कविता

काट्यांत हरवली वाट
संदिग्ध पावले माझी
वळणावर एका अवचित
अबोल होऊनी गेली....
वस्ती ही आता दूर
वळ्ण्याचा नाही धीर
एकाकी निर्जन रानी
हे श्वास ही होती तीर....
जगण्याचे वादळ शमले
मृत्युची ओढ न उरली
निस्तब्ध शांत या रात्री
ओझेच सावली होई....
भिरभिरतो रानी आता
दिशाहीन जणू रावा
जगण्याच्या आवर्ताला
मरणाचा चांदणचकवा...

पद्मश्री चित्रे (फुलवा)

ओठावर प्रणयी ओल स्नेहमय शब्द जिव्हाळ्याचे
ओषाड घनातिल जणू धरेवर अगतिक वळवाचे
सढळ समागम तृप्त विसावा खेळ ऐहिकाचे
मोहरलेले अंग अंग उधळी मदगंध मनाचे

……… अज्ञात

आज नेहमीप्रमाणे सकाळी ७.३० वाजताची ७४० घेतली. रस्त्यावर धुकं पसरलेलं होत. दिल्ली केंटचा भागात वस्ती विरळ असते, त्या मुळे रस्त्यावर धुकं ही जास्ती दाट होत. धुक्याचा रंग जवळपास काळाच होता त्या मुळे २०-२५ मीटर पुढचे दिसत नव्हते. एक प्रकारची उदासी वातावरणात पसरलेली होती. एसी बसच्या खिडकीतून धुकं बघता-बघता बालपणाचे दृश्य डोळ्यांसमोर तरंगले. धुकं तेंव्हा ही पडायचं पण रंग मात्र पांढरा शुभ्र असायचा. धुक्याच्या परद्याला भेदून सूर्याची सोनेरी किरणे अंगावर पडायची तेंव्हा मन प्रसन्न व्हायचं. कधी-कधी धुक्यात सप्तरंगी इन्द्रधनु ही दिसायचे. पण आज सूर्याची सोनेरी किरणे ही काळपट वाटत होती.

गुंतती खुणा गाठती रेशमी धागे
हृदयात रुधिर रसिकाचे जेंव्हा जागे
चांदणे टिपुर आवसेचे निर्मळ अवघे
चंद्रास न माहित पण; ते पडद्यामागे

श्वासांचे प्राक्तन; सुखवी प्रेम नि माया
चिरतरुण ठेवते अभिलाषा; मन-काया
जन्मास सोबती गोत; खेळ खेळाया
शोधण्या किनारा लाट हवी उसवाया

प्रेरणा कामना उचंबळाचे कारण
ऋतु गंध रंग रस चैतन्याचे सारण
अभिसरण नसे ते; रुक्ष पोरके अंगण
दशदिशा चराचर अस्वादास्तव आंदण

………………… अज्ञात

(सुनीत: वनहरिणी मात्रावृत्त)

बर्फावरती झुंजूमुंजू थंड शांतता करे पहारा 
शेकोटीची ऊब सोडता श्वास गोठतो, फुले शहारा 
दूर कुठेसे शहर जागते आखडलेले पाय मोकळे
पुन्हा एकदा सळसळती जे काल श्रमाने गाढ झोपले 

बर्फावरच्या 'ह्याच्या' हाती बंदुक चमचमणारी काळी
तंबूमधली झोप क्षणाची अंधुक सीमा घाली हाळी 
शहराकाठी 'त्याची' जागा गाडी गाठायाची घाई 
वेळ साधणे सूत्र दिनाचे वेगासंगे वाहत जाई 

ओठांस बंधने हृदयाची
हृदयास प्रेरणा प्राणाची
प्राणास गती मन-शरिराची
शरिरास कुंपणे काळाची

काळास न आहे गोत कुणी
वय चिर ओघळणारे पाणी
अंतास अथांग जलाशय पण
त्यासही किनार्‍याची करणी

गुदमरे प्रयोजन जन्माचे
ईप्सीत न कळते जगण्याचे
प्रणयात म्हणे क्षणशांती परि
सागरास अथक अशांती

………………. अज्ञात

समुद्र......!!

किनाऱ्यावर भेटतात सगळे जरी …
तुझा एकटेपणा कुणा दिसला का कधी
आकाशाचा रंग लेऊन घेतोस
तुझा रंग कधी पहिला का कुणी

हसतोस फक्त लाटांमध्ये ..... तू
रडतोस खोल आत कुठेतरी ………. !

रोज तसाच दिसतोस तू ,… अथांग…
प्रत्येक एकट्याला अरे , तुझाच संग ….
तुझ्या लाटांबरोबर ओठावरचे हसू …
तुझ्या क्षितीजाबरोबर डोळ्यातले आसू ….
पायाखालून निसटलेल्या रेतीचा आधार शेवटी …

हसतोस फक्त लाटांमध्ये …तू ,
रडतोस खोल आत कुठेतरी ……….

अरबट कॉफी चरबट कॉफी |
कागदाच्या कपात करपट कॉफी ||

डोक्याची ग्रेव्ही, इनबॉक्सचं मटण |
कॅफेनची किक, बुळबुळीत बटण |
पहिला ढकलतोय, चारच बाकी |
कागदाच्या कपात करपट कॉफी ||१||

परीट घडी, टायचा बावटा |
आकड्यांची उसळ, एक्सेल पावटा |
बॉस निकम्मा, टीम पापी |
कागदाच्या कपात करपट कॉफी ||२||

पायांची घडी, मांडीवर पोट |
अप्रेझल मीटिंग, बोका भोट |
परफॉर्मन्स मदिरा, रेटिंग साकी |
कागदाच्या कपात करपट कॉफी ||३||

सुकते झडते पुन्हा उगवते भावुक ओले नाते
अवनीलाही कळते ना कोशात कसे तण अंकुरते

स्पर्श खुणेचा थेंब एक , गंधाळ : कुपीतुन उलगडते
रोम रोम रंध्रातुन अलगद अंतरातले दरवळते

कुठेच ना शब्दांचे जोखड मुक्यानेच सारे घडते
झुळुक वाहते अशीच निरलस अंग अंगणी शहारते

………………. अज्ञात

...पारा

तुझ्या पावलांची इथे खुण अजुनी
पडे पावलांना तुझी भुल अजुनी

नभी कल्पनेच्या उन्हाचा धुराळा
तुझ्या सावलीला उरे प्राण थोडा

दिशांच्या उरी वादळाची कहाणी
उरे जन्म आता दिव्याच्या ठिकाणी

फुटे प्राण उल्केसम वेदनेला
फुलांच्या उरी दाटतो घाव ऒला

तुझा शब्द प्राणातुनी साद देतो
जुन्या मैफिलीची जुनी य़ाद देतो

तुझे ऒठ हळव्या मदाच्या मशाली
रुधीरातुनी वाहते तप्त लाली

उङो सप्तरंगी निशेचा धुराळा
असा चंद्र श्वासातुनी माळ थोडा

तुझे गात्र॑ गात्र लपेटून घेतो
तुझे भास श्वासात माळून घेतो