कविता

आपल्या रोजच्या धकाधकीच्या आयुष्यात आपण आपल्या शरीराच्या गरजा भागवण्या साठी वेगवेगळी सोंग नाचवतो,ह्या संसाराच्या शर्यतीत ,आपली लाईफ स्टाईल मेनटेन करण्यासाठी प्रयत्नांची पराकाष्ठा करतो,पण ह्या शर्यतीत पळत असताना आपल्या आत असलेल्या परब्रम्हाला मात्र विसरून जातो,आणि आणि आपला इग्नोरन्स त्या आत्म्याला कायम अस्पृश्य ठेवतो,देहाला नटवताना आणि रंगवताना,अंतरीचा वेगळा रंग पाहायला मात्र आपण कधी कधी विसरतो.....त्या आत्म्याने जर स्वतः बद्दल काही सांगितले तर तो काय सांगेल बर ?

अंतरीच्या गूढ गर्भात मी अस्पर्शित च राहिलो
संसाराच्या शर्यतीत मी दुर्लक्षितच राहिलो

रात शांत शांत कशी
वारा अबोल जरासा.

पेटला धूंदीत गारवा
चाहूलीत तू चंद्र जसा.

निशीगंधाचे हे उखाणे.
अंगी शहारांची रे टिंबे.

सांगू नको तू कुणाला
प्राणात गोंदले प्रतिबिंबे.
परशुराम सोंडगे,पाटोदा
9673400928

शब्द,शपथा,भाव,कविता..बेअसर झाले
बोललो नाही कधी पण दुःख तर झाले!

चेहऱ्यावरची न रेषा एकही ढळली
वार काही काळजाच्या खोलवर झाले!

लागला धक्का असा अन् सांडला पेला...
पान दुष्काळी कथेचे ओलसर झाले!

या इथे,खेळायची ती सूर-पारंब्या
हेच अंगण..आज त्याचे माजघर झाले!

तू दिलेली डायरी अन् पीसही जपले
डायरी आकाश माझे..पीस पर झाले!

व्हायचे असतेच ते होवून जाते पण
नेमके कळले कुठे जे आजवर झाले?

—सत्यजित

तुटली सतार पण मी गाते म्हणून आहे
या मैफलीत मीही,'नाते' म्हणून आहे!

निर्व्याज सोबतीच्या भेटी गहाळ झाल्या
नाते अता खरेतर 'खाते' म्हणून आहे!

जेवण,चुडा नि साड्या,देतोच ना मला तो
खात्यात नाव त्याचे,'दाते' म्हणून आहे!

गजरा गुलाब अत्तर,निर्गंध होत गेले
शृंगारही अताशा,'न्हाते' म्हणून आहे!

स्मरते नि छिन्न करते,एकेक गीत त्याचे
या काळजात फिरते पाते म्हणून आहे!

या लेखणीस कितिदा,तोडून पाहते पण
माझ्यासवेच तीही,'जाते' म्हणून आहे!

—सत्यजित

ज्याला हवे कळाया, तो भाबडा निघाला
नको नेमका तो, मनकवडा निघाला

त्याची अदा निराळी, मी लुब्ध आज झाले
अंदाज हा चुकीचा, तो दारुडा निघाला

नीती नियम सारे, त्याला जरी पढवले
माणूस पाहण्याला, तो नागडा निघाला

घेऊन कर्ज माथी, ते शेतात पेरले
म्हशीला टोणगा, ढग कोरडा निघाला

नागास पाहता मी, वार इतके केले
घाव ज्यावरी झाला, तो केवडा निघाला

शत्रूस पाजून पाणी, सैनिक तहानलेले
नदीच्या पात्राचा रंग तांबडा निघाला

देवास नवसून, ज्यास हुलकावले
‘तो’ पाहतो म्हणणारा शेंबडा निघाला

प्रश्र्नं छळतात !
आपल्याला पडलेले कमी,
इतरांना न पडलेले जास्त छळतात !

उत्तरं छळतात !
न मिळालेली कमी,
मिळालेली जास्त छळतात !

प्रश्र्नं नी उत्तरं, दोन्ही छळतात !
प्रश्र्नांची आलेली उत्तरं कमी,
उत्तरातून आलेले प्रश्र्नं जास्त छळतात !

वेड लागे या लाजऱ्या कळीला
ओघ प्रितीचा दिगंतर परिमळला

सख्या अनुरागाचे इंद्रजाल तुझ्या नयनी
निर्मल भाव फुलला उभ्या गगनी
ह्रदयाची उमलूनी पाकळी मोगरा दरवळला

आर्त गीतांचे झाले गोड सूर
चांदण्यांची पैंजणे घाली साद मधुर
मिठी घाली जीव सख्या तुझ्या काळजाला

गूढ अबोल सावली डोळ्यांत दाटली
वाट हसऱ्या फुलाची त्यांत दिसली
ओढ अनिवार छळे सख्या या घडीला

कृष्ण जाणून घेण्यासाठी,
तुला राधा व्हावं लागेल,
रुक्मिणीच्या महाली त्याच,
येणं जाणं पाहावं लागेल..

पण एकदा तू हे जाणलस कि,
सदैव सचैल भिजत राहशील
या महालांच्या कोलाहलात
पावा होऊन वाजत राहशील..

-शैलेंद्र

चोरटा व्यापार कसला?तो खुला बाजार होता
वासना अन् भूक यांचा..रोजचा व्यवहार होता!

चार फांद्या वाकलेल्या दोन खिडक्या झाकलेल्या
सांधले काही कवडसे..फाकला अंधार होता!

मनचले भुंगे उगाचच,फूल गोंजारुन बघती
पाकळ्या चुरगाळलेल्या..स्पर्श थंडा-गार होता!

देह विझलेले जगाची वासना जाळीत होते
चालला रस्त्याकडेने भोंगळा यल्गार होता!

हासताना जिंदगीची राख ती उधळीत होती...
हो,तिच्या देहात नक्की शायरी अंगार होता!

—सत्यजित