कविता

अंशात तुझ्या वसलो मीही
वाहिले हवे ते निर्मोही
समिधा सुखदा अक्षत ग्वाही
आतंक मनी कुठला नाही

मन अबोलसे स्वर विकलांगी
प्रतिमा न कधीही एकांगी
ध्वनि छेडतसे सम प्रतिध्वनी
हृदयात वलय लय शतरंगी

लाटेस काठ हळवा म्हणुनी
खेळते किनाऱ्यावर पाणी
भारती ओहटते ओघळुनि
डोहात माणकांच्या खाणी

………अज्ञात

डोळ्यांतुनि तयांच्या त्यांचेच भाव होते
हातात गोंदलेले त्यांचे न नाव होते

लटकेच हासणे अन् खोटे मुरडणे ते
अंगात भिनलेले सगळे बनाव होते

शुक् शुक माझ्या कानी चारीकडून आली
मी एकटाच होतो त्यांचेच गाव होते

हातात हात कोणी घेऊन जात होते
जणु आपसांत त्यांचे जमले ठराव होते

शरिरातल्या भुकेचा बाजार पाहताना
का वेदना निघाली, माझ्या न घाव होते

जसे फुलावे रंग साजिरे
श्यामनिळ्याच्या मोरपिसातून
मुके तरी मोहाहुन मोहक
नाते आपुले तसेच आतून..

मी मुरली तू सूर खुळासा
मी यमुना तू माझी खळखळ
तू कविता, मी तुझ्या आतली
आर्त खोल दडलेली तळमळ

तू कान्हा मी अधीर राधा
राघव तू मी तुझी मैथिली
नर्तक तू मी नुपुर नादमय
छुमछुमणारे तुझ्या पाऊली

भेट घडे या वळणावरती
अनोळखीशी आज नव्याने
वर वर सारे परके तरिही
जुळले अंतर जुन्या दुव्याने

परस्परांतच परस्परांनी
पुन्हा नव्याने जावे गुंतून
अनोळखी देहात नांदते
नाते आपुले तसेच आतून..

कुठूनतरी सरकावी वाळू,
भुकंपासारखी धसावी जमीन आतल्याआत.
सार्या आसमंताने ढुंगण हलल्यासारखे हेलकावे द्यावे.
मंथन: सार्या शरीरात, मनात, मेंदुत, आत्म्यात!
खुर्चीत बसल्याबसल्या मांडावेत सरपटणारे दिडदमडिचे हिशेब,
निरर्थक हेलपाट्यांचे
दामटावे अनाहूत घोडे,
अवांतर, वांझ शब्दांचे फोडावे तीव्र बुडबुडे,
टेबलाच्या कोपर्यावर ठेवलेल्या हसर्या बुद्धाच्या डोळ्यातील करुणेचा उगम शोधावा
आणि फेडावे पांग आपल्यातील दिवंगत मानवप्राण्याचे.

टेंडर काढा....साहेब म्हणाले
त्या सरकारी कार्यालयाची भिंत
ओल पकडत होती गेले काही महीने
एक वेळ छप्पर गळकं असलं तरी चालतं
पण आधार देणा-या भिंतीच जर कमकुवत झाल्या
तर कसं चालेल...नाही का?
तर
टेंडर काढा...साहेब म्हणाले...भिंती रंगवून घेऊ
.
.
.
रंगारी आले मग
भिंत केली साफ
घड्याळ, कॅलेंडर, गांधीजींची तसबीर, नोटीस बोर्ड, चिकटवलेल्या नोटीसा, सुट्ट्यांची लीस्ट
सगळं सगळं काढलं
आणि दिला रंग छानसा
शेड तीच पण तरी छान वाटत होतं सगळ्यांना

कुठे वस्ती न घर होते.. मला सारे शहर होते
तुझ्यासाठी र्रुतू सारे,तुझ्यासाठी बहर होते

दिला तू कोणता प्याला, फुटे हा प्राण म्रुत्यूला..
कळेना काय ते होते: दवा होती, जहर होते..

घरांचे बंद दरवाजे, कुणी माणूसही नाही..
सुन्या गावात म्रुत्यूचे किती वेडे कहर होते !

नको कोठेच अश्रूंना मिळू दे माझिया थारा
तुझी दुःखे सुखी होती : तुझे अश्रू अमर होते

जरा पाहून घे राणी र्रुतूंच्या जिर्ण तसबीरी
कधी येथे फुले होती, कधी येथे भ्रमर होते

अता मी वेचतो आहे तुझ्या विरहातले मोती
मला स्मरते युगे होती ..तुझ्यासाठी प्रहर होते !

सुरेख कलाकृती, ईश्वरी निसर्ग छंद
कणा काणात दाटला, खुलला रंग रंग ll १ ll

निळ्या नभावरी, आरंभ लख्ख सूर्य
कृष्ण रजनी मिरवी, तारका शुभ्र रंग ll २ ll

सृष्टी पांघरे, वनराई गर्द हिरवाई
तेथ नटले कितीक, सुबक पंख रंग ll ३ ll

निळ्या गगनातळी, खळाळे जल निळाई
गूढ तयात मिसळती, जीव कैक रंगारंग ll ४ ll

उन्हात माळवरती, देह वृक्ष निष्पर्ण
निरोप सावळा मेघ, उमेद जीवनरंग ll ५ ll

नाजूक धागा नात्याचा, भासता जीर्ण
समेट घट्ट सांधितो, पुन्हा प्रेंमरंग ll ६ ll

मन रे धाव रोखुनी घे
सरती मागे सोस वयाचे
निजलेले ना अजुनी जागे
रोज सकाळी सायंकाळी
काळ सरकतो मागे
मन रे धाव रोखुनी घे…….

असलेले ओंजळीतले जग
श्वास तयास लगडलेले बघ
घे पिउनी अमृत भरलेले
ते जितके तितकेच पुरेसे
जगण्या अधिक न लागे
मन रे धाव रोखुनी घे…….

मरण अखेरी शून्य सोबती
झुळुक वादळे येती जाती
वातीविण तेवे ना पणती
धर छाया कळवळते ज्योती
व्यर्थ मानवी दंगे
मन रे धाव रोखुनी घे…….

……………. अज्ञात

आकांक्षेच्या भरारीने उजळून निघतं सारं
आणि "जगण्या"च्या काळोखात भरडून निघतं सारं
मनाला उभारी मिळता मिळता ध्यास कोलमडत जातो
हाकेच्या अंतरावरला हेतूही दिसेनासा होतो
तरीही... धावत आलो, धावत असतो, धावत राहणार मी
भविष्याच्या पडद्याआड साचलेलं पहाणार मी
शोधत राहणार सुख-बिख फिरत दिशा दाही
तुझ्या माझ्यात घडत राहतं बरंच बरंच काही