटाळ सरळसोट!!
आपलेच दात आपलेच ओठ !!!
जालपिपाणी टिवटिव गाणी !!
विदेशी विद्वेषी वणवण,तर्कशुध्दि सदैव चणचण !!!
भुक्कड दक्षक भणंग रक्षक !!
दुर्बलांची ऐशीतैशी !! मुजोरांप्रती प्रीतखाशी!!
विफल अरण्यरुदन ,विदीर्ण मूक पीडन !!
गाये हरफनमौला ,गाये हरफनमौला !! तन सुंदर धवल ,पर मन (रहे) सदा मैला!!
आडवाटेला थांबलेला वाचक नाखु
एक टिनपाट महानगर होतं
तिथं एक आय्-डी होता
हा आय्-डी कसा होता?
विद्वज्जड, विचारवंत, साक्षेपी, प्रत्युत्पन्नमति इ.इ.
त्याचा दिवस कसा जायचा?
सक्काळी सक्काळी कायप्पावर इधरका माल उधर सर्कवायचा
लंच टायमात एका संस्थळावर काही अभ्यासपूर्ण टंकायचा
काॅफी ब्रेकात दुसर्‍या संस्थळी थोडा साक्षेपी पिंकायचा
परतीच्या घामट ट्रॅफिक जॅमात पाठथोपट्या प्रतिसादकांस धन्यवादायचा अन् पायखेच्या प्रतिसादकांना हेडाॅन भिडायचा.
एकदा काय झालं?
जरी सबकुछ होतं झिंगालाला तरी वैचारिक वैफल्य आलं बिचार्‍याला.
नंदनवनातली ती कोवळी कळी..
ती खुडण्याचा अधिकार तुम्हाला कोणी दिला?
तुमच्या विखारी वासनेसाठी तिच्या देहाची लक्तर करण्याचा अधिकार तुम्हाला कोणी दिला?
असाल धर्मद्वेष्टे तुम्ही..
तुमच्या धर्मांधतेसाठी तिचं आयुष्य कुस्करण्याचा अधिकार तुम्हाला कोणी दिला?
बाईच्याच पोटी जन्म घेतला ना?
तुमच्या आई ची कूस अशी अपमानित करण्याचा अधिकार तुम्हाला कोणी दिला?
असेल तुमचीही एखादी बहीण
बांधली असेल मनगटावर राखी
त्या राखीचे असे धिंडवडे काढण्याचा अधिकार तुम्हाला कोणी दिला?
रेवा दोन दिवसांपासून थोडी गप्प गप्प आहे, या भावनेनं मधुरा अस्वस्थ झाली होती. वयात येत असलेल्या आपल्या लेकीशी बोलावं, तिचं म्हणणं समजून घ्यावं, असं तिला मनापासून वाटत होतं, पण तिला वेळच मिळत नव्हता.
गचपानात दडलेल्या फुटक्या बुरुजाखाली
पोटार्थी गाईड सांगतोय :
ही तेजतर्रार नावाची तोफ वापरून
अमुक सैन्याने तमुक सैन्याच्या
अमुक इतक्या सैनिकांना
एका क्षणात घातले
कंठस्नान
वर्तमानाच्या विवंचना विसरून
डोळे विस्फारलेल्या गर्दीला
दिसू लागतंय
गाईडने न गायलेल्या पवाड्यातल्या
दंतकथेचं
सोनेरी
पान :
