कविता

असे एक वेडा तिथे तो भिकारी
भुकेच्या आकांती जगाला पुकारी

तमा न तयाला उन्हा-पावसाची
दिसे भुक डोळी किती त्या दिसाची

नसे आप्त कोणी तया पामराला
जीवा साथ द्याया कुणी न घराला

थकुनी कधीचा फिरे तो अभागी
कुठे श्वान वेडे तयापाठी लागी

अधु पाय त्याचा अधु लोचनेही
नसे त्राण त्याच्या जराजीर्ण देही

करुणा जगाची कुठे आज गेली
दशा मानवाची खुलेआम झाली

दिले हाकलोनी जया अन्न मागी
अखेरी उपाशी बसे एक जागी

आगीने भुकेच्या जणु अर्धमेला
म्हणे तुच देवा पाहा लेकराला

पोचले कोणी तिथे स्पर्शून ते चंद्रास आले
उंबऱ्याने बांधलेले शेकडोंनी 'चंद्र' येथे ...
झुंजले काळासवे ते मृत्यूसही जिंकून गेले
'मी'पणाने जिंकलेले शेकडोंनी 'इंद्र' येथे ...

जोखडाचे हार आम्ही माळलेले मस्तकावर
कस्पटासम देह तरीही वाटते भीती जराशी
आरश्याची मृगजळेही पाडती मोहात जिवा
ना इथे पर्वा जगाची, झुंज माझी 'आतल्याशी'

माणसा रे माणसा, जाणून घे नियती स्वतःची
जात-धर्म, प्रांत-भाषा हीच परिमाणे जगाची
माणसाची जात कोणा ओळखू ना ये कधीही
मान टेकावी जिथे ती असे पोळी सुळाची

विशाल...

शांत गूढ रात्र उशाशी,
नील व्याप्त गगन छताशी,
नेत्र टिपत असे नक्षत्रे तेव्हा,
झुळूक देत असे त्रास जराशी !!

रातराणीचा स्वैर विहार,
सुगंध दरवळे मज श्वासाशी,
मोहक वारे बिलगून अंगी,
खळी पडत असे मज गालाशी !!

राहिले बरेच तसेच तिथेच,
येऊन थांबले बहू ओठांशी,
माझ्या मनातले अबोल गाणे,
थेट भिडत असे उंच नभाशी !!

रात्र जिवलग सखी जाहली,
दडून बसली माझ्या उराशी,
उजेड मारी सुरुंग प्रभाती, ------(सकाळचा प्रहार)
पण त्यासही मिळे ना ती तळाशी !! ---- ( ती म्हणजे रात्र , मनाच्या तळाशी)

नमस्कार , माझं मिपावरील हे पहिलच लिखान आहे. आज पर्यंत फक्त एक मुकवाचक होतो. तर प्रथम थोडं कवितेबद्दल सांगतो. खरतर माझी ही चौथी कविता आहे. पहिल्या तीन कविता लिहलेले कागद हरवल्या नंतर मी एका वहीत कविता लिहायला सुरवात केली. काही दिवसाने ही वहीदेखील हरवली. पण मागच्या दोन महीण्याखाली जुनी पुस्तके चाळताना त्या गठ्ठ्या मधे ही वही सापडली. आणि खजिना सापडल्यासारखा आनंद झाला. आणि त्या कविता पोस्ट करू करू म्हणत आज मुहुर्त आला.

कळले नाही कोठे चाललो मी..
तुझ्याच दारी जणु भुललो मी..

प्रेमात तुझ्या जरी पडलो परि..
अंतरी तुझ्या पार हरलो मी..

संपले दुवे सारे संपली आशा..
आभाळी कोठे धुंद विरलो मी..

आकांक्षा सार्या गेल्या उडूनी माझ्या..
स्वप्नात फक्त आता उरलो मी..

होतीस तेंव्हा तूच मनाची आस..
अजूनी का तुझ्यात अडलो मी?...

