कविता

शांत समय अन् एकांत किनारा, हेच माझे सोबती
न लगे मग दुजे कुणी, न प्रेयसी न कुठली नाती

धीर गंभीर स्वरांमधुनी तो, गुज सांगे मज कानी
अन् प्रत्युत्तरामधे घेऊन जाई,
माझ्या कविता आणिक गाणी

शांततेच्या गुढ उदरी दिसे, निशब्द मनाची वाट
उलगडी ती मज समोरी, गत आठवणींचा पट

ध्यानस्त बैसले मन, ध्यानस्त तो काळ
पण कळले नाही मजला, कशी गेली अत्तरासम वेळ

दिस सरला, वेळ सरली ; सुर्य अस्तासी निघाला
अस्त त्याचा तो इथला, पण जन्म असे तो पलिकडला

असेच सारे विचार छळती, आज का हे मज एकांती
बुडुन जातो सुर्यासह मी, पुन्हा उगवण्या नवीन जगती

लांबती हे श्वास हल्ली..सोबती घेवून जा...
तू मला भेटायला ये..एकदा येवून जा!

शेवटी आयुष्यही असते प्रवासासारखे...
तू तुझ्या गावात थांबा तेवढा ठेवून जा!

तो तसा आला नि गेला..वादळाच्या सारखा...
पण मला सांगून गेला..दीप हो,तेवून जा!

वाहते आहे अनावर,तू मला प्राशून घे...
या नदीला सागराची वा दिशा देवून जा!

सूर्य विझता रातही चालून येते नेमकी...
तू नभीचा चंद्रमा हो..चांदणे लेवून जा!

—सत्यजित

त्याची आणि तिची आज अचानक भेट झाली
दोघांच्या हि डोळ्यांना एकमेकांची ओळख पटली

त्याची आणि तिची कधी काळची घट्ट मैत्री होती
एकमेकांना एकमेकांची हवीहवीशी सलगी होती

पण आज मात्र ते होते एकमेकांसाठी जसे अनोळखी
होती त्यांच्यात जवळ जवळ एका तपाची खोल दरी

कधी काळी त्यांनी ही एकमेकांसाठी स्वप्न पहिली होती
कधी काळी त्यांची ही राधा कृष्णा सारखी निखळ मैत्री होती

पण आज राधा होती अनय ची आणि तो होता रुख्मिणीचा
तरीही आज त्यांच्या नात्यातला एक रेशमी धागा तसाच होता

चालता चालता जरा विसावे, दाट सावलीत जरा निजावे
गंतव्यास अंतर बरेच बाकी, मागे वळून जरा पाहावे

जे राहिले मागे ते विसरावे, जे आले सोबत ते घेत चालावे
हरवले त्याची बेरीज कसली, मिळेल त्याचे आनंद असावे

पडावे प्रश्न मनी अस्तित्वाचे, ह्या गूढाचे अर्थ कळावे
अनंत आहे सागर बाकी, एकच अमृत घोट मिळावे

निनाव
१७.०३. २०१७

नेत्रभिंग बसवले नवीन, पण कोन तोच दृष्टीचा,
वैद्यकीय प्रगती अफाट, उपयोग काय हो त्याचा !

लांबले आयुष्यमान, भर शून्य कर्तुत्वाचा,
तगले जीव अनेक, उपयोग काय हो त्याचा !

जल, रस्ते, हवाई मार्गे, आक्रसला भूगोल जगाचा,
वेळ नाही घरी थांबायाला, उपयोग काय हो त्याचा !

वसविली आडवी नगरे, गाठला कळस उंचीचा,
निसर्ग नाहीसा केला, उपयोग काय हो त्याचा !

लडबडला, मग गडबडला, भाव अहो तेलाचा,
अर्थशास्त्रात खुलासे अनेक, उपयोग काय हो त्याचा !

महागाई आली गेली, झगडा चालूच आयुष्याचा,
सुगी जगाच्या बाजारी, उपयोग काय हो त्याचा !

आज पुन्हा एकदा विरुनी जावे वाटते
शून्यातले शून्य पण अनुभवावे वाटते

शून्य व्हावी आज काया, शून्य व्हावेत पंचप्राण
विरुनी जावेत जड देहातील पंचभुंतांचे भासमान

गळून जावेत पंचकोश,अन गळून जावा हा अहंकार
त्यातूनच होऊ दे पुन्हा नादब्रह्मचा ओंकार नाद

शून्य होऊन जाऊदेत गुंतलेले हे भावनिक इंद्रजाल
रिक्त होऊ दे पुन्हा इच्छांनी ओथंबून भरलेले माठ

शून्यातले शून्य विश्व आज पुन्हा जगून पाहू दे
शून्य असलेल्या मनाची शून्य भावना अनुभवू दे

नष्ट व्हावे द्वैत सारे ,आज अद्वैत भरुनी उरुदे
भस्म होऊनि उरलेल्या राखे प्रमाणे शाश्वत असुदे

यान झेपावले, त्याने धरा सोडली
ते पाहण्या, जगाने मान उंचावली

शत विसुक्ष्म ग्रह, स्थिरावले कक्षी
ना उसंत, त्यांनीही मान उंचावली

डॉलर घेउनी, सेवा जगाला दिली
आज रुपयानेही मान उंचावली

अद्भुत अजब किमया पाहून ही
डोळे पाणावले नी मान उंचावली

तुझे रंग माझ्यात
विरघळून गेलेत
जसे स्वच्छ पाण्यात
अलगद पांगत जावेत
रंग....
आता तुझे रंग कोणते
आणि माझे रंग
कोणते मला कुठं
ओळखता येतात ?
तुझ्यात माझे विरघळलेले रंग
मलाच ओळखता येत नाही
हे तू नुसता पहात हासत
राहिलास..
तुझ्या चेह-यावर पांगत गेलेले
हासण्याचेते चावट रंग
तुला तरी कुठं लपवता आले ?
माझे तुझ्यात मिसळलेले रंग
अलिप्त करावं म्हटलं तर...
ते कुठं शक्य होतं आता.
अख्ख जाळावचं लागेल माझे मला
मी जळून जळून
गेल्यावर उरतील खाली रंग