प्रेमकाव्य

सागर पिंजुन रत्न बिलोरी असतील आणले
अन जीवनाचे सार ओतुनी भरले चांदणे
घडवूनी क्षणभर देव असावा अचंबित ज्यांपूढे
तुझे डोळे ...तुझे डोळे ... हे असे ...तुझे डोळे ॥धृ॥

मुग्धता कधी सुमनांची,
चारुता कधी चंद्राचि,
नयनातुन ती सांडते.
गुढता गहन कोड्याची,
कल्पना नव्या कवीतेची,
नजरेतुन ती मांडते.

या तुझ्या लोचनी, खोल गेलो किती,
तरीही त्रुप्ती मना ना मिळे.
बाळ तान्हे कुणी, मधुरसे हासुनी,
जैसे लळा लावते गोजीरे
गोजीरे.. तुझे डोळे ..तुझे डोळे ... हे असे ॥१॥

तुला साथ हवीय ना माझी ?
मन पाचोळा होवून पसरलंय रानोमाळ
धूळ होऊन विखुरलंय चहुदिशा
आण ते गोळा करून...
नाही जमत ना ?
मग शक्य असेल तर
तुही हो सैरभैर
मग भेटत जाऊ असेच
अचानक
कधीतरी
अनवट वाटांनी

तू जवळ पाहिजे होतीस
ढग आज गरजला होता
पाऊस तुला आवडतो
हे तो उमजला होता
--
बिनधास्त तुझ्यासारखा
असा काही तो कोसळतो
तू नव्हतीस म्हणून
तूझ्यावरचं मीच भिजत होतो.
--
माहित नव्हतं भिजायचं
तुच मला शिकवलं होतं
पावसात कोणाला कळलं नाही
अश्रू मात्र ओघळलंं होतं
--
थांबला पाऊस
वारं सुद्धा मंदावलं होतं
तुझ्या आठवणींच्या मातीने
मन माझं गंधावलं होतं

=====

नजरेतून पायउतार होणं

कधी जमलंच नाही

काय शोधत होतो अखेरपर्यंत

ते कधी कळलंच नाही

तो वेग मंदावला असाच

वारा बेभान वाहतच होता

धावता धावता कधी थांबलो

ते कळलंच नाही

खाली जमिनीवरूनच घेतला

वेध मी आकाशाचा

इच्छा मनात धरिता

तारा निखळून पडला

काय मागितलं होतं

अन काय पदरात पडलं

ते समजलंच नाही

सांगोपांगी कथा बहू ऐकल्या

काही ठेवल्या मनात

तर काही ओठात

जे घडलं प्रेमात माझ्या

ते तुला सांगूनही कधी कळलंच नाही

माझं प्रेम माझ्याकडेच राहिलं

रानवारा...
माझ्या प्रीतीचा उबारा...!!

मन माझं सारखं कलकल करतंय,
चूक करून म्हणतंय सलतंय
फुंकर घालतो त्याच्यावर,
रानवारा...
माझ्या प्रीतीचा उबारा...!!

तुझ्यासाठी काहीही करायला तयार आहे,
धडपड जशी आत तशी बाहेर आहे,
आधार देतो त्याच्यासाठी,
रानवारा...
माझ्या प्रीतीचा उबारा...!!

अवघड किती मिलन तुझं आणि माझं,
आड येती दुनियेची रीति रिवाज,
जात धर्म मानत नाही,
रानवारा...
माझ्या प्रीतीचा उबारा...!!

प्रेम रंग ही कविता  प्रेमाच्या विविध रंगांवर केली आहे . तुम्हाला ही कविता कशी वाटली हे तुम्ही कंमेंट ने कळवू  शकता.

सरसरत्या सरिनी
तुझी आठवण यावी
रिमझिम पावसात
माझ्या सवे तू भिजावी

हुरहुर काळजात
किती माझ्या ग मनाची
तगमग फार होई
कशी तुला कळवावी

हुरहुर काळजात
किती माझ्या ग मनाची
तगमग फार होई
कशी तुला कळवावी

कधी उगवतो दिस
तोहि मावळू पाहतो
तुला कुशीत ग घेण्या
जिव कासाविस होतो

झालो मायेला पारखा
तुझ्या माझ्या विरहाने
दोन शब्दाच्या प्रेमाला
आत्ता किती ग बहाने

कधी डोळे मिटताहि
स्वप्ने तुझीच का यावी
किलबीलती पहांट
तुझ्या सवेच दिसावी

प्रपोज डे
-------------
बेसावध,धुंद क्षणी मनात तिचा विचार आला
तिच्या आठवणी ने वेडा जीव व्याकुळ झाला
*
ताटातूट झालेली ,ती तिच्या मार्गाने ,मी माझ्या
वॉट्सपले भेटू यात का? संध्याकाळी एखाद्या
*
भेटणे तर असंभव होते मार्ग निराळे झालेले होते
ती मेसेजली भेटू यात संध्याकाळी एखाद्या
*
मी पण म्हणालो भेटू यात संध्याकाळी एखाद्या
माहीत होते, ना तिला वचन पाळणे शक्य होते, ना मला

तुझी आठवण, साठवणींच्या कोंदणात अशीच पडून राहिली

गंध मनाचा उडाला नभी

थेम्ब बनुनी खाली कोसळली

तुझी आठवण साठवणींच्या कोंदणात अशीच पडून राहिली

झिजूनी काय मिळवले, माउली ?

चूल मोकळीच राहिली

हात जरी असले मदतीस हजार

तुझी चव मात्र आतच राहिली

उत्तरे न मिळती कोड्याची

सर्व दडले या अंतरी

मनी साठले भंगार सारे

अंगार बनुनी जाळी जीवा

ज्वाला जिथे तिथे पोहोचली

तुझी आठवण, साठवणींच्या कोंदणात अशीच पडून राहिली

चूक घडली , क्षमा नाही , अक्षम्य अपराध हा

आम्ही काशी नाही दाविली

अंगांगाची झाली लाही...
सैल नसू दे मिठी जराही!

मेघामाजी उनाड तडिता
तू सागर मी अवखळ सरिता
मला वाहू दे तुझ्या प्रवाही...
सैल नसू दे मिठी जराही!

पदरामधुनी लबाड वारा
घिरट्या घालत फिरे भरारा
गंध तनुचा दिशांत दाही...
सैल नसू दे मिठी जराही!