प्रेमकाव्य

तुझ्या अंतरीची, मला जाण आहे;
जरी गीत माझे, तुला ताण आहे.
जरी ना निथळली, कधी कांत माझी;
तुझे पावसाळे, मला रोष आहे.
..............................................मुकुंद

गोष्ट आहे ही एक ग्रासलेल्या मुलीची
दरड कोसळली एके दिवशी तिच्यावर कृत्रिम आपत्तीची...

असा काही झाला होता तिच्या मनावर आघात
'मानवी भूकंपा'चा घडला होता कृत्रिम अपघात...

भूकंपाचे केंद्र होते जवळचेच एक घर
राहात होता तिथेच तिचा तो 'प्रियकर'...

प्रेमात असा काही दिला होता त्याने धोका
एकाच फोन कॉल ने बसला होता तिला मोठा धक्का..

त्याच्या दूर जाण्याने तिच्या पायाखालची जमीनच हादरली होती
मनाच्या भूकंपाची ती तीव्रता रिश्टर स्केलवर देखील मोजण्याजोगी नव्हती..

अधरावरल्या दंतव्रणावर जिभ ह्ळुवार फिरली
प्रणय रात्र ति आठविता, गात्रे पुन्हा मोहरली
*
धुंद सारे शब्द होते..कामधुंद त्या भावना
बहर प्रीतिचा मनि, अन मदन दाह सोसवेना
प्रणयाची लाट ओसरे,पण सय अजुन राहीलि
ति प्रणय रात्र आठविता,गात्रे पुन्हा मोहोरेली
*
घेतले मिठीत तु अन कामगंध उधळले
मिसळता श्वासांत श्वास, गंध उन्माद्क परीमळे.
प्राशिता मकरंद अधराचा, खुण मागे ठेवली
ति प्रणय रात्र आठविता,गात्रे पुन्हा मोहोरेली
*
पुनवेच्या चांदण्यात सारी ,ति मधुरात्र डुंबली
प्रणय खेळ खेळता ,रात्र सारी जागवली

उकलत मनाची पाकळी
सांज हळवी होते; कधीतरी.....

भिजवून पापणी ओली
रात्र हळवी होते; कधीतरी.....

चुकवून पाहारे सारे
नजरा-नजर होते; कधीतरी.....

मोडून मनाची दारे,
तिची आठवण
उच ...!
येते;
ऊ...च...!!ऊ...च...!!!

(इतक्या रात्री कोण आठवण करतय कोण जाणे ?)
कधीतरी.....
-मुकुंद

अजून एक काव्यकथा घेऊन आलोय,
अजून एक हृदयव्यथा घेऊन आलोय.
वेदना जुनीच...,
पावसामुळे पुन्हा फुललेली,
कॉफीच्या वादळासह,
पुन्हा मनात सललेली.

अंगणभर पसरलेला पाऊस, कुंपणाशी गुंतलेला गारवा,
उंच भिंतीच्या आडोशाला, गारठलेला पारवा |
गारठलेला मी, अन् थिजलेल्या स्मृती,
जुन्या जखमा पालवण्याच्या, पावसाच्या या जुन्याच रिती ||
म्हणून हा पाऊस मला आवडत नाही.....

स्पर्श वेडे चांदव्यात रूतलेले
खुळ्या अंबरी भाव फुललेले

गेले ढळलेल्या टिपूर रानातूनी
कवडसे गुंतवीत शुभ्र घाटातूनी

शीळ घालीत पवनाच्या दारी
सुरांनी विणली नक्षी त्यावरी

झाकले आभाळ उधाणलेल्या तिमिरातूनी
किलबिल्या रात्री मोकाट फिरूनी

डोळ्यांत बिलगणारे ते काजळनाते
हसूनिया हे ह्रदयातूनी गाते

चांदण्यात उतरूनी आला मुलूख
सुटे गुंता नसे चांदणे नसे तिमिर
नक्षत्रे सारी फिकी ते तुझे चंद्रमुख

अंगणातील जाई हरवली सुगंधात
लोटूनी भय ये तू क्षणात

पांघरली कुसूमांनी रात्र काजळी
शहारतो गारवा राहूनी वल्लरीत
कोवळे चांदणे पानापानांत उतरले
लहरतो चांदवा पाहूनी जलात

चोरपाऊलांच्या मार्गातील धुंद झाली रेती
लाजिरे गुलाब हसले मोरपिसात
नजरेचे म्रूग लागले दौडू
सजे माणिक हिरव्या त्रूणात

ये सामोरी कर दूर चलबिचल
पायघड्या ठेवूनी उभा मी परसात
अधीर डोळ्यांत डुले काजवा
भिजू दे निशा दिव्य तुझ्या सहवासात

अंगणातील जाई हरवली सुगंधात
लोटूनी भय ये तू क्षणात

पांघरली कुसूमांनी रात्र काजळी
शहारतो गारवा राहूनी वल्लरीत
कोवळे चांदणे पानापानांत उतरले
लहरतो चांदवा पाहूनी जलात

चोरपाऊलांच्या मार्गातील धुंद झाली रेती
लाजिरे गुलाब हसले मोरपिसात
नजरेचे म्रूग लागले दौडू
सजे माणिक हिरव्या त्रूणात

ये सामोरी कर दूर चलबिचल
पासघड्या ठेवूनी उभा मी परसात
अधीर डोळ्यांत डुले काजवा
भिजू दे निशा दिव्य तुझ्या सहवासात

ठरवून मुलुख सारा,भिजवून परतलो मी
कळ आतल्या जीवाची,चेतवून परतलो मी |
अतृप्त आर्त वारा,त्रासून प्राशिला मी
मर्जी नसे मनाची,भिजवून चाललो मी ||

बेरंग या जगाला, रंगून टाकताना
रुधीरार्त आर्त माझे हलकेच सांडताना |
तुज रंग रंजीताचा,रक्तरंज हा दिसेना
मनी माझिया सखी हे,काहूर हासवेना ||

न्हावून घे बरे तू ,आसुसल्या सुखाने
दुखवू कसा पुन्हा मी बोलू कुण्या मुखाने?
कोंडून दुःख सारे,विस्फोट आज व्हावे
हे देह संचिताचे,भेदून लखलखावे ||

ती एक वेडी
जुन्या आठवणींचा कोष
मनाच्या कोपऱ्यात ठेवणारी
एक दिवस तिच्याही नकळत
हा कोष जाणिवेत आला
बघता बघता त्यातनं
एक सुंदर फुलपाखरू निघालं
तिच्या तळहातावर अलगद बसलं
अगदी विश्वासानं
ती कुतूहलाने त्याच्याकडे पाहत राहिली
त्याची ओळख पटवू पाहू लागली
हळूच त्याने पंख मिचकावले
तिला वाटलं
ते काहीतरी बोलतंय मिश्कीलपणे
ओळख पटली
ती हसली
तिच्या कल्पनेपेक्षाही ते आकर्षक निघालं
त्याच्या रूपानं हरखून गेली
जुन्या आठवणीत हरवून गेली
एकटेपणी त्याच्याच विचारात डुंबून गेली