कविता

उगवतीस क्षितिजावर हसते दिसते लोभस मोठे
मावळतीला पुन्हाहि हसते पण ते खोटे खोटे
दोन ध्रुवांची विलग अंतरे सलग न वाटे कोठे
दिशा चुम्बकांच्या ऐशा अंतरात साटे लोटे

कुणास ना ठाऊक कसे हे काळिज धडधडते
क्षण एका भेटीस्तव मन अंतर्मन धडपडते

……………………… अज्ञात

शाळा संपल्यावरही केबिनमध्ये 
दिवा जळता ठेवून 
योजना आखत राहणारे मुख्याध्यापक 

कलत्या दिवसावेळी दमून येऊनही
'पुस्तक हवे' म्हणल्यावर 
उत्साहाने सायकल काढणारे बाबा 

तापाने फणफणत असूनही 
थंडीत चार वाजता उठून 
अभ्यासाआधी चहा देणारी आई

स्वत:ची दिवाळी मनाआड टाकून 
माझ्यासारख्या अनेकांना 
उत्सवासाठी घरी नेणारा एसटीचालक

महायुद्धाच्या पटावरचे लक्षावधी छोटे सैनिक 
कदाचित असेच असतील नाही?… 
जीव विझू आला तरीही 
शेवटच्या श्वासापर्यंत…. 
मनापासून कर्तव्य बजावणारे ! 

-- अमेय

एक हुंदका कुशीतला निश्वास सांडला आकाशी
वादळ विरले उरले लाघव हिरवळले चंद्रापाशी
उलगडल्या सावल्या नाचल्या रास जणू हृदयी कोषी
अवसेकाठी पुनव रंगली ना कळले अवचीत कशी

कळा मिळाल्या ऋतुपर्णांना गंध कळ्यांना ह्या वेळी
मेघ दाटल्या नभओळी अंगणी सणाची रांगोळी
वलय शहारा अंकुरला ओठांवर खळखळ ओघळली
जातकुळी ही प्रीत खुळी रुधिरावर अलगद पागोळी

……………………… अज्ञात

नमस्कार

माझा मिपा वर हा प्रथमच लिहिण्याचा प्रयत्न ..

काय लिहावे असा विचार करत असताना वृद्धाश्रम वरील शतशब्द कथा वाचली आणि खालील कविता - संग्रही असलेली - आठवली ,कविता खूप जुनी आहे, मी लिहिलेली नाहीय - पण भावना पोहचवण्या साठी अश्या गोष्टींची गरज नसते..
स्वतःचे लिखाण नसेल तर ते मीपा वर टंकता येते कि नाही हे माहित नाही, हि कविता या आधी मिपा वर पूर्व-प्रकाशित झाली आहे कि नाही ते पण माहित नाही. जर अशी परवानगी नसेल किंवा पूर्व प्रकाशित असेल तर आधीच क्षमस्व.

!! अपेक्षा !!

एक प्रश्न विचारावासा
वाटतो देवा तुला
असा कसा संसाराचा
गाडा तु उभा केला

कुणी न जिंकती कुणी न हारती
कुणी न हसती कुणी न रडती
सारेच अभिमन्यु इथे
नशिबाच्या चक्रव्युहात अडकती

पैजांचा असतो डाव
तीन पत्त्यांत रंगतो खेळ
इथे कुणाचे कुणीच नसती
फक्त असतो हाता-तोंडाचा मेळ

क्षितीजाच्या वाटेवरती
डोळे सारेच लावुन बसतात
तोच सूर्योदय पुन्हा सूर्यास्त
मनातल्या मनात हसत राहतात

ठिणग्यांची कमतरता इथे
अगदीच आहे असे नाही
पण सारे रानच पेटुन उठावे
असे काही घडतच नाही

पावसात भिजूनही मी कोरडाच राहणे
हे जरा नविनच होते
चिंब होऊनही मी धुंद न होणे
हे जरा नविनच होते
.
हा कुठला नवा खेळ?
.
दाटून येता 'तो' जीव असा हुरहुरतो
'तो' येताच दारचा निशिगंध बहरतो
ढग फुटून 'तो' असा काही बरसतो
त्या गंधाने मी आकंठ मोहरतो
.
नेहमी हा पाऊस येतो आणि मी शुद्ध हरवतो
सचैल भिजून भान हरपतो
कोसळणाऱ्या मेघधारांनी माझे सूर भिजतात
हृदयात मेघमल्हाराची गाज उमटू लागते
मनात वसंत रुंजी घालाया लागतो
मग आजच असे का व्हावे?
.
हा वर्षाव कोरडा का वाटावा

सोनेरी किरणं अंगावर पडली
तशी त्याची चुळबुळ सुरु झाली
किणकिण्या डोळ्याने पाहिले त्याने आजूबाजूला
आज नेहेमीपेक्षा जरा जास्त लख्ख वाटत होतं
काय की...
थोडं जास्त दिसतही होतं पण तरी
अजून काही पहावं असंही वाटत होतं त्याला
धडपडत ऊठलं ते
आपल्या चिमुकल्या पायांवर तोल सांभाळत
आजूबाजूच्या अनुभवी जीवांना कळलं आता काय होणार आहे ते
त्यांना एकीकडे आनंदही होत होता आणि थोडं दु:खही
कारण आज 'तो' दिवस होता...
कुठुनशी एक आदिम ऊर्जा अंगात भरून
झोकून दिलं त्याने स्वतःला आसमंतात
त्याने....त्या पक्ष्याच्या ईवल्याश्या पिल्लाने

कानी पडला आवाज पैंजणांचा
झपकन नजर मागे गेली
मनास झाला भास पावलांचा
मला तर वाटले तुच आली

असे कित्येकदा होत असते
तुच सगळीकडे दिसत असते
वार्याची एखादी झुळुकही
तुझ्या येण्याची चाहुल भासते

तु दूर जातेस जेव्हा
परतीची मी वाट बघतो
ज्या वाटेने गेलीस तु
त्याच वाटेवर उभा राहतो

तुझे निघुन जाणे नेहमीचेच
माझेही वाट पाहणे नेहमीचेच
जरी प्रेम आपल्यात टिकुन आहे
आपले भांडण होणे नेहमीचेच