कविता

माणसाचा स्वभावाच आहे तो...

माणसाचा स्वभावच आहे तो
कुनि कामाला पुढे ढकलतो,
बॉस अप्रेजल पुढे ढकलतो,
तर एखादा गरीब मरणाला पुढे ढकलतो
मरणाला कवटाळणारा क्वचितच जन्माला येतो,
न मागता सगळे देणारा देवत्वाला पोहोचतो.
तरीही मरणाच्या बाजारातली तेजी काही सरत न्हाई,
काही जन मात्र चंदनाच्या लाकडाशिवाय सरणावर चढत न्हाई

का गं आज अशी शांत का ?
कोणी बोललं का तुला ?

विशेष काही नाही.
आज स्वतःशीच बोलायचं होतं.

इथपर्यंत पोहोचन्यात एक तप गेलं
पण आज अस वाटतं की रोजनिशीच एक पान उलटल

आज जाणवलं स्वतहाकडे पाहून,
कधी कळलच नाही वेळेमाघे धाऊन,

का, कशासाठी धावले हे कधी उमगलच नाही,
तेच तेच प्रश्न पुन्हा पुन्हा समोर उभे राही,

खरच अशी होते का मी,
अल्लड वार्‍यासारखी होती जी,

आता पाठीचा कनाही वाकलाय,
चेहर्‍यावर भूतकाळ दाटलाय,

एकटीच चालताना कधी आधाराची गरज वाटली नाही,
चालताना कधीच भावनांची गर्दी मनात दाटली नाही,

तू उत्तर नाही दिलंस मला
मी एक प्रश्न विचारला
का तुझ्यातल्या नव-याने
आज माझ्यावर हात उगारला?

तू उत्तर नाही दिलंस मला
हवं तर पुन्हा विचारते
तुझ्या चुकांचं खापर मी
का डोक्यावर माझ्या मारते?

तू उत्तर नाही दिलंस मला
मी केव्हाची वाट पाहत्येय
संसार अधोगतीच्या प्रवाहात जातोय
आणि मीही त्यात वाहत्येय

तू उत्तर नाही दिलंस मला
उलटून बोलतोयस तू फक्त
तुझ्यासारखाच मीही जाब विचारला
तर का खवळतंय तुझं रक्त?

रोजच्याच राघववेळी, उठण्याची घटिका झाली 
दिवसाचे विझले डोळे, रात्रीस नीज ना आली

वडिलांच्या कानी बोले, आवाज आज आईचा,
"पुत्राच्या वाढदिनाचा, सोहळा खास घाईचा"

"पाहता पाहता सरली, परि कैशी इतकी वर्षे?" 
बाळाचे कौतुक दाटे, डोळ्यांतुन श्रावण बरसे

औक्षणास उठते माता, वडिलांचा धरुनी बाहू 
"उठवाया सोनूल्याला, दोघेजण मिळुनी जाऊ"
 
थरथरत्या हातांवरती, सावरती हार फुलाचा
भिंतीवर सैनिकवेषी, हसतो चेहरा मुलाचा

-- अमेय

जाणीव एक कोण्या बीजापरीस असते
संवेदना फळाची शाखेस भार नसते
गंधास स्वाद जेंव्हा परिपक्व फूल होते
शब्दात भावना अन सारीतेसामान झरते

त्या ओढ अर्पणाची समिधा समर्पणाची
व्हावा तृषार्थ कोणी आकंठ तृप्त ह्याची

………………… अज्ञात

येतील का
मिपा चाळत असताना एका धाग्याचं नाव वाचलं आणि त्या मक्त्याला धरून विचारांना बरोबर घेत मग काव्य सुचत गेलं...

नाणेघाटच्या अविस्मरणीय ट्रेक मधील एक निवांत क्षण

मंतरलेले दिवस ते, आता परत येतील का
वेळीअवेळी मित्र माझे हाका मारत येतील का

मान्य आहे सगळे येथे गरजेपुरते सखे
गरजेला मी साद घालता तरीही धावत येतील का

भेटलास आनंद झाला, नको म्हणाया कुणी
नाही भेटलो म्हणून साले शिव्या घालत येतील का

झडली तुझी जीभ
गेली तुझी वाचा
होउ दे रे खाचा
डोळ्यांचिया

पडतील रे पाने
कुणी लावीना शेपूट
राहशील असाच
राणीविना

वेचशील कागद
मागशील भीक
मारुनिया झाडू
राहशील

झालं रे वाटोळं
तुझा वळला संगाड
टोचतील कावळे
बसुनिया

फळवशील रांडा
महारोग होईल
पडतील कीडे
अंगावरी

अशी शापवाणी
कानाला सवय
वाढले ते वय
मन नाही

अज्ञाताचे पन्ख पसरुन
काळपक्षी सांद्र क्षितिजे खुणावतो
अन अस्वस्थ ललाटरेषा
श्रांत चांदण्याचे कवडसे मोजत
शोधत रहातात विसावा
अन्तराळाच्या कुशीत ...

तेव्हा रिकामे रस्तेही ...
शोधत सरपटतात
उद्याच्या प्रवासाची हरवलेली दिशा अन
प्रसववेणा देणारी पहाट शोधू पहाते
दिवसाच्या उजाडण्याचे कारण..

आणि आसमंताच्या नि:शब्द कूपात मी
चाचपडत असतो आणि शोधत रहातो..
.....फक्त एका कुशीचा किनारा

एका मित्राने मला परवा सांगितलं की त्याच्या मुलाला (म्हणजे त्याला स्वतःलाच) शाळेने दिवाळीसाठी एक `प्रोजेक्ट' दिलंय `प्रोजेक्ट'. ज्यात दिवाळीचे `गुड इफेक्ट्स आणि बॅड इफेक्ट्स' (मुळात हे आधी मला काय ते समजलं नाही) लिहून द्यायचे होते. बॅड इफेक्ट्स म्हणाला मी गूगल वरून काढले. (:D बर... म्हटलं मी) गुड साठी काही बघ ना जमतं का लिहायला, एखादी लिस्ट, एखादं ग्राफिक किंवा एखादी कविता.

तेंव्हा सहज सुचली ही कविता काम करता करता. सांगा कशी वाटते.

दिवाळीचे चार दिवस
मजा येते भारी
दिव्यांनी रांगोळ्यांनी
घरे उजळती सारी ||धृ||

चीत्कला चपळ चमके गगनी
स्वर उमड घुमड घन प्रतिध्वनी
थरकापे अवनी तपोवनी
डोळ्यात आंसवे विद्ध मनी

काळीज तळी अवखळ पाणी
जळ खळाळे विकल होवोनी
अस्वस्थ मेघ धावे कोणी
चातक चोचीत शुष्क रमणी

वेदना सखी मिरवे अंगी
श्रम दाह शमे ना एकांगी
शिडकावा तनभर भावुकसा
व्हावा अमृतमय शतरंगी

……………. अज्ञात