सप्तसरुच्या काट्यामधुनी झरझर लागे पाझरु
कृष्णवनीच्या खोडामागे चाले रे पाखरु

घनान वारा भनान होई सप्तसुरांचे तरु
सृष्टीचे हे सारमिलन रे अवचित अंबर झरु

चकोर चांदणी नभात दिसता आम्ही रे बावरु
टपटप चाले सावज ऐसे टपटप रे पाखरु

उनाड गाई खळ्यात येत्या लागती हंबरु
उत्थानाची सांजकृपाळी मोत्यांनी पांघरु

अवखळ येती गंगामाई उधळे रे वासरु
कृष्णकळ्यांच्या वेलीवरती जिंकू किंवा मरु

तू फक्त चल म्हण
मी कधीची तयार आहे
बेगडी समाजाच्या बेड्या
तोडायला आतुर आहे

तू फक्त बोल म्हण
मी सांगायला तयार आहे
न उल्लेखलेल्या घटनांची
आज फुटणार माळ आहे

तू फक्त हो म्हण
सगळं मी निभावणार आहे
संगत-सोबत असेल तुझी तर
समाजाला अंगावर घेणार आहे

तू फक्त.... फक्त....
आहे मी म्हण.......
म्हण मात्र ...
जोवर अंगात प्राण आहे...

कलेवरा जवळ बसून राडण्यापेक्षा
जोवर तू अन् मी आहे तोवर 'जहां हें'

['मनाचा एकांत' ही शृंखला इथे संपत आहे.
सगळ्या कवितांना मनापासून दाद देणाऱ्या,
त्यातल्या काहींचे विडंबन पाडणाऱ्या सर्व रसिकजनांचे दिल से आभार! :)]

पहाडातला जख्ख दद्दू
सरोवरात नाव सोडून
पलीकडे निघून गेला
तेव्हापासून,
नाव हलत नाही, डुलत नाही,
पण जराशीही कुजत नाही!
सरोवरात कुणाला येऊ देत नाही,
सरोवरातून कुणाला जाऊ देत नाही!
सरोवरभर तिचीच प्रतिबिंबे खोलवर....
भरल्या सरोवरातल्या रित्या नावेसाठी,
.
.
.
दुसरं काय असतो
एकांत म्हणजे तरी!

शिवकन्या

ते गाव मला माहित नाही, म्हणून बरं आहे.
तिथल्या सावल्या, चांदणे, उन्ह .. सारं काही माझ्याकडे सहज येतं.

कुठल्याही प्रकारच्या नात्याचा अडसर लागत नाही त्यात!

मी ही त्याच्याच सारखा 'सहज' ..,
म्हणून त्याला सहजपणे सामावून घेतो माझ्यात.

एकदा त्या गावाने मला विचारले, "अरे मुला.. , येत का नाहिस इकडे आत.. वेस ऒलांडून!? "

मी म्हटले, "नको रे , कशाला उगाच गावकरी होऊ मी? त्यापेक्षा हेच चांगलं आहे."

गाव म्हणते, " जे तुझ्याकडे न मागता सहज येतय, त्याच्याकडे तू नाही येणारं.. सहज... एकदातरी? "

('नाही कळले कधी' गाण्याच्या चालीवर आधारित)

प्रित ही.. अंतरी.. उमलली साजिरी.. मोहरली गोजिरी.. पाहता ती परी..
तुच ती सुंदरी.. तुच ती सुंदरी..

ऐक ना साजणे
हाक ती साजिरी
तुच माझी सखी
तुच ती सुंदरी..

प्रित ही.. अंतरी.. उमलली साजिरी.. मोहरली गोजिरी.. पाहता ती परी..

मंद ते हासणे.. धुंद ते बोलणे..
उतरले अंतरी.. लाजरे चांदणे..
संगतीने तुझ्या.. जडली प्रिती उरी..
तुच माझी सखी.. तुच ती सुंदरी..