विरंगुळा

प्रकरण २ ची लिंक: http://www.misalpav.com/node/41793
---
प्रकरण 3

प्रकरण १ ची लिंक - http://www.misalpav.com/node/41776

प्रकरण 2

आता संध्याकाळ झाली होती. स्टुडीओतील सर्वांनी सर्वांनी एकमेकांना निरोप दिला आणि जायला निघाले. सीरियल मधील सून म्हणजे सुप्रिया सोंगाटे आणि त्या सीरियलचा लेखक तसेच टीव्ही आणि फिल्म्स पत्रकार राजेश पारंबे हे दोघेसुद्धा घरी जायला निघाले.

प्रिय राहुल,

४५ व्या वाढदिवसाच्या मनापासून शुभेच्छा! वन ब्रिक अ‍ॅट अ टाईम मध्ये तुझ्या कारकीर्दीचा मागोवा घेण्याचा प्रयत्न केला होता... आज जरा पुढे जाऊन मन मोकळं करावं म्हणतो.

(सिने टीव्ही श्रेत्रावर आधारित माझ्या "वलय" या कादंबरीचे दर सोमवारी आणि शुक्रवारी एक प्रकरण येथे क्रमशः प्रसिद्ध करण्यात येईल - निमिष सोनार)

कादंबरी वाचायला सुरुवात करण्याआधी –

आपल्याला ड्रामा आवडतो. क्रिकेट असो वा सिनेमा वा लाइफ.... आपल्याला ड्रामा आवडतो. आपला हीरो कसा... हातात बंदुक असली तरी त्याच्या दस्त्यानी हानत हानत १० लोकांना लो़ळवील... पण गोळी नाही घालणार. सरळ समोरच्याला गोळी घालुन मामला खतम केला तर पिक्चरमध्ये मजा काय राहिली? जरा काचा तुटल्या, डोकी फुटली, मानसं हिकडून तिकडं उडून पडली, हाडं मोडली की कसं जरा पैशे वसूल झाल्यासारखं वाटतं. एका टीमनी अमुक अमुक रन केल्या आणि दुसर्‍या टीमनी तमुक तमुक ओव्हर्समध्ये त्या चेस केल्या अशी साधी सरळ सोपी स्टोरी असलेलं क्रिकेट आम्हाला कसं आवडणार? मग तो पाठलाग कितीही शिस्तीचा का असेना.

मला जाग आली. कुठे आहे मी. आणि हे काय कसला आवाज येतोय. बीप बीप बीप बीप एक सारखा. ठरावीक अंतराने येतोय. कुठे आहे मी. हॉस्पिटलमधे असल्या सारखा वास येतोय. कुठे आहे मी. माझ्या डावीकडे तो आवाज येतोय. ठरावीक अंतराने बहुतेक प्रत्येक एक दोन सेकंदाने तो आवाज येतोय. बीप बीप बीप बीप. डोळ्या समोर काहीच दिसत नाहिय्ये. कुठे आहे मी. फक्त एक पांढरा कसलासा रंग. मी डोळे फाडून बघतोय. बहुतेक खोलीचे छत आहे. तो सिलींग फॅन फिरतोय. पण हा त्याचा आवाज नाहिय्ये. मग कसला आवाज आहे हा. आणि मी कुठे आहे? काहीच कळत नाही. कोणीतरी बोलल्याचा आवाज येतोय.

एवढ्यात कुठली TV/वेब सीरिअल पाहिलीत/ पाहत आहात? हा धागा वाचला आणि मला तो न्यून कि काय म्हणतात तो गंड आला ना राव !!

बघणं तर सोडाच वो, कितीयेक शिरेलची नाव बी ऐकलेली न्हाईत.

काही लोकांना थापा मारायची बालपणापासून सवयच असते. त्यातील काहींची मोठे झाल्यावर ही सवय मोडते तर काहीजण आयुष्यभर फेकुगीरी करत राहतात. समोरचा थापा मारतो हे आपल्याला कळत असतं, परंतू आपण बऱ्याचदा त्या व्यक्तीचे वय, पद किंवा परिस्थीती बघून दुर्लक्ष करतो.अडाण्यापासून ते उच्च शिक्षितापर्यंत अशा थापा मारणारे सर्रास आढळतात. गंमत म्हणून मी प्रत्यक्ष ऐकलेले काही फेकू किस्से देतो.
किस्सा: १

मागील दुवा : http://www.misalpav.com/node/41704
ती आत आहे. येईलच.
सामोसे घेउया तोवर. आता आमच्या गप्पा चहाच्या टेबलवर सुरू झाल्या. अचानक खोलीच्या दारातून एक साधारणतः पन्नाशी पलीकडच्या एक बाई आल्या.
बाइंच्या चेहेर्‍यावर काहीसे हरवल्यासारखे भाव. किंवा कोणतेच भाव नाहीत असे म्हणाना. बाईनी आमच्या कडे पाहिले आम्ही नमस्कार केला. त्यानी उलट नमस्कार केला नाही.
ही माझी पत्नी सौंदर्या. नाथ साहेबानी ओळख करुन दिली.
चला . बसायचंय इथे. का आत जायचंय परत.

मागील दुवा http://www.misalpav.com/node/41677

चला तुमचं चहा पाण्याचं बघु या. आलेल्या पाहुण्याला नुसत्या गाण्यागीण्यावर पाठवलं तर त्या रागावतील. तुमच्या वहिनी हो. बसा हं आलोच मी . आम्ही कशाला कशाला म्हणायच्या आतच ते आलोच असे म्हणत आत गेले.
सुमीत माझ्या कडेच पहात होता. त्याला बहुतेक हे नवीनच होते.