कविता

काही कविता मनात अलगद उतरतात, काही कविता अगदी खोलवर रुततात..
काही कविता हातात येता येता सूळ्ळकन निसटतात तर काही धडधडत वेगाने डोक्यावरून जातात
काही मनाला पटतात तर काही पटुनही नकोशा वाटतात

भंगलेल्या रात्री, किती जागवाव्या लागल्या
संवेदना हळव्या, किती चुरडाव्या लागल्या
प्राणांतिक वेदना, किती सोसायला लागल्या
अस्तित्वाच्या खुणा, किती जपाव्या लागल्या
तळहाताच्या रेषा, किती बदलाव्या लागल्या
हृदयातल्या जखमा, किती उघड्या कराव्या लागल्या
शब्द शब्दांना दिला, किती कविता कराव्या लागल्या

शरशय्येवर विझता विझता
हाती देऊन क॑पित हाता
ऐक! स्फु॑दली त्याची कविता,
"भितोस, हरवेल ऐलतीर?
मग, माझ्यासारखा मागे फीर
भात्यामधले अमोघ तीर
वापरतील ते वेडे पीर

फुटले प्राक्तन सा॑धून घे
प॑ख बि॑ख बा॑धून घे
चुकले हिशोब जुळवून घे

चोर तर आहेच वर शिरजोर आहे
काळजाचा घोर हा घनघोर आहे!

जाळतो आहे जिवाला रोज थोडे
पावसाचा जोर हा कमजोर आहे!

तू नको जावूस माझ्या शांततेवर
वेदने,मी वादळाचा पोर आहे!

ऐन दुःखाचा पसारा मांडला मी
वाह् वा झाली,म्हणाले..जोर आहे!

जिंदगी एकाच दुःखावर उधळली
मी हिशोबी,फार काटेकोर आहे!

वाचण्याआधीच हे लक्षात घे तू
मी कुणी नाही कवी,चितचोर आहे!

—सत्यजित

स्वप्नपरीच्या वाटेवरती,तारांगण अंथरले होते...
गंधभारल्या रात्री होत्या,दिवस जणू मंतरले होते!

केस मोकळे..त्यावर गजरा,छत्तिस नखरे,कातिल नजरा...
फक्त एवढे कळले..नंतर,रोम-रोम मोहरले होते!

विरघळलेली मिठी सैलसर,पुन्हा एकदा अवघडताना...
लाज-लाजुनी अलगद कोणी,चंद्र-किरण पांघरले होते!

मला एकदा म्हणे..कसे रे,सुचते इतके तुला निरंतर?
तिच्या निरागस प्रश्नावरही,शेर गुलाबी स्मरले होते!

निरोप घेतानाही क्षणभर,पाय तिचा अडखळला तेव्हा...
पुन्हा वेचण्यासाठी चुंबन,ओठ तिचे थर-थरले होते!

—सत्यजित

चिउताई विणते सुरेख घरटं
तिला कुठे हव असते कुणाच कौतुक
कुणाचा support
किंवा एखाद पारीतोषिक..
ती बनवत असते आपल घरटं..
आपल्या चिमुकल्यासाठी
त्यांच्या काळजीपोटी.....

ती नाही हेवा करत..
आपल्यापेक्षा मोठ्या घरट्याचा
किंवा हट्ट नाही करत
मला अगदी सुगरणीचाच हवा खोपा
कारण तिला तिची झेपही माहीत आहे
आणि priority देखील...

माणसां सारखी वेडी नाही ती
जीवघेणी स्पर्धा करायला..
निर्जीव वस्तुंच्या मागे धावताना
जगणं ओवाळून टाकायला

प्रेरणा?
खायला कशाला हवी प्रेरणा? पण तरीही विचारलीत तर ही घ्या

नका रांधू भुसकटे ती मला खवळून खाऊ द्या
वडा तळलाच आहे तर मला निथळून खाऊ द्या!

नको ते रोजचे रडणे, सॅलड अन ब्रेडचे तुकडे
मुलायम लागते हलवा-पुरी कवळून खाऊ द्या!

घन्या अंधारल्या वेळी तरी द्या हाक 'केकां'नो
पहाटे 'कॉफि'ला तुमच्या सवे हुरळून खाऊ द्या!

अश्या बेरंग खाण्याची कुठे उरते खूण 'मागे'?
तांबडा रंग तर्रीचा करी 'मिसळू'न खाऊ द्या!

तू येता फुलांत गंध रुतला
पाना फुलांत रानवारा नाचू लागला

कंपने उठली अधरांच्या देहावरी
सुखाचा हिंदोळा झुलतो ह्रदयावरी
अधीर रातीचा रंग परि हसला

तवं पंथावर झाले डोळे चांदण्यांचे
चरणी दरवळे आभास स्पर्शांचे
हूरहूर बावरी जाई वेटाळूनी जीवाला

ओंजळीत मी चांदणे घेऊनी
तुझ्या रेशमी केसांत माळूनी
झाडाच्या डोईवर खेळतो चांद आपुला

चालला मार्गावरूनी तो
तोच माझा मार्ग आहे

त्याच्याच पाठी चाललो मी
तोच माझा दीप आहे

दाखवी प्रकाश मजला
राहुनी माझ्यापुढे

पाठीचे संकट त्याने
आधीच निवारलेले असे

पाठराखण कशास हवी
तो मार्गदर्शक असता जरी

पाठच्या वारांची आता
तमा न बाळगे मी तरी

तव पावलावरी पाऊल ठेवुनी
नि:शंक झालो मी उरी

दर्शनाची आस माझी
भागवी जन्मांतरी.

नाटकापेक्षा आमच्या धंद्यात,
नेमका उलटा खेळ आहे.
तिथे भेळेला खाणारा आहे.
इथे खाणाय्राला-भेळ "आहे! "