शोर एक बैरागी के
मन का एक शोर,
न पा सका खुद को
न पा सका भगवान को,
बस टूटता बिखारता
चालता गया,
न थम सका शोर
न थम सकी सासें,
बुंद, बुंद टपकाता शोर
रुह को चिरता शोर,
बैरागी थक गया
शोर से छाल गया,
गुमनाम शोर को
साथ लकेर सो गया............
- अबोली
(मूळ कविता, त्यातल्या कल्पना सुरेख आहेत. उगाच टैमपास म्हणून हे विडम्बन. अजून बरे होऊ शकले असते..)
नाक गळतंय माझं
तसं ते नेहमीच गळतं
पण पाऊस आला की
येतात जोराच्या
दोन चार शिंका
अन नाक येते
कफही होतो जरासा
नाक गळतंय माझं
रुमाल ओलागिच्च झालाय
केंव्हाचं तुंबलंय
वाट पाहतेय निचरा होण्याची
हाताशी व्हिक्स आहेच
पण विकोरील मिळेना..
जौदे ,निचरेल ... आपोआप
घर गळतंय माझं
तस ते नेहमीच गळत
पण पाऊस आला कि
उडतात छतावरच्या
दोन चार काड्या
अन पाऊस येतो
आत येतो जोराचा
घर गळतंय माझं
थेंबाच शहर झालाय
पाण्याने तुंबलंय
वाट पाहतेय निचरा होण्याची
छताला भोक आहेच
पण जमिनीला करतेय
निचरेल ... आपोआप
घर गळतंय माझं
दोन्ही हातांनी
मी छत संभाळतेय
पण त्याचाही कंटाळा आलाय
आकाशाला चिटकवून
ठेवायचा प्रयन्त चाललाय
मुळांनी जमिनिशी अबोला धरून पानाफुलांना अडचणीत आणू नये
त्या बिचाऱ्यांच्या वाऱ्याशी बहराच्या गप्पा रंगलेल्या असतात
आपले अधाशी कोंब घेऊन वाट फुटेल तिकडे फुटू नये
जुन्या खंबीर इमारतीही मग भेगाळून ढासळू लागतात
घनघोर तूफान येतं चालून तेव्हा आपली जागा सोडू नये
मुळांवर विसंबूनच तर फांद्या तूफानाशी लढू शकतात
जावं खोल खोल रूजून, मातीवर उघडं पडू नये
वर कोरड्या उफाड्यात खाली झुळझुळ झरे असतात
इमान राखावं जमिनीशी, आभाळाकडे व्यर्थ पाहू नये
उन्मळून वर आलेल्या सांगा, मुळांना काय अर्थ आहे?
- संदीप चांदणे
रस - रस - रसायन
[रसायनंसर्वत्रचआहेतअनादिकालापासूनमगमनुष्यआलामनुष्याचीप्रगतीझालीरसायनशास्त्राची देखीलपाळण्यापासूनसरणापर्यंतरसायनंमाणसाचीसोबतीझालीसुंदरकुरूपतरुणवयस्ककुठल्याही प्रकारच्यामाणसालाभूकलागतेतेव्हा जठरातकाहीरसायनंस्त्रवतअसतात ]
झाली सय संद्याकाय
दिवे लाव्याचा वखतं
वाट पायता राघुची
तोंड चाललं सोकतं
डोये फाळूनं फाळूनं
काय वाटी नं पायतं
धंदा पळला घरात
जीव काहाले जायतं?
चिळ्या रायल्या भऱ्याच्या
झाला किती वारखोळं
राघू साठी मैना तूहं
कुठी अळलं व घोळं?
अशी तिसऱ्या पायरी
बस्तं धरूनं ऊंबठा
तोही झिंजते घासूनं
तूह्या पायाचा आंगठा
नंदा ईचारती तव्हा
होटं उलतच नाई
आता काहाले दाठ्ठ्यातं
ऊभी रायतं व बाई?
झाली सय संद्याकाय
दिवे लाव्याचा वखतं
वाट पायता राघुची
तोंड चाललं सोकतं
डोये फाळूनं फाळूनं
काय वाटी नं पायतं
धंदा पळला घरात
जीव काहाले जायतं?
चिळ्या रायल्या भऱ्याच्या
झाला किती वारखोळं
राघू साठी मैना तूहं
कुठी अळलं व घोळं?
अशी तिसऱ्या पायरी
बस्तं धरूनं ऊंबठा
तोही झिंजते घासूनं
तूह्या पायाचा आंगठा
साधारणतः १९४० च्या दरम्यान लहान मुलांच्या कवितांपैकी एक कविता हवी आहे.
पहिल्या काही ओळी
वा वा चेंडू हा, सुंदर कितीतरी खचित हा
चल तो आपण घेऊनिया, सगळे मिळून खेळू या!
ही कविता पुर्ण हवी आहे.
आज एका अंध माणसाचा हात धरून त्याला बस स्टॉपपर्यंत जायला मदत केली, बसमधे बसवून दिलं.
कधी उमलत्या फुलांची उडून गेली अत्तरे,
सोबतीच्या क्षणांची कशी झाली एवढी अंतरे?
प्रश्न करून पोरके का निघून गेली उत्तरे,
घेतला निरोप ज्या ठिकाणी, का सुन्न तिथले सारे?
तू जाता सांग का आठवणींचे मृगजळ पाझरे
वेचले जिथे मोती, का उद्विग्न आज ते किनारे?
तुझ्या येण्याने कधीकाळी बहरली जी शहरे,
परतून तू जाता घरी,का अनोळखी वाटते मला सारे?
