आमच्या गुर्जींची क्वीता वाचून आमच्याही मलात तरंग उठले

(मल-आशय !)

मलाशयाच्या उदरामध्ये, गूढ कहाणि वसते आहे.
नाकात तुमच्या काही का ही?, का म्हणता आत दरवळते आहे.

खोल तळाशी मोठा पापलेट, वा अथवा चिकन चा तुकडा.
मलसारक हे चूर्ण त्यावरी, का? एरंडेल हा - जुनाच झगडा!

असे मलाशय अशी ठिकाणे, गूढ मनाचे रूपक असती.
केवळ चित्र तसे पाहता, नाक दाबूनी दूर धावती.

अर्थ तसा सहजी अन् सोपा, कोडे सगळे सांगून जातो.
सोसू कळ थोडी म्हणता, अवचित प्रोग्राम होऊन जातो.

जलाशयाच्या उदरामध्ये, गूढ कहाणि वसते आहे.
मनात माझ्या काही का ही?, म्हणता आतच बसते आहे.

जुन्या चहाला पुन्हा नव्याने उकळी आणू,
दात नसू दे, चणे खायला कवळी आणू!

अंदर नंगे बाहर चंगे सगळे येथे
ज्ञान पाजण्या कफनी थोडी ढगळी आणू!

ढंग, लहेजा, भाषा आपली आतषबाजी,
माळ लवंगी, बॉम्ब लक्षुमी-सुतळी आणू!

दुनियेला या कसले सोने लागुन गेले?
आपण आपली बाळ बाहुली (बेबी डॉलही) पितळी आणू!

गूण लागला नाही तरिही वाण लागु दे
ढवळ्या-पवळ्यासाठी ढवळी-पवळी आणू !

कृष्ण व्हायचे आहे पण वाजेना पावा,
दह्या-दुधा-लोण्याला शोधुन गवळी आणू !

~मनमेघ

इंद्रधनू...

निरोप घेताना म्हणालो मी,
माझी आठवण ठेव..
नशिबापुढे हतबल आपण,
जोड्या ठरवतो देव....

क्षणात सारं बदललं तरी,
विसरू कशी तुला..?
तिचे साश्रुपूर्ण नयन,
विचारत होते मला....

निशब्द शांततेत घुमला,
उदास तिचा उसासा..
पण हात हाती घेऊन दिला,
तिनंच मला दिलासा....

केली जरी प्रीती,
पण सोडली नाही नीती..
अपराधासम खंत कशाला,
सोड मनातील भीती....

शब्द असे पडता कानी,
धरिले तिचे पाय..
परमहंस नाही गं मी,
पण तू आहेस शारदा माय....

कसाही बरसला, तरी मजा ती संपली.

मन घाबरे घाबरे, जीव झाला व्याकुळ
कुठे दिसेना रस्ता, सर्व अंधार अंधार.
कधी शित सरी मध्ये, नाहुनी निघालो
सवगड्यांच्या संगे, चिंब चिंब झालो
कधी थंड वारा अंगास झोंबला
अंगातल्या रगेने,तो ही तिथे शमला
पण आज तुला पाहताना, दूर दूर पळालो
जीवाच्या आकांताने, घरा मधे धावलो
कुठे आशेचा किरण, हळुच डोकावला
काळया कुट्ट ढगा मध्ये, लख्ख विजेचा प्रकाश
रोज ऐकुन नवीन नवीन, माणूस सरावला
जीवाचा काय तो मोल, गेलेे सारे विसरून
कोडग्या मनाला, आता काय ती भीती
कसा ही बरसला, तरी मजा ती संपली.