तोच चांद नभी अन्
रात आज तीच ती
सागराच्या लाटेवरची
गाज देखील तीच ती
तोच वारा... तीच नशा
तेच धूसर क्षितिजही.....
त्याच त्या नभामधुनी
चांद किरणे तीच ती....
मात्र आज नको मज हे
आठव तुझी दाटते.....
साय-ओल्या वाळूमधली
पाऊल खुण बोलावते....
तू असशी जर इथे तर....
सर्वकाही हवेसे!
तूच नाही जर इथे तर....
जीणे अर्थहीन... नकोसे!!!
ऐन समयी नित्य येई
त्या लहरींतूनी मंजूळ ध्वनी
तरंगे किनारी फुले सुगंधी
अंतरंगी भावपिसारा पसरूनी
रेशमी हिंदोळ्याच्या शुभ्र तटी
मनोहर निर्झराची मुक्त वाणी
फुलून आल्या दिशा दाही
चोहीकडे हसे वसुंधरा कामिनी
हिरव्या दलांत बोल नुपूरांचे
निळ्या अंबरी चुकली धरणी
संदीप औलीया आहे याची साक्ष देणारी ही एक सुरेख कविता ! स्वच्छंद जगण्याची आदीम उर्मी प्रत्येकाच्या अंतरी आहे पण रोजच्या जगण्यात ती हरवून गेलीये. स्वानंद किरकिरेची शायरी रांचो नांवाच्या स्वछंदाला शोधतांना हृदयस्पर्शी होते आणि डोळ्यात पाणी तरळवून जाते....
बहती हवा सा था वो,
उड़ती पतंग सा था वो,
कहाँ गया उसे ढूँढो
हम को तो राहें ही चलती
वो खुद अपनी राह बनता
गिरता संभालता, मस्ती में चलता था वो |
हमको कलकी फिकर सताती,
वो बस आज का जश्न मनाता,
हर लम्हें को खुल के जीता था वो |
तुझ्या अंतरीची, मला जाण आहे;
जरी गीत माझे, तुला ताण आहे.
जरी ना निथळली, कधी कांत माझी;
तुझे पावसाळे, मला रोष आहे.
..............................................मुकुंद
मागचा सारा चुकारा मागते
दु: ख अवघा धृवतारा मागते
थेंबही नाही उभ्या रानात अन
जिंदगानी शेतसारा मागते
केवढे जहरुन हे गेले शहर
वीषही आता उतारा मागते
वेदना ओथंबुनी येतात अन
सूख मोराचा पिसारा मागते
जो कधी उधळून ती जाते स्वत:
प्रीत तो सारा पसारा मागते
डॉ. सुनील अहिरराव
गोष्ट आहे ही एक ग्रासलेल्या मुलीची
दरड कोसळली एके दिवशी तिच्यावर कृत्रिम आपत्तीची...
असा काही झाला होता तिच्या मनावर आघात
'मानवी भूकंपा'चा घडला होता कृत्रिम अपघात...
भूकंपाचे केंद्र होते जवळचेच एक घर
राहात होता तिथेच तिचा तो 'प्रियकर'...
प्रेमात असा काही दिला होता त्याने धोका
एकाच फोन कॉल ने बसला होता तिला मोठा धक्का..
त्याच्या दूर जाण्याने तिच्या पायाखालची जमीनच हादरली होती
मनाच्या भूकंपाची ती तीव्रता रिश्टर स्केलवर देखील मोजण्याजोगी नव्हती..
संदीपची कविता रसग्रहणापलिकडे आहे कारण त्याला जे सांगायचंय ते सहज, सोपं आणि समोर आहे. प्रत्येक शब्द बोलका आणि प्रत्यकारी आहे. शब्द वाचताक्षणी आपण त्या अनुभवाशी एकरुप होतो, मग अजून रसग्रहण काय करणार ? तरीही त्याच्या या कवितेला एक दाद म्हणून हा रसास्वाद सादर केल्याशिवाय राहावत नाही.
विशाल भौंची नेहेमीप्रमाणेच सुरेख गजल वाचली 'वंचनांचे खर्चही पडताळणे आता नव्याने' आणि आमच्या काही वंचनांचा बांध फुटला! ;)
शोधतो मौनात बागा, निरखणे आता नव्याने
पेठ गल्लीबोळ फिरुनी शोधणे आता नव्याने!
कोणत्या त्या बंगली वसते परी सांगा गड्यांनो?
फाटकांच्या अंतरी डोकावणे आता नव्याने!
'भारती' अन 'वाडिया'ही वाटती का क्षुद्र आता?
फर्ग्युसनच्या मृगजळी धुंडाळणे आता नव्याने!
'सीसिडी'ला पडिकणे मी सोडले आहे अताशा
वंचनांचे खर्चही पडताळणे आता नव्याने!
भल्यामोठया तंट्यातून , तू जन्म मला दिला
अगदी थोड्या क्षणात , तू पोरका याला केला
आधार देतो म्हणून , तू थोडा पुढे आला
पुढे येऊन माझा , आधारच घेऊन गेला
तेव्हाच माझ्या मनी , एक कोडं उभं होतं
देवा तुला नक्की काय करायचं होतं ?
सुख म्हणून दिलस , ते झोळीत नाही पडलं
किती सांगू तुला , नेमकं काय काय घडलं
साठवण्या ते सुख , तू झोळी मला दिली
माझंच नशीब खोटं , ती ही फाटकी निघाली
सुख म्हणून नक्की , तुला काय द्यायचं होतं ?
देवा तुला नक्की काय करायचं होतं ?
तीन कोटी टिऱ्या* / आभाळ देखती
नाके ती टेकती/ धरतीला
फाटलेली चड्डी/ शर्ट असे, नसे
लढावे ते कसे/ हिवाळ्याशी
हातातले त्यांच्या / गंजके खुरपे
झपाझप कापे/ गवताला
डोक्यावर त्यांच्या /नसे ते छप्पर
फुटके खप्पर / आईबाप
शाळेमाजी त्यांना/ नसे ते शिक्षण
"रात्रीला भक्षण / काय करू?"
वाढदिवसाचे / फुगलेले फुगे
रंगीत नी झगे / कोठून ते
तीन कोटी पोरे/शेतांत राबती
भयाण सोबती/ दारिद्र्य ते
दुख्खाचीच कढी /दुख्खाचाचि भात
जेवोनिया तृप्त / कोणी नसे
मधूनच जाई / नवी आगगाडी
शहरची जाडी/ पोरेबाळे
