फुकाचे भरवसे मिळतात सारे, हवे ते नेहमीच हुलकावते..
मागावयाचे कुणाला-कशाला.. वेदना मनातील वदू लागते!
जगातील घडणे - जगाचे बिघडणे.. जगाचीच सारी दोषांतरे..
विवेकात शक्ती किती ती असावी.. डोळ्यात दिसती जुनी जळमटे!
कधी दिव्य काही मनातून उठते [की] स्वतःचीच झोळी खुजी भासते..
फुटक्या घड्याची ओंजळ कितीशी.. थेंबासही ती नको वाटते!
आशा-निराशा.. पुन्हा तीच रेषा.. गिरवण्यात आयुष्य शिलगावते!
असावी मनाची किती लक्तरे ती.. वेचावयाला उलटती युगे!
राघव
पापण्यांच्या दाराशी हाक येती
जीवास जखमांचे रंग फुटती
घन वेदनांतूनी पाऊस असा रडतो
दूर दूर वारा टाहो फोडतो
उरात क्षितिजाच्या वैषम्य पेटले
वैरी वादळ डोळ्यांत आले
आगीत बुडाला प्राण वेडापिसा
राऊऴातला नाद अस्त झाला कसा
अविचार करण्याआधी
एक काम कर
कृत्रिम जगाच्या चौकटीतून
एकदातरी बाहेर पड
दऱ्याखोऱ्या कडेकपारीतून
पाखरासारखं उडून बघ
खळाळणाऱ्या नदीमध्ये
मासोळीसारखं पोहून बघ
फेसाळ धबधब्याखाली
निमुट उभा रहा
पावलं थकेपर्यंत
बेलगाम धावून पहा
रस्ता हरवलेल्या पावलांना
खोलवर जंगलात ने
गळा फाटेपर्यंत ओरड
आसवं संपेपर्यंत रडून घे
संध्याकाळ झाली की
डोंगरमाथ्यावर जा
सावल्या लांबताना अन
सुर्य हरवतांना पहा
संदीपच्या या कवितेविषयी लिहीण्यासारखं माझ्याकडे काहीही नाही, फक्त एक उत्कट अनुभव आहे तो मांडण्याचा प्रयत्न करतो. ही कविता कार्यक्रमात एकदा तरी सलीलऐवजी संदीपनं गावी, अशी अत्यंत प्रामाणिक इच्छा आहे, कारण तो ही कविता जगलायं.
आयुष्यातली सगळी नाती मान्यतेची आहेत कारण विवाह या बेसिक मान्यतेतून ती निर्माण होतात. पत्नी ही व्यक्ती नाही, ते तुम्ही घडवलेलं एक नातं आहे. जो हे नातं अत्यंत उत्कटतेनं आणि हृदयाची बाजी लावून घडवतो, त्याला ही कविता कळू शकेल. मजरूह सुल्तानपुरींनी म्हटलंय :
मंद मंद पहाट वेडी
दवांत नाचती अजूनही थोडी
उतरता माथ्यावरूनी रात्र खुळी
उमलली गगन वेलींतूनी सूर्य कळी
निळ्या निळ्या अभ्रांच्या छतावरूनी
गेले कोमल किरणांचे कर फिरूनी
फडफड पाखरांची उभ्या झाडांवरती
उषाराणी अशी तेथूनी फिरती
ऐसे लावण्य झाकाळती धुके
असीम धरेचे रम्य गूढ बोलके
अडखळत अडखळत चालताना फार पारा चढतो
असं वाटतं जो तो येऊन माझ्याच पुढ्यात अडतो
ट्रॅफिकमधे गाडी स्कूटर, गर्दीमधे माणसं
हॉर्न वाजवून, ओरडून बिरडून बदलत नाही फारसं
वाटतं एकेकाला कुदवावं, किंवा सरळ साला उडवावं
काय म्हणजे मला चायला ज्याने त्याने अडवावं?
पण कुदवताही येत नाही, उडवताही येत नाही
मनाला जे हवं ते घडवताही येत नाही
आता आम्ही सलमान खान नाही, की कुणी लोकल डॉन नाही
आणि बघताच जगाने बाजू व्हावं, अशी आमची शान नाही
बरं उडत बिडत जाऊ शकू तर आम्ही ब्याट म्यान नाही
मग आहेच आपली चरफड, शिव्या-शाप नि खळखळ
भरली होती एकदा 'Social Networking' ची सभा
Twitter होता मध्यस्थानी, Facebook सोबत उभा..
चढ़ाओढ़ होती लागली, कोण Social Networking चा राजा
Google Plus आणि Ibibo करत होते प्रसिद्धीसाठी गाजा - वाजा..
Orkut म्हणाले Facebook ला , तुझ्यामुळे गेली माझी खुर्ची
Facebook च्या आगमनाने Orkut ला भलतीच लागली होती मिरची..
Linked IN म्हणाले आहे मी 'Professional', मलाच करा 'King'
सगळे म्हणाले, "Timepass" की बात करो तो "LINKED IN is Nothing " ..
Whatsapp म्हणाले गर्वाने, करतात मला सगळे Like
काय माहित,देव जाणे, रूसून कोपऱ्यात का बसले Hike..
प्रेम म्हणजे साला ,
अंधार झालाय अंधार .
अब्रू वेशींवर टांगलेली नि,
भावनांचा चाललेला व्यापार .
नजर वखवखणारी असूनही येथे,
कोवळ्या कळ्यांना धुमारे फुटू लागतात.
अन प्रेमाचा पाऊस पडला तरी कुजण्याइतकी,
नात्यांची बीजे भिकार असतात.
---------------------------------------------
बायकांच्या बडबडीने जेव्हा
इच अँड एव्हरीजण कंटाळला
'रोज शंभरच शब्द बोलायचे'
सरकारने नियम काढला
मला फारसा त्रास नव्हता
नेहमीच मी कमी बोलायचो
गप्पा,भांडण,उपदेश
मोजक्या शब्दांत मांडायचो
नियम लागू व्हायच्या थोडं आधी
मला भलताच नाद लागला
एका गोग्गोड बडबड्या पोरीवर
नकळंत जीव जडला
व्हॅलेंटाईन डे च्या दिवशी तिला
प्रपोज करायचं ठरवलं
शंभर शब्द काय बोलायचे
गणित मांडायला घेतलं
