कविता

अतृप्त असावे सारे
मन तृप्तीतूनच पाही
तृप्ती'ही असते क्षणिका
अतृप्ती चिरंतना'ही

मानवास जन्मी एका
नीज सांगे ति ही काही
मन क्षणात चाखे तिजला
अन् क्षणात काही नाही

सारा हा जन्म तरिही
का धावे तिच्याच पाठी
मरणाही भेटी येता
अतृप्ती उरते गाठी

वळे न माथा दिशा एकली मूक चालणे आता
स्पंदने हरवली आकाशी पार्थिव उरली गाथा
काहुर ब्रह्मानंदी विरले कवेत तुझिया नाथा
भोगुन झाले प्राक्तन आत्मा म्हणे जाहलो जेता

मी-माझेपण, रिक्त-रितेपण व्यथाच नाही दाता
निराकार आकार तुझे परिपूर्ण जाहली गीता

………………… अज्ञात

महाग जगणं
कलंकी पदवी,
बंबाळ चिरंजीव
अश्वथामा !!!!

मिळतात गळा
घालून माळा,
कापतात नरडी
माघारी !!!!

नेसतात सोवळे
घालतात डाका,
डोमकावळे
रातंदिन !!!!

भेटते यश
नाहीत पैसं,
उघडी मांडी
टीचभर !!!!

महाग मरण
नाही सरण,
गटारी भरल्या
मूडद्यान्ही !!!!

श्री. साजीद यासीन पठाण

प्रेमाच्या उगमी येथे,
सहजी कवित्व झरते
जे बोलत जातो मी ही
ते ते कवित्व होते

जरूरी ना काव्यगुणांची
श्वासासम सहजी येते
कुणी न करताही तेथे
ती-कविता होऊन जाते

उस्फूर्तता ही कैशी?,
प्रतिभेशी नाही घेणे
ते देवाजीच्या घरचे
सहजाचे साधे लेणे.

कधी हात तिचे दिसतात
मज मेहेंदी दिसून येते
स्पर्शाची अठवण का ही?
मग मनात उरुनी जाते?

शरीराचा गंध तसाही
मज वेडाऊनच जाई
शब्दांचे सरते काम
अन कविता केवळ राही

वसा संस्कृतीचा

ऋण सावकारीच फेडण्या
कुणब्याला दुष्काळाचा शाप
रात्रंदिन कष्ट करायचा
नाही थांबला कधी बाप

उठून पहाटे रोज माय
सारवते दुःखाच्या भिंती
सोसत चटके दारिद्र्याचे
दिस रोज मावळती

राणी डुलणाऱ्या पिकामंधी
दिसू लागे साखर गोड
जल्म गेला मातीत अवघा
तळहाताला आले किती फोड

गाई गुरांच्या हंबरात
वाढे संसार शेणामातीचा
सुख नांदावे घरीदारी
वसा जपतो संस्कृतीचा

थकलेला चार घास खाऊन
जाई तृप्त होऊन वाटसरू
जिच्यावर जगतो आम्ही त्या
काळ्या आईला कसं विसरू

संतोष बोंगाळे

कशाला उसासे हवे आर्जवांचे  
नवी वागण्याची तर्‍हा ही कशी
उगा श्वास श्वासांस जाळीत येतो 
फिरे जो तुझा हात देहानिशी 

तिथे चंद्र माथी चढूनी नभाच्या 
मनासारखे चांदणे शिंपुदे 
रतीला म्हणावे तुझ्या साजणाचे 
जरासे निखारे विखारास दे  

प्रिये खेळ आहे खरा संयमाचा 
कसे आवरावे कळेना तुला 
अगे मंद चालीतली रागदारी 
असे ही नव्हे हा स्वरांचा झुला 

जसे मोगर्‍याने फुलावे सुखाने 
तसे वाढवूया निशेला सखी  
हळू माधुरीचे भरू देत प्याले 
उधाणास येऊ नको सारखी   

-- अमेय

बेधुंद मनीचे बोल
निसटून चालले होते
चंचलशा त्या लहरींना
मी हळूच टिपले होते

ते बोल खुळेसे काही
अविचल त्या अस्फुट तारा
वळणाशी भिरभिरणारा
तो सोसाट्याचा वारा
बांधून कधीचे ज्यांना
मी उरात जपले होते

मी बोल बोलता सारे
अस्तित्वच बहिरे झाले
अविभाव आर्त स्वत्वाचे
ते अजून गहिरे झाले
जिद्दीच्या तेज कणांनी
आयुष्य रापले होते

त्या उधाणलेल्या लहरी
संकोच गोठवुन गेल्या,
विझलेल्या सामर्थ्याला
अवचीत पेटवुन गेल्या...!
मी ध्येय गाठले तेव्हा
हे भान हरपले होते...

आभाळाच्या सावलीत जमिनीच्या पोटातून झरणारी माया पित शांत पहुडली होती सगळी
कुणा दोन अनोळखी हातांनी ओंजळीत मावतील तेव्हढी उचलून नेली कच्ची बच्ची

एकमेकांची ओळख घट्ट धरून मुठीत एका अनोळखी वर्तुळावर जावून पडली सारी
सुरु झाला खेळ तशी, कधी भिजत, कधी थिजत शोधत राहिली हरवलेली जमिन
फिरत राहिली काळचक्रावर भोवळ येईस्तोवर

काही घडली,काही मोडली
दोन हात तिम्बत राहिले त्यांना
मनाजोगता आकार येईपर्यंत

भाजून काढताना, हात कुणालातरी सांगत होते
'तावून सुलाखून निघाल्यावरच पक्की होतात मनं…
वाजवून बघावीत एकदा , आणि नेभळट वाटली तर मांडूच नयेत बाजारात.'