क्षण

आपल्या त्या लहान होत जाणा-या घरट्याकडे
'किती ऊबदार होतं आपलं घरटं!'
क्षणभर पंख थांबले...
.....
.....
पण क्षणभरच
त्याने मान फिरवली परत गर्रकन,
पंखात वारं भरून घेतलं
आणि एक जोरदार भरारी घेतली आकाशात खुल्या

मस्त!

फार सुंदर कविता!

कुठुनशी एक आदिम ऊर्जा अंगात भरून
झोकून दिलं त्याने स्वतःला आसमंतात
त्याने....त्या पक्ष्याच्या ईवल्याश्या पिल्लाने
आणि ऐकू आली ईतर अनुभवी पक्ष्यांना
ती चितपरीचित फडफड पंखांची
'मी उडालो आई'
'हो रे पिला, तू उडालास'
जणू एक सोहळा साजरा होत होता आज त्या घरट्यात
त्याने उडता उडता मागे पाहिलं
आपल्या त्या लहान होत जाणा-या घरट्याकडे
'किती ऊबदार होतं आपलं घरटं!'
क्षणभर पंख थांबले...

>>> __/\__ अत्यंत भावस्पर्शी!

सुंदरच!
छानच कल्पना आहे.

खूप सुरेख लिहिलंस रे.

आई ग्गं !!!
मागे बघण्याचा क्षण आणि भरारी घेण्याचाही क्षणच..
स्वतःच्या आयुष्यातले दोन्हीही आठवून क्षणभरच ( ! ) हळवी झाले.

'क्षण' चांगला पकडलाय - कविता आवडली.

क्षणाचा सोहळा भावला.

क्षण आले क्षण गेले अन आयुष्य माझे कण कण सरले
सरले हसणे सरले गाणे आता केवळ कण्हणे उरले
आयुष्याची जळती वात कणा-कणाने मागे सरली
चिवट जीवाची दुर्बल आशा पोतडीत ना आता उरली
फिकट जांभळी निळ्सर झाक आणि आतली ओली हाक
सरुन गेले क्षण सोनेरी आता उरला निव्वळ धाक
परसामधल्या माडांची ही सरुन गेली उमेद सारी
लुटुन टाकले होते नव्हते जगण्याचा ना ध्यास उरी